Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έρχεται τις μέρες αυτές μάλλον να αναβιώσει στιγμές από το πολιτικό παρελθόν της χώρας. Δεν είναι τόσο η ίδια η διεξαγωγή του, μ’ όλο που φαντάζει κάπως παράξενο να κάνει συνέδριο η συντριπτικά μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή συνιστώσα ενός κινήματος που θέλει να λέγεται «ενιαίο». Προβληματίζει κυρίως η θεματολογία και ο προσυνεδριακός διάλογος που υποτίθεται ότι θα γινόταν για «τυπικούς καταστατικούς» λόγους.

Η χώρα βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι καθώς προσπαθεί να γιατρέψει – θεσμικά, οικονομικά και κοινωνικά – τις ανοιχτές πληγές της κρίσης των δέκα τελευταίων χρόνων που επιδεινώθηκαν δραματικά την τελευταία πενταετία. Το τελευταίο που χρειάζεται σε αυτή τη συγκυρία είναι οι προσωπικές κόντρες των ηγετικών ή και εμφανιζομένων ως ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, καθώς και οι διαγκωνισμοί τους για την πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου.

Στην ουσία το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους κι αυτό θα έπρεπε να απασχολήσει το συνέδριό του. Ή θα ακολουθήσει το δρόμο της συριζαϊκής «κεντροαριστεράς» επικροτώντας την πορεία των πρώην συντρόφων του ή θα προχωρήσει χωρίς αμφιταλαντεύσεις στη συγκρότηση ενός πραγματικά ενιαίου και ευρύτατου δημοκρατικού-προοδευτικού πολιτικού φορέα που θα συμβάλλει εποικοδομητικά στην ανασυγκρότηση της χώρας. Ενός κινήματος ανοιχτού στις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ανοιχτού στο μέλλον και στη νέα εποχή και κυρίως ανοιχτού στην κοινωνία απ’ όπου θα προσπαθεί να αντλήσει ζωντανές δυνάμεις και όχι αμήχανους κομπάρσους για ρετρό μεταπολιτευτικές ταινίες.