Η  εφηβεία είναι ένα σωματικό και ψυχοσυναισθηματικό στάδιο της ζωής, αναπόφευκτο μεν ζόρικο δε, επιπλέον επίσης προπαρασκευαστικό της οριστικής ένταξης  στον  ρεαλισμό. Έπεται του παιδισμού και υπολείπεται της διαδικασίας  ωρίμανσης. Συνυπάρχουν  σε  βασανιστικό ανταγωνισμό το θυμικό  με την εκλογίκευση , η γενίκευση  με  την κρίση,  τα  απομεινάρια  της παιδικής οργής με τον αυτοέλεγχο του γενικευμένου συναισθήματος. Η  χρόνια  καθήλωση  στην εφηβεία  δημιουργεί  μιαν ασυνήθη και ψευδή  οντότητα, κάτι σαν ερμαφρόδιτο ψυχοσυναισθηματικά πλάσμα, που νομίζει πως ευτυχεί μέσα στην  δυστυχία  της καθηλώσεως.

Δεν ξέρω αν κατάφερα  στοιχειωδώς να δώσω – λίγο  παρακινδυνευμένα  –  τα  καθηλωτικά  χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ  σε  προπολιτικές  και ελάχιστα  νεωτερικές  πολιτικές διακυβεύσεις, που εδράζονται  στην υποστασιοποίηση  εννοιών ηθικοπλαστικών,  πολεμικών,  χαρακτηριολογικών  οι  οποίες  αντικαθιστούν  με πάταγο  τα  πολιτικά  ζητούμενα. Αίφνης  η αξιοπρέπεια  αναμετράται με  την  τροφή, η διαφωνία  με το πραξικόπημα, το δίκαιο με  την μονομέρεια,  ο πολιτικός αντίπαλος  με τον  Δράκουλα  των  Καρπαθίων. Το ψεύδος  γίνεται απόλυτη αλήθεια  και η  κομματική  γνώση  επιλύει κάθε εξίσωση.

Αυτές τις  μέρες ζούμε  μια  δύσκολη  πορεία   αναγκαστική, από την θυμική εφηβεία του ασπρομάλλη, πιά, ΣΥΡΙΖΑ  προς την πραγματικότητα  χωρίς την μεσολάβηση μιας πιο  ήπιας  μετάβασης, γι ΄αυτό  και δεν έχω πειστεί αν μαζί με την αναγκαστικά  βίαιη προσαρμογή  συνυπάρχει  το στοιχείο μιας  κάποιας  ωρίμανσης  ή απλώς ζούμε  μερικά μεμονωμένα  επεισόδια  λογικής.

Σε κάθε  περίπτωση, η απατηλή καθηλωτική εφηβεία  του κόμματος  κλονίζεται  κι  όλες οι  παθογένειες  αυτής  της, γεμάτης οργής, καθήλωσης  πετάγονται σαν οβίδες  θρυμματίζοντας  τον μόνο στέρεο πόλο του ασταθούς  πολιτικού τοπίου. Πια  το γήπεδο της  πολιτικής  κονίστρας  γέμισε από  παλιότερα   και  πιο  νέα συντρίμμια, που έφερε η αποκαθήλωση  της  χαύνωσης  των  κυβερνητικών  συγκατοίκων  και η παλαιότερη σμίκρυνση  των μεταπολιτευτικών κομμάτων.

«Θα  το εφαρμόσω, αλλά δεν το θέλω, δεν  μ’ αρέσει», λέει ο κ.Τσίπρας γι αυτά που ο ίδιος  κανόνισε με  τους άλλους   Ευρωπαίους , υπό την απειλή  πραξικοπήματος  όπως λένε αυτοί που δεν πρόλαβαν  να  αποκαθηλωθούν έστω και για μια νύχτα.

Αρχίζουμε  από το περίπου μηδέν εξαιτίας μιας μακροχρόνιας καθηλωτικής εμμονής του ΣΥΡΙΖΑ  στο ψέμμα  , που το πίστευε για αλήθεια , παρόλο που η απλή  αριθμητική  έλεγε άλλα   κι  ο  Ντοστογιέβσκη τόνιζε  στον Έφηβο – σύμπτωση – «το  καλύτερο  κι ανακουφιστικότερο  ψέμα   είναι η  αλήθεια».

Οι  μεταρρυθμίσεις  αλλά και  η επικαιροποίηση  ή και ο επανορισμός τους  δεν μπορούν   να  γίνουν  από τον ΣΥΡΙΖΑ ,ή   και  από τον ΣΥΡΙΖΑ  πριν έχουμε κάποια  επαρκή δείγματα, πως  η αποκαθήλωση  από  την χρόνια  μανιασμένη εφηβεία  είναι μόνιμη.

Έτσι  η όσμωση  των μεταρρυθμιστικών  σχολαζουσών  δυνάμεων  , οφείλει να γίνει  και να οδηγήσει σε έναν  περιεκτικό  φορέα  , που θα  αναλάβει μεγάλο κόστος  από τις μεταρρυθμίσεις, που  θα  επιχειρηθούν. Και κάθε δρασκελιά στον δρόμο μιας μεταρρύθμισης  είναι  και μια γροθιά  στο  μαλακό   υπογάστριο  των καθηλωμένων εφηβικών  πολιτικών δυνάμεων , που ως τέτοιες  έχουν και  μπόλικο εθνολαϊκισμό.

Το  ρήγμα  του  ΣΥΡΙΖΑ  είναι  η  υποχώρηση  του ψεύτικου  απλοϊκού   στην αδυσώπητη  πραγματικότητα.