Σέβομαι, αν και διαφωνώ πλήρως, τις επιλογές παλιών φίλων και συντρόφων/ισσών να συμπορευτούν ή και να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, που κυβερνάει με ένα νέο μνημόνιο επί 20 μήνες τη χώρα.

Για την ιδεολογικοπολιτική βάση που καταφεύγουν για να δικαιολογήσουν, σε τελευταία ανάλυση, την επιλογή τους θα ήθελα να υπογραμμίσω.

Η θέση: «Υπάρχουν σήμερα δύο μεγάλοι πόλοι: ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ. Σε αυτούς ξεκάθαρα θα πρέπει να πάρουμε θέση. Και τι κάναμε τόσα χρόνια; Είμαστε με την αριστερά. Ό,τι άλλο κάναμε, συγκροτήσαμε, επιχειρήσαμε πολιτικά η… ζωή έδειξε ότι δεν ήταν… σωστό. Αφού… δεν τελεσφόρησε».

Άραγε σήμερα, στην καθημαγμένη Ελλάδα στον 7ο χρόνο της κρίσης και των μνημονίων η διχοτομία αυτή έχει τόσο μονοσήμαντο προσδιορισμό; Και πολύ περισσότερο αν υποθέσουμε ότι μας ενδιαφέρει πως θα κυβερνιέται ο τόπος, η πολιτική ένταξη μπορεί να γίνεται ερήμην των πολιτικών  διακυβέρνησης και πολύ περισσότερο των εφαρμοζόμενων;

Κατ΄αρχάς, ιστορικά, στην Ευρώπη στον πόλο της Αριστεράς δεν διανοείται κανείς/καμία να μην συμπεριλαμβάνει –ή καλύτερα διατυπωμένο, να μην ξεκινά- από τους σοσιαλιστές και τη σοσιαλδημοκρατία!  Εδώ στην Ελλάδα τους τοποθετούμε απ΄ έξω; Και μια και δεν υπάρχει κάτι άλλο τους εντάσσουμε στη … δεξιά;

Από πότε ΜΙΑ είναι η Αριστερά;!  Όπως ένα είναι το ΚΚΕ;! Γιατί η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ αποχώρησε τότε από ένα κόμμα της αριστεράς;

Τον… σύντροφο Καμμένο, που στην έναρξη του Συνεδρίου τον καταχειροκροτούσαν σύσσωμοι -μόνο από αβρότητα;- που ακριβώς τον εντάσσουν; Στην ανειρήνευτη μάχη των πόλων «Αριστερά-Δεξιά» κάπου πρέπει να βρίσκεται και αυτός!

Το μείζον ζήτημα, ας μη γελιόμαστε, που υπερκαθορίζει τις επιλογές είναι η πολιτική και οι κυβερνητικές πολιτικές.

Παλιότερα, όταν όλα τα κόμματα της αριστεράς  ήταν εκτός εξουσίας και κυβερνητικών ευθυνών η ένταξη ήταν πιο αυταπόδεικτη και με ιδεολογικούς όρους. Τώρα η δικαιολόγηση, σε εαυτούς και αλλήλους, για τη συμπόρευση με τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι και τόσο προφανής…