Τα ξημερώματα της 11ης Οκτωβρίου ολοκληρώθηκε, με επιτυχία(;), το έπος «ψήφος εμπιστοσύνης» στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση με 155 ψήφους πήρε την εμπιστοσύνη της βουλής και κέρδισε μερικούς μήνες ζωής ακόμα. Ένα θετικό γεγονός καθώς η χώρα μόνο να χάσει έχει από τις πρόωρες εκλογές τη συγκεκριμένη στιγμή. Κατά τη διάρκεια των κύκλων ομιλίας πριν τη ψηφοφορία παρακολουθήσαμε ένα «σόου» μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ.
Παρακολουθήσαμε τη Ν.Δ. να ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο του λαϊκισμού, της «μαγκιάς» και να ολισθαίνει σε επικοινωνιακά σφάλματα… Είδαμε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να βρίσκει τον παλιό «κακό» του εαυτό, έβγαλε την «μαγκιά» και την τεστοστερόνη που είχε ως αντιμνημονιακός εφευρέτης των Ζαππείων κι έπεσε στο επίπεδο του Τσίπρα. Αυτός που έσωσε την παρτίδα για την κυβέρνηση ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος που μίλησε πολιτικά και ξεκάθαρα ασκώντας μια κριτική στο σύνολο της αντιπολίτευσης. Μια κριτική που βοήθησε να βγάλουμε νέα συμπεράσματα γι’ αυτή. Τα εφτά βήματα για την έξοδο από το μνημόνιο και την απεμπλοκή της τρόικας που ανέλυσε είναι ενθαρρυντικά. Κι αυτό είναι το σημείο όπου θα έπρεπε οι βουλευτές να εστιάσουν.
Δυστυχώς όμως το πανηγυράκι συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες, έως και χθες που στη βουλή πέρασε η πρόταση νόμου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων και την περικοπή της κρατικής επιχορήγησης. Τι μεσολάβησε όμως από την ψήφο εμπιστοσύνης ως την ψήφιση του νομοσχεδίου;
Μεσολάβησαν δύο γεγονότα. Πρώτο και ποιο ειδεχθές η δήλωση Σκουρλέτη περί χρηματισμού ανεξάρτητων βουλευτών, από την κυβέρνηση. Χωρίς αποδείξεις, ούτε καν ενδείξεις(!), η αξιωματική αντιπολίτευση δια στόματος του εκπροσώπου της, προκειμένου να δημιουργήσει τεχνητές εντάσεις για δημοσιότητα ή μάλλον για δημαγωγία, προέβη σε μια πολύ βαριά κατηγορία. Επικαλέστηκε βέβαια το δημοσίευμα μιας εφημερίδας που ακολουθεί πιστά τον αυριανισμό και μάλλον επιθυμεί διακαώς να γίνει η αυγή 2. Αν αποδειχτεί (που είναι σίγουρο) ότι πρόκειται περί συκοφαντίας και σκοπιμότητας τότε θα είναι προφανές και θα αποδειχτεί ξανά, ότι για μια ακόμη φορά η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του είναι η αποσταθεροποίηση της χώρας. Ο λόγος είναι απλός. Μέσω της συγκεκριμένης κατηγορίας ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να κατάτρομοκρατήσει τους ανεξάρτητους (και μη πιθανόν) βουλευτές ώστε να μην ψηφίσουν ΠτΔ. Απώτερος σκοπός; οι πρόωρες εκλογές. Πρόκειται για μια κλασική τακτική της παλιάς κακιάς ακροαριστεράς που μιλάει και φέρεται εν είδει γνήσιων απογόνων του Στάλιν, δίνοντας τροφή σε κάποιους άλλους ακραίους που μιλούν για κομμουνιστικό κίνδυνο, για κομμουνιστές που θα μας πάρουν τα σπίτια κλπ.. Κάνει το παν ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσει στην επιφάνεια τη θεωρία των δύο άκρων. Τεχνητή πόλωση, τρομοκρατία και λάσπη. Φανταστείτε αν κυβερνήσουν ποιες τακτικές θα ακολουθήσουν. Θα ανοίξουν ξερονήσια; Θα στέλνουν σε εξορία και φυλακή όσους έχουν αντίθετη γνώμη; Το σίγουρο είναι πως μια αυριανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΣΙΑ (από τα δείγματα που μας δίνουν οι βουλευτές τα στελέχη και οι υποστηριχτές του) θα καταστρέψει σιγά σιγά ότι πέτυχαν οι τελευταίες 3 κυβερνήσεις και θα γυρίσει τη χώρα στα χρόνια των οικονομικών και κοινωνικών εγκλημάτων. Θα καλλιεργήσει σε πολλαπλάσιο βαθμό το κλίμα πόλωσης και διχασμού, θα καταστρέψει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και θα εδραιώσει ένα νέο πελατειακό σύστημα μηχανισμών χειρότερο από αυτό που γνωρίσαμε. Τότε οι Έλληνες θα καταλάβουμε τι εστί χρεοκοπία, Αργεντινή, Βενεζουέλα και τι γλιτώσαμε το 2010.
Το δεύτερο γεγονός αφορά τη Ν.Δ. και τον πρωθυπουργό. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει την τάση να διογκώνει τις επιτυχίες της κυβέρνησης και να δίνει νέες τεράστιες διαστάσεις στις ελπίδες που έχει η χώρα. Είναι αλήθεια ότι είναι πολύ πιθανή η έξοδος της χώρας από το μνημόνιο και κυρίως από την κρίση. Ειδικά μετά την ανακοίνωση της στρατηγικής που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση με τα εφτά σημεία για την έξοδο που εξήγγειλε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ο στόχος φαντάζει ακόμα πιο εφικτός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει ο πρωθυπουργός να θριαμβολογεί και να συμπεριφέρεται αλαζονικά και με έπαρση. Την αλαζονεία και την έπαρση τη συνηθίσαμε από το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός φτάνει. Δεν αντέχει η χώρα και η βουλή δύο επιπόλαιους.
Τα αποτελέσματα των καμωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως), αλλά και της Ν.Δ. είχαν τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα στην οικονομία. Ελεύθερη πτώση το χρηματιστήριο και εκτόξευση των spreads. Κι όλα αυτά μόνο με την υπόνοια για αποδέσμευση απόν μηχανισμό στήριξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει όλες αυτές τις σαχλαμάρες σε σχέση με το μνημόνιο. Μία το σκίζει, μια το αναδιαπραγματεύεται, την άλλη το καταγγέλλει κλπ., θα διώξει την τρόικα και κυρίως το ΔΝΤ. Όλη αυτή η στάση του και κυρίως από τη θέση της εν δυνάμει κυβέρνησης δημιουργούν ανασφάλεια σε όλο το οικονομικό φάσμα. Από τους δανειστές και τους εταίρους μας ως τους επενδυτές. Έρχεται και ο πρωθυπουργός με τη θριαμβολογία περί επικείμενης εξόδου από το μνημόνιο και συνδράμει στο φόβο, την ανασφάλεια και την διατάραξη της εμπιστοσύνης προς τη χώρα μας.
Πάντως υπάρχει κι ένα θετικό με τις εξελίξεις αυτές. Μέχρι κι οι πέτρες κατάλαβαν ότι η ομαλότητα στη χώρα και την οικονομία μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με το πρόγραμμα σταθερότητας του μνημονίου. Έξω από αυτό, το χάος. Επιπρόσθετα αποδεικνύεται για χιλιοστή φορά το δίκιο του το «δωσίλογου, κακού ΠΑΣΟΚ που πρόδωσε τις αρχές του και εκχώρησε την εθνική μας ανεξαρτησία υπογράφοντας το μνημόνιο» και της πολιτικής του. Αν το 2010 δεν μπαίναμε στο μηχανισμό στήριξης και δεν πραγματοποιούσαμε όλες αυτές τις προσαρμογές, με βίαιο έστω τρόπο, η Αργεντινή του σήμερα θα φάνταζε όαση για την κατάντια και τα χάλια που θα είχε η χώρα. Ελπίζω αυτό το μήνυμα να το πήραν κι οι αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ.
Όλα αυτά μας οδηγούν και σε ένα ακόμα συμπέρασμα. Ότι το ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας κοινοβουλευτικά τη Δημοκρατική Παράταξη, που παρέλαβε 26 δις πρωτογενές έλλειμα από τον εξαφανισμένο Καραμανλή και παρέδωσε στον Ζαππεικό – αντιμνημονιακό Σαμαρά περίπου 5 δις και μετά βοήθησε για το πλεόνασμα, το ΠΑΣΟΚ που συνειδητά δεν εφάρμοσε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις το 2010 για να μείνει η χώρα όρθια και να μπορεί κάποια στιγμή να ζει με τις δυνάμεις της κι όχι με δανεικά, το ΠΑΣΟΚ που πήρε ένα βάρος που δεν του αναλογούσε και δεν ευθυνόταν πλήρως γι’ αυτό, το ΠΑΣΟΚ που απέταξε τον λαϊκισμό κι έκανε πραγματική πολιτική έχοντας απέναντί του όλη την φαιοκόκκινη αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ που επωμίσθηκε ένα πολιτικό κόστος που δεν το άξιζε αλλά και δεν το τρόμαξε, το ΠΑΣΟΚ που άνοιξε κι επιχείρησε να λύσει ταυτόχρονα όλα τα προβλήματα του τόπου όταν κάποιοι άλλοι δυσφήμιζαν τη χώρα στο εξωτερικό σήμερα δεν ανακατεύεται σε μικροκομματικούς λαϊκισμούς και κοκορομαχίες συνεχίζοντας σοβαρά και με αξιοπρέπεια το έργο του όσο μπορεί, όπου μπορεί ως η μοναδική δύναμη σταθερότητας προς όφελος της χώρας και των πολιτών της.