Ο έλεγχος του κομματικού μηχανισμού ήταν πάντα στις άμεσες προτεραιότητες των πολιτικών ηγετών, ιδιαίτερα των λεγομένων κομμάτων εξουσίας. Το κλειδί για τον έλεγχο αυτό είναι ο γραμματέας του κόμματος, θέση που καταλαμβάνει συνήθως στέλεχος της απολύτου εμπιστοσύνης του αρχηγού. Το πρόσωπο του γραμματέα αντανακλά τις απόψεις της ηγεσίας για το κόμμα που χρειάζεται προκειμένου να υλοποιήσει το πολιτικό της σχέδιο. 

Από την άποψη αυτή, με την εκλογή του νέου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε το δικό του ξεκάθαρο στίγμα για το τι θέλει. Θέλει ένα κόμμα μικρό και ελεγχόμενο προσωπικά από τον ίδιο και την ομάδα του. Όταν αρχίζουν οι ήττες δεν υπάρχουν περιθώρια για επικοινωνιακές διευρύνσεις και εσωκομματικές αμφισβητήσεις. Η διατεταγμένη αρθρογραφία των κέρβερων της ΠΦΑ είναι χαρακτηριστική.

Όσο κι αν δυσκολεύεται κανείς να συμβιβαστεί με τέτοιες απόψεις σε ένα χώρο που η πολυφωνία και ο διάλογος σφράγισαν διαχρονικά την ταυτότητά του, οφείλει να αναγνωρίσει στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να διαμορφώνει το κόμμα του όπως αυτός νομίζει ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα σχέδιά του. Πολύ περισσότερο όταν πιστεύει ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα αυτό αφορά κυρίως τον ίδιο και τα στελέχη του κόμματός του. 

Αφορά βέβαια και όσους, για διάφορους λόγους θεώρησαν ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, με την εμπειρία και της - χαμένης πλέον - εξουσίας, επιθυμεί ειλικρινά τη διεύρυνση και τη συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου. Και όσοι βέβαια μετακόμισαν με μοναδικό κίνητρο την εκπλήρωση των προσωπικών τους φιλοδοξιών, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα. Οι «άλλοι», που έδωσαν στο θέμα της διεύρυνσης και ιδεολογικοπολιτικές διαστάσεις, θα πρέπει ίσως να το ξανασκεφτούν.