Ανασάνατε οι περισσότεροι: απομακρύνεται ο κίνδυνος πολεμικής παρέμβασης στη Συρία. Δεν ανασαίνουν οι Σύριοι. Αυτοί ξέρουν ότι ο φοβερός πόλεμος του Άσαντ εναντίον των περισσότερων από αυτούς, συνεχίζεται. Με συνεχείς και πολύνεκρους αεροπορικούς βομβαρδισμούς ακόμα και νοσοκομείων. Και με στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπου ο μέγας σφαγέας θέλει να εξασφαλίσει κάποια άνεση, όπως γύρω από τη Δαμασκό. Εκεί ακριβώς, για παράδειγμα, που «έπεσαν» τα χημικά. Ίσως, λένε, από τον ίδιο τον αδελφό του.
.
Οι Δυτικοί, πλην Λακεδαιμονίων (διάβαζε Μέρκελ), απειλούσαν να «τιμωρήσουν» το καθεστώς Άσαντ, χτυπώντας με πυραύλους ορισμένες εγκαταστάσεις του θανάτου. Δεν απειλούσαν να ανατρέψουν. Ζήτησαν, όπως το ζητούν από την αρχή, ακόμα και για απλές καταδίκες των σφαγών, την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την όποια πρωτοβουλία τους. Βέτο της Μόσχας, συνεχές. Χωρίς αυτό, άλλη, πολιτικά ειρηνική, θα ήταν η κατάσταση. Αλλά μετά από τα ψέματα του Μπους για το Ιράκ, μια επιφυλακτική κοινή γνώμη «έδεσε τα χέρια» των ηγετών. Αρνήθηκαν στη Βουλή των Κοινοτήτων να εγκρίνουν τη συμμετοχή της Βρετανίας σε μια παρέμβαση. Αρνητικές οι δημοσκοπήσεις στη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Και δισταγμοί του Ομπάμα. Ο Ολάντ έμεινε μόνος και σχετικά απομονωμένος στην ίδια τη Γαλλία.
Αλλά η επέμβαση ήταν πια, μολοντούτο, προ των θυρών. Και να ο Πούτιν να αρπάζει στον αέρα μια δήλωση του Τζον Κέρρυ, που στην αρχή όλοι θεώρησαν γλωσσικό ατύχημα, ότι αν ο Άσαντ παρέδιδε τα χημικά του στον ΟΗΕ, δεν θα υπήρχε πια θέμα παρέμβασης. Και την προσυπογράφει. Μένουν οι διαδικασίες για τη συγκέντρωση των χημικών, τον έλεγχο, την καταστροφή τους και την υπογραφή από τη Συρία της παγκόσμιας συμφωνίας για την απαγόρευσή τους.
Η Μόσχα, που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι έπεσαν χημικά, που τα αποτελέσματά τους τα είδαμε όλοι, ισχυρίζεται ότι τα χρησιμοποίησαν οι αντάρτες – που δεν έχουν καν βαρύ οπλισμό και πυραύλους. Ενώ οι δυτικοί και ο Μπαν Κι Μούν (ΟΗΕ) έχουν και δημοσιεύουν αποδείξεις για την ευθύνη του Άσαντ κι ας είναι διπλωματικά «ασπρόμαυρη» η έκθεση των εμπειρογνωμόνων που ήταν επιτέλους να δημοσιευτεί χτες. Προσχήματα όλα αυτά. Και «έξυπνη» κίνηση η συμφωνία της Μόσχας (η Συρία είναι ο μόνος πολιτικός και στρατιωτικός πελάτης της στην Ανατολική Μεσόγειο) με την Ουάσιγκτον. Που αναγκάζονται να αποδεχτούν οι πάντες. Με μία εξαίρεση: τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας.
Η αλήθεια είναι ότι η σχετικά μαζική παρέμβαση ακραίων ισλαμιστών, πάγωσε όσους ήθελαν να τους βοηθήσουν. Πώς να τους προμηθεύσουν όπλα, όταν μπορεί να τα παραλάβει η Αλ Κάιντα; Πώς να μην τους τα προμηθεύσουν, έστω και λίγα, όταν ο Άσαντ τους κατακρεουργεί; Αλλά και ποιο θα είναι το μέλλον της Συρίας μετά τον Άσαντ;
Η συνεχιζόμενη εμφύλια τραγωδία στο Ιράκ, η αποτυχία της πολιτικής αλλαγής στη Λιβύη και οι ανατροπές και τα πισωγυρίσματα στην Αίγυπτο, ακόμα και στην Τυνησία, επιβάλλουν περίσκεψη. Διέψευσαν τις ελπίδες των πρωταγωνιστών της Άνοιξης, αλλά και τις δικές μας. Αλλά οι σφαγές, τι επιβάλλουν; Και πώς θα βγει το σύνολο της περιοχής από τους τραγικούς, βάρβαρους και εν δυνάμει επικίνδυνους για όλους μας ενδοϊσλαμικούς εμφύλιους των φανατικών, με άμεσα ενδιαφερόμενους πάνοπλους παρατηρητές το Ιράν και το Ισραήλ; Λένε ότι στη Συρία πολεμούν κάπου 40 φανατικοί του Τζιχάντ Γάλλοι πολίτες και εκατοντάδες από όλο τον ισλαμικό κόσμο. Ίσως και από την Ελλάδα.
Κάποτε θα το καταλάβουμε, όπως με τον Ισπανικό εμφύλιο του 1936: Η καμπάνα χτυπά και για μας.