Ο μυστικιστικός και καβαλιστικός συμβολισμός του ουροβόρου όφεως, κυβερνώντος κόμματος προς τις εκλογές, στις 20 – 09 – 15. Ουσιαστικά είναι μια διαδρομή προς τον αργό του θάνατο, αφού η προσωρινή επιβίωσή του συνδέεται με αλλεπάλληλες διασπάσεις, απροθυμίες, σφοδρά εσωτερικά μαχαιρώματα. Ακόμα, κι αν επιζήσει για λίγο ακόμα με το μισό του σώμα πριν την αυτοεξαφάνιση θα είναι για να θυμίζει πως τα συμβόλαια με την Κόλαση – όπου Κόλαση εδώ είναι η εγκόλπωση του απόλυτου πολιτικού ψεύδους – είναι γλυκά στην αρχή αλλά απολύτως καταστροφικά μετά. Άλλωστε στο έργο «Δρ. Φάουστους» του Τ. Μαν, ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Αντρ. Λεβερκύν, κατά την σύναψη των συμβολαίων με τον διάβολο, τον ρωτά για την διάρκειά τους. Εκείνος απαντά πως είναι δεσμευτικά εφ’ όρου ζωής, αμετακίνητα άλλωστε η υιοθέτησή τους είναι το εισιτήριο προς την κορυφή της λάγνας επιτυχίας, στο βιβλίο στην μουσική στα δικά μας στην πολιτική – κυβερνητική εξουσία…
Χωρίς το συμβόλαιο με το ψεύδος, χωρίς την ενσυνείδητη απόρριψη της λογικής, χωρίς την ανάδυση στην επιφάνεια των ποταπότερων ενστίκτων υπό την μορφή συλλογικής πολιτικής δυστοπικής φαντασίωσης, δεν υπήρχε περίπτωση αυτός ο τοξικός και αυτοκαταστροφικός ουροβόρος όφις να κυριαρχήσει.
Έτσι τρώγοντας, πιά, άτσαλα τις σάρκες του δηλ. χάνοντας κάθε στιγμή κι από ένα σημαντικό ή άσημο στέλεχός του μικραίνει επικίνδυνα και – ίσως – όχι διαχειρίσιμα, ενώ αυτοαπακαλύπτεται πως δεν ήταν παρά ένα περισσότερο ή λιγότερο δραχμικό μόρφωμα. Με τον δραχμικό λόγο, ασύντακτο και άτσαλο τρεφόταν και αναπτύσσονταν κι όταν αυτός ηττήθηκε, έστω και για την ώρα, αρχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ απλά να ξεθεμελιώνεται σαν τους χάρτινους δράκους των παιδικών φαντασιώσεων. Η διαφορά βέβαια είναι πως την καμένη γη την βλέπουμε ολόγυρά μας κάθε μέρα, την κοινωνική και οικονομική απαξίωση κάθε στιγμή, τον διαχεόμενο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό – εφαπτόμενο μ’ αυτόν της ΧΑ – κάθε λεπτό, τον ποπουλισμό επτά ολόκληρους μήνες αγκαλιά μ’ ένα άλλο ιδιότυπο δεξιό απολιτικό μόρφωμα, τους ΑΝΕΛ των οποίων η φασαριόζικη αντιαισθητική σεξιστική ρητορεία συνιστά τον ορισμό του ονείδους των σύγχρονων πολιτικών χρονικών.
Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται μόνον δια του Αλ. Τσίπρα, κι αυτό μέχρι να ολοκληρωθεί το αυτοφάγωμα του ίδιου.
Η χώρα χρειάζεται πρωτίστως κυβερνησιμότητα και διαχειριστική δυνατότητα, κάτι που από τα πράγματα βαραίνει όλες τις δυνάμεις, μεγαλύτερες ή μικρότερες, του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου και σ’ αυτές αλλά και όσες προκύψουν επιμερίζεται το άχθος της μετεκλογικής ευθύνης. Η επιστροφή σε μιαν υποτυπώδη κανονικότητα είναι και η επίνευση προς την Ευρώπη της μεγάλης επιστροφής, της ουσιαστικής, σ’ αυτήν.
Και η εξαφάνιση του ουροβόρου όφεως θα δημιουργήσει και τους πραγματικούς όρους προόδου του αστικού εκσυγχρονισμού και δι’ αυτού της ουσιαστικής ανανέωσης της πολιτικής ζωής , όχι με όρους ηλικιακούς μα με όρους πολιτικών ιδεών απόλυτα συμβατών με τον παρόντα συσχετισμό πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων σε υπερεθνικό επίπεδο.
Η εποχή των σταλινογενών εμπνεύσεων από καιρό έχει παρέλθει και μόνον η αξιοποίηση των ευαίσθητων καπιταλιστικών θυλάκων μπορεί να κατασκευάσει πρόοδο, καινοτομία και σταδιακή κατίσχυση των ρεφορμιστικών δυνάμεων έναντι των πολύ συντηρητικών, στο πλαίσιο πάντα ενός αέναου κύκλου εναλλαγής δυνάμεων, εδώ, στην Ευρώπη κι αλλού.