Όταν ειπώθηκε το καλοκαίρι του 1975 η φράση «Βυθίσατε το ΧΟΡΑ», από τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν φαντάζονταν κανείς, αυτά που θα λεγόντουσαν δημοσίως ή κρυφά αργότερα, σχετικά με την πραγματική σημασία της αποστροφής αυτής. Ο Παν. Κανελλόπουλος είπε, δύο χρόνια μετά, πως ό, τι λέχθηκε από τον Παπανδρέου ήταν σε πλήρη γνώση του Κ.Καραμανλή , πιθανόν και σε συνεννόηση μαζί του, πως λίγο – πολύ ήταν κι άλλοι που γνώριζαν αυτό το σενάριο και πως ήταν κομμάτι μιας ιδιότυπης εθνικής στρατηγικής. Η φιλολογία, που κράτησε κάποιο καιρό διαψεύστηκε, όχι πολύ φανατικά, κι από τις δύο πλευρές. Άλλωστε οι επίσημες ανακοινώσεις συνήθως λένε την μισή αλήθεια, η υπόλοιπη αφορά στους πρωταγωνιστές και μόνον. Πάντως, τόσα χρόνια μετά δεν έχει διακριβωθεί τι ακριβώς συνέβη τότε, εννοώ ιστορικά.
Συνεπώς, είναι δύσκολο να βρεθεί σήμερα μια απάντηση για το σημαίνει η αναλογιστική μελέτη επιπτώσεων από το GREXIT , που κατά δήλωσή του ζήτησε ο Πρωθυπουργός. Άλλοι λένε πως ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς το εθνικό νόμισμα κι άλλοι μια ασφαλιστική δικλείδα απόκρουσής του. Όπως το δεί κάποιος, ανάλογα με το πώς ιεραρχεί τα συμβαίνοντα και κατασκευάζει την αλληλουχία τους. Στ’ αλήθεια δεν χρειάζονταν νομίζω μια τέτοια χρονοβόρα εξέλιξη για να αντιληφθεί ο Πρωθυπουργός, όλα όσα με πέντε κουβέντες λένε κάποιοι υπουργοί του ή μια επιζώσα ηλικιωμένη των πρώτων μετακατοχικών χρόνων δηλ. πληθωρισμός, αυξήσεις, ουσιαστικός μηδενισμός εισοδημάτων, κατάρρευση τραπεζών. Με την ίδια λογική πρέπει να αναζητήσουμε τις αντίστοιχες μελέτες του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Παπαδήμου και του Σαμαρά. Κι αν υπήρχαν , ουδέποτε πήραν διαστάσεις πέραν του αυτονοήτου, δηλ. της ντε φάκτο παραμονής στο Ευρώ. Νομίζω πως επί μακρόν, ο κ.Τσίπρας δεν είχε πραγματικά αποφασίσει μέσα του τι ακριβώς θέλει, κι αν αυτό που θέλει μπορεί να υλοποιηθεί τεχνοκρατικά με το υπάρχον δυναμικό του ιδιόρρυθμου κόμματός του.
Το 2012 ήταν ο ίδιος που 3 – 4 φορές είχε πεί πως το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν αποτελεί φετίχ για την ελληνική οικονομία, αυτός τόπε κι αυτό κάθε μέρα μας λένε οι επιτελείς της επέλασης της επανάστασης, όπως ο Π. Λαφαζάνης και οι άλλοι.
Αυτό, που ο ίδιος έλεγε σκληρή διαπραγμάτευση, δεν ήταν παρά μια διπλωματική στασιμότητα και μια αιμορραγούσα θανατερά οικονομία.
Στο μυαλό μου, όμως, δεν έχω αποδείξεις έχω όμως κατατάξει την αλληλουχία όλων των καταστάσεων, προσώπων και πραγμάτων. Το συμπέρασμά μου είναι σύνθετο και καταλήγει σε έντονες αποχρώσες ενδείξεις για κοινωνική – οικονομική καθεστωτική αλλαγή υπό το σχήμα ενός βολικού αυταρχικού κοινοβουλευτισμού του γούστου της σημερινής Προέδρου, αλλά όλα τούτα ατελώς , ατελέστατα και αφελέστατα, προετοιμασμένα κι έναν επικεφαλής, που στο τέλος κιότεψε γι’ αυτό το ανομολόγητο που έκρυβε κι προσεκτικά άφηνε τους άλλους για την βρώμικη δουλειά.
Θα μπορέσει η ιστορική αλληλουχία, συν τω χρόνω, να φτιάξει τον τετεραγωνικό πίνακα ή ακόμα και μετά από καιρό, μια αχλύς θα κρύβει τις αποδείξεις – αν υπάρξουν – των όσων κάθε ώρα διαδραματίζονται ;
Θα μπορέσει ποτέ ν΄απαντηθεί, πέραν των κοινοτοπιών περί κυριαρχικής αξιοπρέπειας και άλλων πομφολύγων εσωτερικής διαλογής, τι πράγματι επεδίωξε αυτό το κόμμα για τον εαυτό του και την πατρίδα ή όπως με το ΧΟΡΑ, τα πιο πολλά θα παραμείνουν ένα αναπάντητο ερώτημα προς την Ιστορία;