Η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. είναι ένα μελανό στίγμα στην Ιστορία της ελληνικής Αριστεράς, κυρίως αν πρόκειται για την Αριστερά που αυτοπροσδιορίζεται ανανεωτική και ευρωπαϊστική. Και αυτό, γιατί οι ΑΝ.ΕΛΛ. του κ. Καμμένου είναι οι εκπρόσωποι του ακροδεξιού εθνικολαϊκισμού στη χώρα μας, με λόγο ρατσιστικό και ξενοφοβικό, σταθερά κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως αν πρόκειται για μειονοτικές ομάδες που υφίστανται διακρίσεις, όπως για παράδειγμα οι ομοφυλόφιλοι ή οι αλλόθρησκοι.

Σταθερά εναντίον κάθε νομοθετήματος που είχε στόχο την ευρωπαϊκή αναβάθμιση της χώρας μας, την εξομοίωσή της με τις κοινές ευρωπαϊκές πρακτικές που προέκυψαν μέσα από πολλούς αγώνες.

Ταυτόχρονα οι ΑΝ.ΕΛΛ. έφεραν στην πολιτική σκηνή του τόπου μια πρωτόγνωρη αλητεία. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την πρώτη τους ιέρεια, τη Ραχήλ Μακρή; Τους ψεκασμένους του αρχηγού τους ή την ατάκα «στα τέσσερα»; Το είδος και την ποιότητα των ψελλισμάτων του βουλευτή τους Νικολόπουλου; Ή μήπως τα καμώματα του Χαϊκάλη;

Πρώτα ήθελαν να τον δωροδοκήσουν για να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μετά ήθελαν να τον πλήξουν πολιτικά μέσω της αποκάλυψης της offshore που είχε αποσιωπήσει. Η ύπαρξη των ΑΝ.ΕΛΛ. είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής καθυστέρησης που κυριαρχεί στη ζωή της χώρας.

Εντυπωσιάστηκα με την ευκολία με την οποία χώνεψαν τη συνεργασία οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν μιλώ μόνον για την επίσημη γλώσσα, αυτή που εκφωνούν στα πάνελ οι αριστεροί βουλευτές και τα πρωτοκλασάτα στελέχη. Αναφέρομαι και στις κουβέντες που λέγονται μεταξύ φίλων. Η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. παρουσιαζόταν σαν κάτι υποχρεωτικό για να σχηματιστεί η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Οι άλλοι ήταν μνημονιακοί. Και αυτό ήταν απαγορευτικό για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η αντιμνημονιακή ρητορική είχε δημιουργήσει την επιθυμητή διχοτομία: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Είχε μ’ αυτόν τον τρόπο νομιμοποιήσει μια συνεργασία που αντίκειται στις θεμελιώδεις αξίες της Αριστεράς.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Απέδειξε πόσο πλαστή ήταν η διαίρεση των πολιτικών δυνάμεων στη βάση του Μνημονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να εισηγηθεί το τρίτο Μνημόνιο για να μην καταστραφεί τελείως η χώρα. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. ακολούθησαν έχοντας ενδεχομένως πάρει το μάθημα από προηγούμενες αποχωρήσεις μικρών κομμάτων από μεγάλους κυβερνητικούς σχηματισμούς.

Η παραμονή τους στους υπουργικούς θώκους ήταν εξάλλου η μόνη δυνατότητα για να διασωθούν.

Με την κατάρρευση της διαίρεσης και την υπερψήφιση του τρίτου Μνημονίου από μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, δεν κατανοώ την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ για μετεκλογική συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Γιατί αυτή η προνομιακή σχέση;

Μήπως θέλει κάτι άλλο να μας πει; Μήπως τελικά η σχέση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. είναι μια σχέση που υπερβαίνει τη ρητορική για τα μνημόνια και συνιστά τελικά άλλοθι για να μην υλοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκαίες για την Αριστερά μεταρρυθμίσεις, προγραμματικές για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλαγές, αναφορικά με τη φυσιογνωμία του κράτους, την πολιτειακή ταυτότητα, την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Θέλω να ελπίζω ότι αυτές οι εκλογές θα μας απαλλάξουν από τους ΑΝ.ΕΛΛ. και ότι χωρίς ακροδεξιό δεκανίκι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί να κάνει πράξη όσα καθιστούν ακόμα νόμιμη τη διάκριση ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.

Το βλέμμα του οφείλει να αλλάξει κατεύθυνση. Οσο προσβλέπει στην επιβίωση των ΑΝ.ΕΛΛ. και στη συνεργασία μαζί τους ακυρώνεται ως αριστερή δύναμη. Δεν έχουν μείνει και πολλά. Να υπερασπιστεί όσα έμειναν ακόμα όρθια για να θυμίζουν ότι η Αριστερά είναι συνέχεια του Διαφωτισμού.