Η εξέλιξη της κυπριακής υπόθεσης κατέδειξε το «κενό στρατηγικής» του ΣΥΡΙΖΑ και το «κενό» τακτικής και εναλλακτικής λύσης στο πλαίσιο του ευρώ και της Ευρωζώνης. Η θέση «καταγγέλλω το μνημόνιο και παραμένω στο ευρώ», μετά το παράδειγμα της Κύπρου, έχει αποδυναμωθεί εξαιρετικά. Η πιο ασφαλής απόδειξη περί «του λόγου το αληθές» είναι οι μεγάλες αντιδράσεις που προκλήθηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από θέσεις αμφισβήτησης της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Συγκεκαλυμμένα τις περισσότερες φορές χωρίς να απουσιάζουν όμως και οι ανοιχτές αντιευρωπαϊκές τοποθετήσεις.
Αυτό οδήγησε τον κ. Τσίπρα στη χθεσινή εσπευσμένη και έκτακτη συνέντευξη Τύπου. Ετσι από την κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι «το νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ» και… τελείωσε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε στη… λαφαζανικής προέλευσης διατύπωση «τι θα πει πάση θυσία στο ευρώ;».
Δηλαδή πάλι σχετικοποιείται η επιλογή του ευρώ και της Ευρωζώνης. Ο κ. Τσίπρας ήταν απολύτως σαφής: «Δεν αποτελεί επίκεντρο το θέμα του ευρώ. Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι αν θα είμαστε ή όχι στο ευρώ, αλλά αν θα είμαστε ή όχι στη λιτότητα». Η θέση αυτή έχει τρία μεγάλα προβλήματα: Πρώτον, ανάσχεση της λιτότητας δεν μπορεί να γίνει «ανεξαρτήτως νομίσματος», δηλαδή χωρίς σαφές οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πλαίσιο. Δεύτερον, η νομισματική αβεβαιότητα που «κρύβει» η νέα θέση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι άμεσα καταστροφική για την πραγματική οικονομία, καταστροφική για προσέλκυση επενδύσεων και ως εκ τούτου ενισχύει τις ήδη ισχυρές υφεσιακές τάσεις της οικονομίας μας. Και τρίτον, η αλλαγή νομίσματος δεν είναι μια «ουδέτερη κατάσταση» σε σχέση με τη λιτότητα. Φαντάζομαι ότι, τουλάχιστον, το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται πως μια επιστροφή στη δραχμή θα πολλαπλασιάσει την ύφεση και τη λιτότητα…
Προφανώς, συνειδητά ο κ. Τσίπρας ξανανοίγει το «θέμα του ευρώ» προτάσσοντας την ενσωμάτωση της διογκωμένης αριστερής εσωκομματικής αντιπολίτευσής του και του διευρυμένου ευρωσκεπτικισμού. Θολώνει όμως για μια ακόμα φορά την πολιτική του. Ενώ ακόμα πιο θολή είναι η διαπραγματευτική τακτική του, που εκτός από «όχι» και πολλή… «αποφασιστικότητα» δεν προσφέρει άλλους εναλλακτικούς δρόμους…