Μου λένε φίλοι να σχολιάσω τις κλοτσιές που έφαγε ο υφυπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης στην Ιεράπετρα χθες. Με λύπη διαπιστώνω πως τα τόσο υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο Λασίθι δεν έκαναν παρά πιο μεγάλη την έπαρση των υπουργών. Κι έχει περίσσιο θάρρος και θράσος ο κύριος Πολάκης, καθώς έχει τάξει στους ανθρώπους εκεί (και αλλού!) λαγούς με πετραχήλια να μιλάει, ενώ στην πράξη μόνο γκρεμίζει…
Θα έπρεπε να είναι πιο ταπεινός αντί για τσαμπουκάς και υπερφίαλος, όταν πάνω από 220 κρεβάτια σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είναι κλειστά και η χρηματοδότηση ώς και σήμερα (14 Ιούνη, μέσον της χρονιάς δηλαδή), δεν είναι παρά στο 1/5 της αρχικά προϋπολογισμένης να δοθεί στην Υγεία. Ποιον κοροϊδεύει ο κύριος Πολάκης όταν λέει ότι θα καλύψει την τρύπα με λεφτά από τον ΕΟΠΥΥ! Τον ΕΟΠΥΥ, που είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει αρνητικό ισοζύγιο και δεν υπάρχει περίπτωση να δώσει λεφτά, αφού δεν έχει! Με όλα μα όλα τα νοσοκομεία της χώρας να δουλεύουν με επικίνδυνα λίγο προσωπικό, ο κύριος αυτός λέει ότι θα κάνει «Κοινωνική πολιτική υγείας», ανέξοδη, αφού δεν έχει φράγκο, αλλά και φαιδρή, αφού σε λίγο με τον τεράστιο φόρτο εργασίας, μόνο αν είσαι κυριολεκτικά του θανατά, θα προλαβαίνει να ασχοληθεί μαζί σου γιατρός! Δεν θέλει η κυβέρνηση κι οι τιμητές της να δουν την αλήθεια. Ότι «Υγεία» όπως την θυμόμαστε θα αργήσουμε να ξαναδούμε. Όμως, όσο ακόμα υπάρχει χρόνος, είναι ανάγκη να γίνουν και μάλιστα αν είναι δυνατόν «χθες», τολμηρές και ουσιώδεις διαρθρωτικές αλλαγές του τρόπου λειτουργίας του ΕΣΥ. Δεν γίνεται να κλείνουμε τα μάτια στο ότι τα Νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας οφείλουν να επαναπροσδιορίσουν τον τρόπο λειτουργίας τους, ώστε να είναι χρήσιμα στον μέγιστο βαθμό, κι όχι απλά να αποτελούν μια «πόρτα ανοιχτή», που από πίσω δεν έχει παρά κενό.
Θυμάμαι πριν χρόνια, η «παρέα Πολάκη» εδώ στο Ρέθυμνο να θέλει να δείρει τον Ανδρέα Λοβέρδο, τότε Υπουργείο Υγείας. Τους θυμάμαι να γιουχάρουν ακόμα κι όποιον τόλμησε να παραβρεθεί στο Ωδείο Ρεθύμνου, στην ίδια εκδήλωση με τον Λοβέρδο. Έτσι είναι. Ό,τι σπέρνει κανείς, θερίζει. Και πολιτικά και πολιτισμικά και κοινωνικά.
Φυσικά και τότε και τώρα καταδικάζω απερίφραστα τον τσαμπουκά και τους προπηλακισμούς σαν μέσο και πρακτικής πίεσης και διαμαρτυρίας. Οι δημοκρατίες έχουν πάντα τρόπους εκτόνωσης και διεξόδους, ας είναι και «έξοδοι κινδύνου».