Η συμπαθέστατη κατηγορία των αγροφυλάκων εντυπώθηκε ως τώρα στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια και από το γεγονός , πως μεγάλωσα σε αγροτική περιοχή όπου η επαγγελματική αυτή ομάδα ήταν σε άνθηση . Με τα χρόνια και την πρόοδο καταργήθηκαν εν μέρει ή ενόλω. Τελευταία φορά τους άκουσα ως ποσοτικό μέγεθος ρουσφετολογικών προσλήψεων επί υπουργίας Β.Πολύδωρα με κάποια διεύρυνση των καθηκόντων , κάτι σαν πρώτες βοήθειες σε μια φωτιά ή πλημμύρα ή οποιαδήποτε γενικευμένη φυσική καταστροφή , που γίνονταν απειλητική για τις έγγειες ιδιοκτησίες.
Φόραγαν μια περίεργη στολή , καμμιά φορά χαιρέταγαν εκ περισσού στρατιωτικά , τα ρούχα τους δεν είχαν κανένα γαλόνι ή σιρίτι , όμως – αγρότες και οι ίδιοι – καμώνονταν τους υπαλλήλους των σωμάτων Ασφαλείας .Πρακτικώς οι διηγήσεις εκείνων των χρόνων έλεγαν για κατοίκους των χωριών , που προστάτευαν τα χωράφια από τις αλεπούδες , καμμιά φορά λύκους , από σαμποτάζ δηλητηριάσεως των καλλιεργειών , κοκ , οι ίδιοι δε αθροίζονταν ως μικροεξουσία της κώμης μαζί με τον Κοινοτάρχη , τον Χωροφύλακα , τον Δάσκαλο και τον Ιερέα. Η διαφορά με τους προηγούμενους ήταν πως ενώ οι άλλοι ήταν κάποιας βασικής γυμνασιακής ή παιδαγωγικής μορφώσεως , οι ίδιοι κατά κανόνα ήταν ανεπαρκούς παιδείας πλην εξαιρέσεων.
Μεταφορικώς στο κείμενο αυτό – η επικεφαλίδα του οποίου , παραπέμπει και σε παλιότερη καλή new ταινία – αγροφύλακες επαρκέστατης όμως μορφώσεως και διάνοιας είναι οι οργανικοί διανοούμενοι που στηρίζουν με τον δικό τους τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά με τους αγροφύλακες της άλλης μεριάς , έγκειται στο ο, τι ετούτοι – προερχόμενοι κι από μεριές τις οποίες τώρα με βδελυγμία αποτάσσονται – επιχειρηματολογούν στην βάση μιας αντι – επιχειρηματολογίας. Σπανίως έως καθόλου θα τους ακούσεις ή θα τους διαβάσεις να αναφέρονται – έστω μέσες άκρες – στους φορολογικούς συντελεστές , πράγμα που μου δημιουργεί την βάσιμη υποψία πως δεν τους απασχολούν για να τους γνωρίζουν , εξίσου σπάνια μιλούν για τον εκσυγχρονισμό ας πούμε των Ενόπλων Δυνάμεων ή την ποιότητα των επιστημόνων , που μένουν ή αυτών που φεύγουν , δεν αντιμετωπίζουν ουδεκάν με τεχνοκρατική αντιληπτικότητα την χρηστή λειτουργία των Κοινωνικών Προνοιών πχ. παροχέτευση νερού και ηλεκτροδότηση , κοντολογής δεν αναφέρουν κατι τις πραγματολογικό , που αντικειμενικά και τεκμηριωμένα η Πολιτική την οποία υποστηρικτικά ενισχύουν ως τρισμέγιστες διανοητικότητες , ωφελεί σε μέσο όρο τους πολίτες . Στην επιχειρηματολογία τους δεν θα συναντήσεις κουβέντες για ανάπτυξη υποδομών – άλλωστε αν τους το υπομνήσεις θα σου πούν πως και ο Παπαδόπουλος ή ο Μεταξάς με τεχνικά έργα ασχολιόντουσαν – , για εμπεριστατωμένη αναζήτηση των αρμών των Θεσμών στις σύγχρονες εξελίξεις , για το σημείο κόμβο ανάμεσα στον ουμανισμό των προσφυγικών ή ακόμα και παρατυπικών ροών και την αυξημένη εγκληματικότητα , που εν πολλοίς δημιουργεί η απουσία πολιτικών δομών.
Μα στ΄αλήθεια τι λένε ; Να , λένε πως η Δημοκρατία αν όχι σήμερα , πάντως αύριο θα κινδυνεύσει από τις αμφίσημες απόψεις – που επιδέχονται και πιθανών ορθώς , κάθε κακή ενδεχομένως ερμηνεία – του Μ.Βορίδη , ακόμα λένε πως ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ έφυγε με τον Λαφαζάνη και ο καινούργιος είναι αξιωματικώς και εξορισμού δύναμη προόδου στην οποία πιά υποκλίνεται η ΕΕ , λένε πως εξισώνει όπως και όπου μπορεί , όπως στην Παιδεία , ακόμα διατείνονται πως η Ελλάδα δεν έχει Κ/δεξιό κόμμα παρά ακροδεξιό σχηματισμό ως Αξιωματική Αντιπολίτευση συμπλήρωμα του οποίου κοινοβουλευτικά ενδέχεται να αποτελέσει το ψευδεπίγραφον Κέντρο , καθόσον Κέντρο είναι μόνον οι μετανοημένοι που γονυπετείς ικετεύουν στον ριζοσπάστη ηγήτορα. Για τον Καμμένο διατείνονται – με διάφορες φράσεις , με ίδιο όμως καταληκτικό κι αν δεν τον έχουν στο μεταξύ προσπεράσει για ευνόητο αβαβά – πως πρόκειται είτε για ΄΄ ανάρμοστη συμπεριφορά ΄΄ είτε για την αληθή εκδοχή της Κ/δεξιάς μιάς και η κανονική λόγω της παρουσίας των διόσκουρων του ΛΑΟΣ είναι το ολιγότερο Α/δεξιά.
Τέτοια μας λένε , φιλοσοφίες της αμπέλου δια των οποίων αναζητείται η αλχημιστική λυδία λίθος της μετατροπής του τενεκέ σε – τουλάχιστον – ασήμι .
Κι αν δώσεις νούμερα για την φτώχεια , για την διάρθρωση της πολιτικής προστασίας , για την σωστή αντιστοίχιση της φορολόγησης με την ανάπτυξη , για την μέση δημόσια Τάξη και Ασφάλεια , για τον Πολιτισμό που γίνεται ολοένα και πιο πολύ ένα κρατικό κιτς θα πούν πως ο αριστερός Διεθνισμός της 18Ης Μπρυμαίρ τα έχει πεί όλα. Μόνο που μάλλον δεν θυμούνται αυτό το κοινότοπο που έγραφε τόσο σωστά ο Μάρξιος στα λήμματά του …΄΄ αυτά που γράφονται και αναλύονται αφορούν τις παρούσες ή άλλες περιόδους , και απλώς μπορούμε λιγότερο ή περισσότερο να προοικονομήσουμε το μέλλον ΄΄
Μα το εντυπωσιακότερο , είναι που πολλοί από αυτούς – και για νάμαστε δίκαιοι κατά κανόνα γίνεται κι από τους αντίστοιχους των άλλων μεριών – θεωρητικοποιούν τα πάντα , ώστε τα πάντα πάνε σ΄αυτούς κι όχι αυτοί στα πάντα. Εμείς – λένε – σε θεωρητικό επίπεδο σχεδόν αείποτε αυτά διατεινόμαστε.
Μη μετρήσιμες προοδευτικότητες , εστίαση σε μεμονωμένες συμπεριφορές – πιθανόν πράγματι κακές ή πονηρές , όπως οι τελευταίες – ώστε να ακολουθεί η γενίκευση , αναπόδεικτα περιτρίμματα από σκονισμένες σημειώσεις Πολιτικής Επιστήμης , Κοινωνιολογίας ή Επικοινωνίας , απλοϊκότητες με ακατάληπτα λόγια για να μην φαίνεται η κενότητα και μια ναρκισσιστική έπαρση για την θέση τους έως υπόνοιες κανιβαλικής αντίληψης ή απλώς δολοφονίας ημών προς αυτούς/ές.
Δυστυχώς γι΄αυτούς , από τον Αριστοτέλη ως τον Χιούμ , από τον Μπρεντανό ως τον Φρόιντ , από τον Νεύτωνα ως τον Αϊνστάιν , από τον Σμίθ και τον Μαρξ ως τον Βέμπερ , είτε μιλάμε για την Φυσική , είτε για την Οικονομία , είτε για την πραγματολογική Πολιτική απαιτούνται αποδείξεις , αποδείξεις , αποδείξεις…..Την πολυτέλεια αξιωμάτων αναπόδεικτων αλλά ορθών , καμμιά 50 αριά άνθρωποι την είχαν από τον κρυπτομυκηναϊκό πολιτισμό ως τα σήμερα.
Κι εμείς οι άσημοι , που καταλαβαίνουμε δέκα πράγματα δίχως νάμαστε αγροφύλακες παντός καιρού – και συγκεκριμένου σήμερα – τι είμαστε ;
Δίνω έναν ορισμό : μέτοχοι , συμμέτοχοι ενός δημοκρατικού πραγματισμού με όρια , με σκέψεις , με εφαρμογές .
Κλείνω με δυό υστερόγραφα
ΥΓ 1: Ο λόγος τους ως δικαίωμα και ως περιεχόμενο είναι αυτονόητα πραγματοποιήσιμος , όπως και η αντίθεσή μας μ΄αυτά η κάποια από αυτά που λένε , και τανάπαλιν…Για να μην έχουμε σπέκουλες , το δικαίωμα του όποιου λόγου ισχύει τουλάχιστον από τους καιρούς του Βολταίρου , του Ντιντερό μην πω και εκείνου του στιγματισμένου Μαρκησίου.
ΥΓ 2 : Ο λόγος τους ως δημόσιος και προτρεπτικός εμπεριέχει με την έννοια του Κ.Γιούνγκ την εντελώς ολιγόλογη – μπορεί και καθόλου – ουμανιστική αναφορά σε φυσικές καταστροφές , όπως το ΜΑΤΙ ή η ΜΑΝΔΡΑ , ενώ από κοινού μπορούμε να μιλάμε ώρες για το ανθρωπιστικό θέμα της Αφρικής , τους θαλάσσιους πνιγμούς των προσφύγων ή τους νεκρούς του Συριακού Εμφυλίου. Προφανώς και πονάνε , μα ο πόνος δεν μπορεί να είναι αντικείμενο κειμένων για την ενότητα των Προοδευτικών Δυνάμεων , όπως αυτοί / ές τις ορίζουν. Είναι εκείνα τα παλιοαυθαίρετα , είναι εκείνες οι κομπραδόρικες ελίτ , αυτά φταίνε και γι΄αυτό κουνάμε ως άλλοι Καμμένοι το δάχτυλο κατά πάντων..και τέλος – τέλος είναι η γονιδιακή έπαρση των επιγόνων μιάς πάλαι δρακογενιάς και των εντεταλμένων αγροφυλάκων των εγγείων τεμαχίων της , που κάνει σαν να μην ξέρει πως από ετούτη την πατρίδα επέρασε και ο Καρτάλης , και ο Πλαστήρας , και ο Σβώλος , και ο Παπαναστάσης …για να αναφέρω τους λιγότερο αναφερόμενους στον χώρο του παλαιού δημοκρατικού πραγματισμού…