Η κατάσταση πολιτικής ανισορροπίας,  εσωκομματικής ίντριγκας και έντονης εσωστρέφειας, στην οποία έχει αγκιστρωθεί το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να σηματοδοτήσει την αντίστροφη μέτρηση για το κόμμα που είναι, αλλά δεν πολιτεύεται ως αξιωματική αντιπολίτευση; Όχι απαραίτητα.

Πράγματι, τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν αγγίζουν την ελληνική κοινωνία, ούτε η ανακατανομή των πόλων ισχύος μεταξύ των διαφόρων «φυλών» και «ομάδων» φαίνεται να ενδιαφέρει τους πολίτες. Πράγματι, επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, στα μείζονα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, από την οικονομία μέχρι την ασφάλεια και την κρίση του Έβρου και από την πανδημία  μέχρι την καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή δείχνει ότι κινείται με θολή στρατηγική, αιωρούμενος μεταξύ μειωμένης πολιτικής ευθύνης, ανορθολογικού ακτιβισμού και ενοχικών αντιδράσεων, όπως στην περίπτωση του πρωτοσέλιδου της Αυγής. Ταυτόχρονα, οι συνεχείς αποκαλύψεις για τις υπόγειες οικονομικές δοσοληψίες της περιόδου διακυβέρνησής του, αλλά  και οι αιτιάσεις στελεχών του για τις πολιτικές σκοπιμότητες στην εσπευσμένη  ψήφιση του Ποινικού Κώδικα δύο μέρες πριν την προκήρυξη εκλογών, τοποθετούν ευθέως στο κάδρο των ευθυνών τον κ. Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Κοντολογίς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε παρατεταμένη περιδίνηση, κι αυτό αποτυπώνεται και στις δημοσκοπικές επιδόσεις του. 

Η απώλεια της εξουσίας αποκάλυψε ότι ο «βασιλιάς» ήταν και παραμένει γυμνός. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στην εξουσία μέσα από το διχασμό, το φανατισμό, το λαϊκισμό και τις μάχες του πεζοδρομίου, χωρίς σοβαρή πολιτική πρόταση  και στρατηγικό σχεδιασμό για τη χώρα και την κοινωνία, έτσι συνεχίζει να πολιτεύεται μετά την απώλειά της, με μοναδικό συνεκτικό αρμό τη διάσωση της ηγετικής ομάδας, την προστασία της αρχηγικής δομής, τη συγκάλυψη των ευθυνών  και τη συντήρηση της προσδοκίας επανακατάληψης της εξουσίας στο μέλλον.

Παρ? όλα αυτά, η αντίστροφη μέτρηση δεν αρκεί να προκληθεί μόνο από την εγγενή πολιτική δυσπροσαρμοστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές πολυπαραγοντικές συνθήκες,  ή  από τις εσωτερικές διαμάχες, αδυναμίες και  ασυνέπειές του. Το κενό που αφήνει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική, με πρόφαση ένα κουτσό διπολισμό, μπορεί να καλυφθεί μόνο με πολιτική πρόταση, στρατηγική και στόχευση στο Κέντρο. Στην μετά τον κορονοϊό εποχή, με οξυμένους τους εθνικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς κινδύνους δεν θα αρκεί πλέον η επιχείρηση πολυσυλλεκτικότητας της Κυβέρνησης, ούτε οι μνημόσυνες αναφορές στη σύγκλιση των «προοδευτικών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων»  για να εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα και η οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Ακόμα, δεν θα βρίσκουν αποδέκτες στην κοινωνία  οι συγκεχυμένες εκφωνήσεις του «ούτε-ούτε». 

Το πολιτικό Κέντρο, μέσα από τη διαχρονική συμβολή της δημοκρατικής παράταξης,  προβάλλει σήμερα ως η απαραίτητη δύναμη παραγωγής πολιτικής, εκσυγχρονισμού, μεταρρύθμισης, εμπέδωσης του Κράτους Δικαίου και της κοινωνικής δικαιοσύνης και φαίνεται να καλείται πλέον, να ανακαταλάβει το χώρο του, αναδιατάσσοντας το πολιτικό σκηνικό. 

Στην νέα εποχή της διακινδύνευσης, το κενό που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα κενό πολιτικής ισορροπίας. Στο μέλλον, η χώρα χρειάζεται πολιτικές δυνάμεις που να μπορούν να αντιπαρατίθενται μεν, αλλά και να επικοινωνούν  αξιακά, δε, στα βασικά, όπως τα εθνικά ζητήματα, οι μεταρρυθμίσεις, η προστασία των θεσμών, η ασφάλεια, η ανάπτυξη, η παιδεία και η υγεία. Αυτό δεν γίνεται όταν ο ένας παράγοντας του διπολισμού λειτουργεί με όρους αταβιστικού αντισυστημισμού ή πολιτικού τυχοδιωκτισμού,  ακόμα και για να διασώσει πρόσκαιρα εσωκομματικά συμφέροντα. Την ολική επαναφορά του Κέντρου ως κρίσιμης  δύναμης σταθερότητας και ευθύνης, με  επίγνωση του ιστορικού πολιτικού ρόλου του, την απεύχεται φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σηματοδοτεί την πραγματική αντίστροφη μέτρηση γι αυτόν. Την χρειάζεται όμως η χώρα και η Δημοκρατία.

Πηγή: www.tanea.gr