«Και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν»
Η καταμέτρηση των ψήφων που πήραν οι πρωτοκλασάτοι του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνέδριο δεν στάθηκε ικανή να επισκιάσει μια θλιβερή πραγματικότητα. Αυτήν που σηματοδότησε η παρουσία του προέδρου των ΑΝΕΛ, κ. Πάνου Καμμένου, στην εναρκτήρια εκδήλωση του Συνεδρίου, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. «Βρεθήκαμε μαζί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μαζί κυβερνάμε, χτίσαμε μαζί ένα νέο Γοργοπόταμο, αποδείξαμε μαζί ότι μπορούμε να ενώσουμε τους Έλληνες», είπε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ. Λίγο πριν το είχε τολμήσει: «Θα το πω. Συντρόφισσες και σύντροφοι…». Ήταν η σπίθα που έδωσε το δικαίωμα στους παρευρισκόμενους να ξεσπάσουν σε ένα θερμό χειροκρότημα.
Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, οι «κόκκινες γραμμές» ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ είχαν ξεθωριάσει οριστικά. Και αυτό όχι σε ό,τι αφορά στην κυβερνητική ώσμωση, που έχει συντελεστεί εδώ και καιρό. Εδώ γίνεται λόγος για συντροφικές σχέσεις ιδεολογικού και αισθητικού χαρακτήρα. Η επίκληση του νέου Γοργοποτάμου έχει πλέον να κάνει με τις ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στη δραματική υποβάθμιση του Κοινοβουλίου, στην άλωση της κρατικής μηχανής από «ημέτερους» Καρανίκες. Η βεβήλωση της ιστορικής μνήμης ολοκληρώνεται με τα κροκοδείλια δάκρυα υπουργών για τη χαμένη τιμή των ιδιωτικοποιήσεων, που «πάλι με χρόνια και καιρούς θα επιστρέψουν στο παντοδύναμο κράτος του δημοκρατικού σοσιαλισμού».
Κι ενώ ο παραλογισμός εκδηλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο, την ίδια ώρα σημαίνοντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ανοιχτοί σε μια μετάλλαξη του κόμματός τους σε ένα σοσιαλδημοκρατικό φορέα, συγγενικό με την ομάδα των ευρωσοσιαλιστικών κομμάτων! Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, ανερυθρίαστα… το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατόν η «γέφυρα» με τους Ευρωσοσιαλιστές να ταιριάξει με τα προγεφυρώματα που κάθε τόσο ο κ. Τσίπρας στήνει με τον συνεταίρο του, Ακροδεξιάς και λαϊκίστικης απόχρωσης, κ. Καμμένο. «Είμαι με τον Αλέξη και με εσάς, γιατί ξέρω ότι δεν χρωστάει σε κανέναν, δεν χρωστάμε σε κανέναν», είπε, καταχειροκροτούμενος, ο κ. Καμμένος, καταθέτοντας τα διαπιστευτήρια μιας ανίερης συμμαχίας, που κάνει τη χώρα να σέρνεται. Το δικό μου ερώτημα είναι πώς αντιδρούν οι Ευρωπαίοι σε έναν πρωτόγνωρο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα συγχρωτισμό μιας «πρώτη φορά Αριστεράς» με τους ομογάλακτους του ανεκδιήγητου Φάραντζ.