Στην ταινία “Η πιο σκοτεινή ώρα” (Τζο Ράιτ) ο Ουίνστον Τσώρτσιλ μπαίνει στο τρένο, για πρώτη φορά στη ζωή του, για να πιάσει τον παλμό του κόσμου σχετικά με το αν θα πρέπει η Μεγάλη Βρετανία να διαπραγματευτεί με τον Χίτλερ όπως του εισηγούταν η εσωκομματική αντιπολίτευση. Οι πολίτες που συνάντησε και μίλησαν μαζί του ήθελαν αντίσταση και ήταν αυτό ένα από τα βασικά του επιχειρήματα στη Βουλή για να πείσει το πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να πολεμήσουν το φασισμό και να νικήσουν. Σημαίνει αυτό ότι ο Τσώρτσιλ άκουσε τη βουή του πλήθους για να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να απαντήσει σε ένα ιστορικό δίλημμα; Κάθε άλλο. Οταν αποφάσισε ότι η χώρα του πρέπει να πολεμήσει τους ναζί και να μη συνθηκολογήσει, παρόλο που έπεφταν το Βέλγιο και η Γαλλία, ήταν μόνος και δεν είχε καν τη στήριξη όλου του κόμματός του. Δεν ρώτησε, δεν ζήτησε εισηγήσεις, δεν έκανε δημοψήφισμα, αλλά προχώρησε στη μεγάλη επιλογή και πήρε το μεγάλο ρίσκο αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη. Εφθασε στο σημείο να παραπλανήσει με διάγγελμά του το λαό για την πορεία των ναζί στην Ευρώπη για να δημιουργήσει το ισχυρό εθνικό φρόνημα που προϋπέθετε η αντίσταση στον μεγαλύτερο στρατό του κόσμου.
Στο Μέγαρο Μαξίμου πήραν φόρα για την επίλυση του σκοπιανού με την πεποίθηση ότι θα φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση τον βασικό πολιτικό τους αντίπαλο. Είχαν δημοσκοπήσεις που έδειχναν την κοινή γνώμη μοιρασμένη και τίποτα δεν προμήνυε ότι μπορεί να ανάψει από τη μια στιγμή στην άλλη μεγάλη φωτιά εθνικολαϊκισμού. Δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν από την αρχή συνθήκες εθνικής συνεννόησης και πολιτικής συναίνεσης, άφησαν το χορό των διαρροών και των ανεπίσημων πληροφοριών να εξελίσσεται και δεν προέβλεψαν ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης θα κάνει δεξιά στροφή και θα παραδοθεί πλήρως στον Α. Σαμαρά και τον Αδ. Γεωργιάδη για να προστατεύσει τη θέση του στην ηγεσία. Τελικά, η ΝΔ πέρασε απέναντι για να κολυμπήσει στη λαοθάλασσα που απορρίπτει τη σύνθετη ονομασία, δηλαδή τη λύση.
Τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν. Με τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και του Συντάγματος θυμηθήκαμε πόσο βαθιά ριζωμένος και πόσο ισχυρός είναι ο εθνικολαίκισμός και περιμένουμε την επίδραση που θα έχει “το ποτάμι της οργής” στο διπλωματικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Μπορεί το αδιέξοδο να έρθει από τα Σκόπια και τότε να κερδίσουμε στο blame game που θα κάνουν οι ξένοι χωρίς να έρθει κάποια συμφωνία στη Βουλή. Μπορεί να προκύψει συμβιβασμός και να ψηφιστεί από βουλευτές της αντιπολίτευσης με τους ΑΝΕΛ να απέχουν και να δίνουν μετά ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Μπορεί να γίνει δημοψήφισμα ή να αποφασίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να καβαλήσει το κύμα της λαϊκής αντίδρασης. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί είναι να λυθεί το σκοπιανό με καλύτερους όρους στο μέλλον ή να πάρουμε τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Αγιά Σοφιά, όπως οραματίστηκε καταχειροκροτούμενος ένας από τους ρασοφόρους ομιλητές του συλαλλητηρίου στο Σύνταγμα.
Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έχασε τις εκλογές μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά άντεξε και επανήλθε λίγα χρόνια μετά. Αλλά φυσικά εδώ δεν υπάρχει Τσώρτσιλ και άλλα πολλά.