Μετά τις επισκέψεις του Πρωθυπουργού στις δύο μεγάλες πρωτεύουσες κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), στο Παρίσι και Βερολίνο – αν και σκόπιμο θα ήταν οι επισκέψεις αυτού του είδους να αρχίζουν θεσμικά, δηλαδή από τις Βρυξέλλες έστω κι αν οι τελευταίες βρίσκονται σε μεταβατική φάση την περίοδο αυτή – ένα από τα επόμενα βήματα της ελληνικής πλευράς σε σχέση με την ΕΕ θα πρέπει να είναι να επεξεργασθεί και παρουσιάσει ολοκληρωένη, συνολική, συνεκτική Ευρωπαϊκή στρατηγική για τη χώρα. Μια στρατηγική που ενώ θα μεγιστοποιεί τα συμφέροντα της χώρας, θα συμβάλλει ταυτόχρονα στην προώθηση των μεγάλων κεντρικών στόχων της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, εκκινώντας από τη θέση ότι η βαθύτερη ενοποίηση εξυπηρετεί τελικώς τα πάγια διαχρονικά συμφέροντα της χώρας. Οποιεσδήποτε άλλες “συμμαχίες”, συμπράξεις όπως με τις Ην. Πολιτείες λ.χ. μπορεί να είναι χρήσιμες και αναγκαίες αλλά δεν υποκαθιστούν το ρόλο και θέση της χώρας και τα οφέλη που αντλεί από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επομένως οι συμμαχίες/ συμπράξεις αυτές έχουν (θα πρέπει να έχουν) σαφή όρια και περιορισμούς. Κάτι που η προηγούμενη κυβέρνηση δεν φάνηκε να το είχε κατανοήσει πλήρως.
Τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης αλλά και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – η οποία τη μια μέρα ήταν υπέρ της Ευρώπης και την άλλη εναντίον, αρχικά μη αποκλείοντας ακόμη και την έξοδο απ’ αυτήν (Grexit) – η Ελλάδα “έχασε” την Ευρωπαϊκή της στρατηγική στην ολοκληρωμένη της μορφή. Τη στρατηγική αυτή είχε αποκρυσταλλώσει σε πακέτο συγκεκριμένων αρχών και στόχων στην περίοδο διακυβέρνησης του Κ. Σημίτη (1996-2004). Στην διάρκεια της κρίσης είχαμε ουσιαστικά επικεντρωθεί στην προβολή αιτημάτων παρά θέσεων στην Ένωση. Αυτό ίσως να ήταν κάπως αναπόφευκτο αλλά τώρα θα πρέπει να αντικατασταθεί με ολοκληρωμένη στρατηγική. Τι σημαίνει όμως “ολοκληρωμένη στρατηγική”; Σημαίνει πολλά πράγματα όπως: πρώτα απ’ όλα ότι η χώρα θα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο όραμα-στόχο για το ποιά Ευρώπη, ποιά Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει (υπερεθνική, διακυβερνητική, ομοσπονδιακή, τι;) Χωρίς ένα τέτοιο όραμα-στόχο “δεν πας πουθενά”. Δεύτερον, να έχει συγκεκριμένες θέσεις πάνω στο τρίπτυχο οικονομική ενοποίηση, πολιτική ενοποίηση, διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο πεδίο της οικονομικής ενοποίησης το κύριο (αλλά όχι μόνο) ζήτημα αναφέρεται στην ολοκλήρωση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) για την οποία οι κεντρικές επιδιώξεις της Ελλάδας φαίνεται να συγκίνουν με αυτές της Γαλλίας, αν και χρειάζονται κάποιες βαθύτερες και ουσιαστικότερες επεξεργασίες. Αναφέρεται επίσης στο ρόλο της Ένωσης στην επαναδρομολόγηση της διαδικασίας οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης (convergence) και καταπολέμησης των διευρυνόμενων ανισοτήτων, αλλά και μια δέσμη από άλλα ζητήματα. Στο πεδίο της πολιτικής ενοποίησης, στο οποίο αναμένεται να γίνουν πολλά και σημαντικά βήματα ιδιαίτερα ενόψει της επικείμενης εξόδου του Ην. Βασιλείου (Brexit) όπως λ.χ. στο χώρο της αμυντικής ενοποίησης (defence integration), η Ελλάδα οφείλει να επεξεργασθεί πολύ συγκεκριμένες θέσεις (που σήμερα δεν έχει) και για ευαίσθητες εθνικές πτυχές. Και τέλος για τη διεύρυνση, είναι προφανές το ελληνικό ενδιαφέρον για την ένταξη των χωρών των Δ. Βαλκανίων αλλά και την αντιμετώπιση του μείζονος ζητήματος των σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ολοκληρωτικό τέλμα.
Ζητείται Ευρωπαϊκή στρατηγική συνεπώς….