Δε μου απομένει παρά λύπη και αμηχανία αναμοχλεύοντας τα προ εικοσαετίας γεγονότα του Κοσόβου σε παράλληλη ανάγνωση με το σήμερα, και τον πόλεμο στη Συρία. Η ίδια μονοκόμματη και απάνθρωπη αντίδραση από τους φορείς ενημέρωσης και θεσμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης στη χώρα μας. Παραπλήσια συνωμοσιολογία και μονομέρεια. Εθνολαϊκισμός που φορά προσωπείο διεθνιστικής αλληλεγγύης. Φτάσαμε σχεδόν να θεωρείται φίλος του Ισλαμικού κράτους και των διάφορων φονταμενταλιστών, όποιος βροντοφωνάζει ότι ο Άσαντ ήταν και είναι (ως και ο πατήρ αυτού) σφάχτης περιωπής, βδέλυγμα του κοσμικού κράτους, ένας Σαντάμ Χουσε?ν άλλου ισλαμικού δόγματος. Γιατί θα πρέπει η κοσμική, η δημοκρατική λύση στη Συρία να συνδέεται με τον αυτοκράτορα Πούτιν, τον προαναφερθέντα, τους μουλάδες του Ιράν (συμπαθέστεροι πράγματι του προκατόχου στρατηγού Αχμαντινετζάντ) και τους σφάχτες τρομοκράτες της Χεσμπολάχ; Σε λίγο θα παρακαλούμε τον καλό Θεό για την επικράτηση των Χούθι , που συμπεριφέρονται στην Υεμένη σαν Χούτου;
Υπαίτιοι και θύτες σαφώς ο Ερντογάν και οι εστεμμένοι εξουσιαστές του Κόλπου, που επενδύουν στις οικονομίες της Δύσης την ίδια στιγμή που χρηματοδοτούν δολοφόνους στο Μάλι, τη Λιβύη, τη Νιγηρία και ενίοτε στη Δυτική Ευρώπη. Ποιος είναι ο σύμμαχός τους; η Δύση, το …ΝΑΤΟ και οι σχεδιασμοί του!!! Εύκολη ανάλυση, επιφανειακή και ως εκ τούτου κίβδηλη και αμφιβόλου προθέσεων: προκατειλημμένη. Ποιος, αλήθεια, ο ενεργειακός και πολιτικός τους σύμμαχος; η ομόδοξή μας Ρωσία, η ίδια που μάχεται στο πλευρό του Άσαντ και κρύβεται ή κουνάει την ουρά όταν οι στρατιώτες της κατακρεουργούνται με όπλα που δώρισαν οι Τούρκοι ή οι Σαουδάραβες. Και η Ελλάδα: αναερυθρίαστος πωλητής πολεμικού υλικού στο Ισλαμικό κράτος, σύμμαχος του Αλ Σίσι κι όσων σκοτώνουν αμάχους στην Υεμένη, καθοδηγούμενη από ρωσολάτρες και αντιδυτικούς ή ανάξιους ?τους άλλοτε υμνητές της θρασύδειλης αντιτουρκικής συμμαχίας με όλους, μουλάδες, Άσαντ και Σαντάμ.
Είναι απλά τα πράγματα: αν οδός για τη διαμόρφωση της στάσης και των απόψεών μας είναι ο ορθολογισμός, ο ανθρωπισμός, η δημοκρατία και τα καλώς εννοούμενα ευρωπαϊκά συμφέροντα δε φαντάζομαι άλλη λύση για τη Συρία από την παρακάτω: Διεθνής επέμβαση με συμμετοχή του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης υπό την ακόλουθη στοχοθεσία: 1) διεθνής, με εντολή του ΟΗΕ, διοίκηση της Συρίας και διαφύλαξη της ενότητάς της ως κράτους με ένα μικτό και ομοσπονδιακό σύνταγμα που θα τεθεί σε εφαρμογή μετά τη διεθνή κατοχή, 2) εξασφάλιση της ακεραιότητας της τουρκικής επικράτειας και αποχώρηση των στρατευμάτων όλων των γειτονικών στη Συρία κρατών, 3) έλεγχος στη ροή του ακατέργαστου πετρελαίου και συγκράτηση των τιμών του διεθνώς, 4)απόδοση μειονοτικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε όλες τις μειονότητες της περιοχής, 5)διασφάλιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων όλων των Συρίων, 6) εκδίωξη του Άσαντ και παραπομπή στη Χάγη των εμπλεκομένων σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, 7) ανάθεση στη δημοκρατικά εκλεγμένη μελλοντική κυβέρνηση της Συρίας τη διαπραγμάτευση για την παραμονή ή όχι της ρωσικής ναυτικής βάσης, 8) εγγυήσεις για την εδαφική ακεραιότητα του Ισραήλ, 9) εισαγωγή παρόμοιου μοντέλου διακυβέρνησης στην Υεμένη και πάγωμα της ένοπλης και πολυμέτωπης διαμάχης σουνιτών και σιιτών.
Είναι προφανές ότι τα παραπάνω αποτελούν εισήγηση εξωστρέφειας ανήκουστης στη σημερινή Ευρώπη, όμως η κυρίως ωφελημένη πέραν των αμάχων θα είναι η ίδια η Ευρώπη. Απαριθμώ κάποιες από τις προφανέστερες ωφέλειες: 1) ήττα της εσωτερικής ισλαμιστικής τρομοκρατίας στην ΕΕ (όταν χαθεί το κέντρο αναφοράς η τρομοκρατική διάθεση και ενεργητικότητα, για πολλαπλότητα λόγων, εκμηδενίζεται, κάτι γνωστό ήδη από την εκμηδένιση της κοσμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη του Ψυχρού πολέμου) –μέγιστο κέρδος και επίτευγμα που καλείται η Ευρώπη να επιτύχει μόνη της, εφόσον πλήττεται η ίδια και όχι η υπερατλαντική Δύση, 2) στήριξη της πολλαπλότητας των ενεργειακών πηγών της Ευρώπης και μη παράδοση στην εξάρτηση του αποκλειστικού προμηθευτή/ών, 3) μείωση του γοήτρου των μη δημοκρατικών δυνάμεων παγκοσμίως, 4) διεκδίκηση διεθνούς ρόλου της δημοκρατίας δίπλα στις απολυταρχίες της Ρωσίας, Κίνας και τον τραμπικό αμερικανικό απομονωτισμό, 5) στέρηση των εθνικιστικών προφάσεων του Ερντογάν και περιορισμό του κύρους του εντός και εκτός Τουρκίας (μια ευρωπαϊκή συμπεριφορά ως νέου Κριμαϊκού στο πλευρό του τουρκικού λαού ενόψει των αναταραχών μιας ενδεχόμενης τουρκικής χρεοκοπίας στο άμεσο μέλλον ), 6) πρώτη ήττα της εξωτερικής πολιτικής Πούτιν και απομόνωσή του ενώπιον της οικονομικής δυσπραγίας των πολιτών του, 7) απαλλαγή των Αράβων από το θρησκευτικό πατρονάρισμα των απολυταρχών εξουσιαστών τους, 8) καταστολή των φοβικών προπαγανδιστικών επιχειρημάτων της ιρανικής ηγεσίας (μια ουσιαστική βοήθεια στο ανεξάρτητο δημοκρατικό κίνημα του Ιράν), 9) χειραφέτηση του κουρδικού λαού από τους δογματικής-θρησκευτικής νομιμοποίησης ηγέτες και δυνάστες του, 10) αποστόμωση του φασιστικού ιδεολογήματος ότι η ασφάλεια των δυτικών κοινωνιών συνεπάγεται την περιστολή των ατομικών ελευθεριών και την ξενηλασία, 11) δημιουργία ενός καθοριστικού momentum διεθνούς συνεργασίας με ευοίωνες προοπτικές για το ζήτημα της Λιβύης, 12) κάποιου είδους ευρωπαϊκή ομοψυχία σε διεθνές επίπεδο.
Το παραπάνω «ουτοπιστικό μανιφέστο» για το συριακό ζήτημα προσκρούει στο κυρίαρχο φαινόμενο της ευρωπαϊστικής παραίτησης και στην καταστατική της ευρωπαϊκής κουλτούρας συμπεριφορά Ποντίου Πιλάτου. Ας μου επιτραπεί η επανάληψη: τα σύνορα της Ευρώπης δε βρίσκονται στο Αιγαίο, ούτε στην Οδησσό αλλά στο Γκαζιαντέπ.