Πόσο χρόνο και με πόση σοβαρότητα ασχολήθηκε ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με την Συνταγματική αναθεώρηση; Την απάντηση δίνει το ίδιο το περιεχόμενο των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αναλύσω μόνο δύο που αρκούν για να καταλάβει κανείς πως «σκέπτονται» και πως κυβερνούν αυτοί οι άνθρωποι. Με βάση την πρόταση Τσίπρα λοιπόν το Σύνταγμα πρέπει να προβλέπει:
«Θητεία για βουλευτές, έτσι ώστε κανένας Βουλευτής να μην μπορεί να εκλέγεται για πάνω από δύο συνεχόμενες κοινοβουλευτικές περιόδους ή για οκτώ συνεχόμενα έτη.
Πρωθυπουργός -εκτός των υπηρεσιακών- να ορίζεται αποκλειστικά αιρετός, δηλαδή εν ενεργεία βουλευτής».
Τι σημαίνουν οι προτάσεις αυτές, αν ποτέ ψηφίζονταν κι εφαρμόζονταν; Θα σας δώσω μερικά πρακτικά παραδείγματα:
Παράδειγμα πρώτο: Νέος βουλευτής με κοινοβουλευτική θητεία μια τετραετία, εκτιμάται από τους συναδέλφους του και αναδεικνύεται αρχηγός του κόμματός του. Μετά από μια επιτυχημένη τετραετία ως αρχηγός κερδίζει τις εκλογές με συντριπτικά ποσοστά και …δεν γίνεται πρωθυπουργός! Έχουν λήξει βλέπετε οι δύο θητείες που προέβλεπε ο μέγας συνταγματολόγος Αλέξης Τσίπρας. Οπότε θα πρέπει να αλλάξει δουλειά και να πάει να μαζεύει βρούβες…
Παράδειγμα δεύτερο: Ένα μεγάλο κόμμα με 110 βουλευτές κάνει μια επιτυχημένη πορεία ως αντιπολίτευση και μετά από μια τετραετία γίνεται κυβέρνηση. Κερδίζει την πλειοψηφία με 130 βουλευτές. Κυβερνά με επιτυχία και όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Όμως στη λήξη της θητείας της κυβέρνησης ο επιτυχημένος πρωθυπουργός και οι 110 από τους 130 δεν έχουν δικαίωμα να βάλουν καν για βουλευτές. Καμία επιτυχημένη κυβέρνηση δεν μπορεί ποτέ να επανεκλεγεί! Μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση που θα έλεγε κι ο κ. Τσίπρας…
Παράδειγμα τρίτο. Νέο κόμμα ιδρύεται και κατεβαίνει στις εκλογές. Με κόπο κι αγώνα βγάζει 15 βουλευτές. Στη Βουλή τα πηγαίνει καλά και ο λαός αποφασίζει να επανεκλέξει τον αρχηγό και όλους τους βουλευτές του. Δεύτερη κοινοβουλευτική θητεία τα ποσοστά μεγαλώνουν. Προκηρύσσονται νέες εκλογές. Το κόμμα δεν μπορεί να κατεβάσει ούτε τον αρχηγό ούτε κανένα από τα γνωστά του στελέχη. Υποχρεούται να αυτοκαταστραφεί!
Τα παραδείγματα του θεάτρου του παραλόγου της «πρότασης» Τσίπρα είναι αναρίθμητα. Στην πράξη, σε συνδυασμό με τη διατήρηση των τεράστιων περιφερειών, η πρόταση του διαλύει τα κοινοβουλευτικά κόμματα[1], που με το ρυθμό αυτό εναλλαγής χάνουν οποιαδήποτε εσωτερική συνοχή και γίνονται έρμαια των όποιων μιντιαρχών αγοράσουν (κάποιοι με αγνώστου προελεύσεως χρήματα), τις λιγοστές άδειες του κ. Παπά και μετατρέπει το κοινοβούλιο σε πασαρέλα για περαστικές τηλεπερσόνες ή υπαλλήλους των ισχυρών των ΜΜΕ. Οι πολίτες θα μπορούν να διαλέγουν όποιους πολιτικούς «θέλουν», εκτός από τους επιτυχημένους. Αυτοί αποκλείονται!
Το κάνει αυτό επίτηδες; Δυστυχώς όχι. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Οι τύποι αυτοί, που έχουν κάνει την επιπολαιότητα τρόπο ζωής, την τεμπελιά οικόσημο και την τσαπατσουλιά πολιτική θεωρία, δεν έκαναν τον κόπο πριν παρουσιάσουν τις «προτάσεις» τους να τις σκεφτούν και να τις κουβεντιάσουν 10 λεπτά την κάθε μια, ώστε να καταλαβαίνουν στοιχειωδώς έστω τις συνέπειες των όσων εισηγούνται. Το μόνο κριτήριό τους για το θεμελιώδες θεσμικό κείμενο της χώρας, είναι να ακούγονται όσα λένε καλά στις δημοσκοπήσεις. Τίποτε άλλο.
[1] Καμία κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει υιοθετήσει τέτοιου είδους παραλογισμούς. Η μόνη χώρα που έχει υιοθετήσει από το 2017 ένα παρεμφερές σύστημα είναι το Μεξικό, που είναι Προεδρική Δημοκρατία (όχι κοινοβουλευτική), επί πολλές δεκαετίες είχε στην κυβέρνηση ένα μόνο κόμμα και βρίσκεται στον παγκόσμιο δείκτη ποιότητας της δημοκρατίας στην 66η θέση, 26 θέσεις κάτω από την Ελλάδα και λίγο χειρότερα από την Κολομβία!
* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι προέδρος της Δράσης.