Είναι αλήθεια πως πάρα πολλοί πολίτες που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και του κεντρώου δημοκρατικού χώρου, δεν περιμένουν και πολλά από το συνέδριο που ξεκινά σήμερα με στόχο την δημιουργία του νέου φορέα.
Είναι αλήθεια επίσης πως πολλοί από αυτούς που παίρνουν μέρος στις διαδικασίες αυτές, δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένοι με το εγχείρημα…
Είναι και οι διαδικασίες που προηγήθηκαν, είναι και τα αποτελέσματα των εκλογών για την ηγεσία, είναι και οι τόσες αποτυχημένες προσπάθειες από την εποχή των «58» που ακολούθησαν…
Είναι που πάρα πολλοί αναζητούσαν όλα αυτά τα χρόνια τον χαρισματικό εκείνο ηγέτη με την έννοια που τον περιγράφει ο Μαξ Βέμπερ, ο οποίος θα ενέπνεε τα πλήθη, θα τα σαγήνευε και θα τα οδηγούσε, γκρεμίζοντας ο,τιδήποτε παλαιό, για να οικοδομήσει νέο σύστημα αξιών – ουσιαστικά, μια διαφορετική κοινωνία.
Και θα έλεγε κανείς πως οι προϋποθέσεις που θέτει ο Βέμπερ, υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, η οποία βιώνει όχι μόνον οικονομική, αλλά και θεσμική και κοινωνική κρίση…
Όμως, τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι… Και η ανάγκη να κινηθεί αυτός ο χώρος, ο οποίος έτσι κι αλλιώς περνάει μια βαθιά κρίση, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι υπαρκτή και επείγουσα.
Ιδιαίτερα τώρα, που ο χώρος αυτός αλώθηκε τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα από λαϊκίστικες αλλά και άλλες σκοτεινές δυνάμεις που οδηγούν σε αδιέξοδα…
Ας είμαστε λοιπόν, ρεαλιστές, αλλά και ονειροπόλοι…
Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτή η κοινωνία της και αυτοί οι ηγέτες της…
Αυτό είναι μέχρι σήμερα και το αποτέλεσμα των προσπαθειών που άρχισαν την εποχή των «58»… Αυτή είναι η πραγματικότητα..
Παρά τις επιφυλάξεις μας- και ο γράφων έχει πολλές- δεν πρέπει να μείνουμε έξω από αυτήν την προσπάθεια. Είναι δε αντιπαραγωγικό και σε μεγάλο βαθμό άδικο να καταναλώνουμε χρόνο και πολιτική ουσία για τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, όσο και αν έχει βάση η κριτική που ασκείται… Το επιχείρημα εάν οι σύνεδροι και η νέα κεντρική επιτροπή είναι- θα είναι- διορισμένοι, αγγίζει επιφανειακά την αλήθεια… Διότι και στις περιπτώσεις που όλοι αυτοί προέκυπταν μέσα από διαδικασίες εκλογών, γνωρίζουν όλοι όσοι συμμετείχαν παλαιότερα σε κομματικά συνέδρια, ότι ήταν συχνά αποτέλεσμα «παζαριών», ανίερων ή μη συμμαχιών και κατευθυνόμενων σταυροδοτήσεων. Στη συγκεκριμένη, μάλιστα περίπτωση, κατά την οποία συναντώνται κόμματα με μηχανισμούς και κινήσεις ή άτομα χωρίς μηχανισμούς, με τον κλασσικό τρόπο εκλογής υπήρχε μεγάλος κίνδυνος το αποτέλεσμα να ήταν δυσανάλογο των απόψεων και τάσεων που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα…
Εξάλλου, θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε πως το εγχείρημα της δημιουργίας ενός νέου φορέα στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, ολοκληρώνεται με αυτό το συνέδριο..
Γνωρίζουμε πως το στοίχημα δεν έχει κερδηθεί ακόμη. Και ότι από τη Δευτέρα, οι προσπάθειες όσμωσης σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο θα συνεχιστούν και θα προκύψουν και άλλα προβλήματα που θα χρειαστεί γενναιότητα και υπερβάσεις για να ξεπεραστούν.
Το συνέδριο είναι ένα σημαντικό -κορυφαίο στη διαδικασία αυτή- βήμα.. Αλλά η μάχη για να κερδηθεί το στοίχημα θα συνεχιστεί.
Και το μεγαλύτερο στοίχημα είναι εάν το Κίνημα Αλλαγής, πείσει τους πολίτες ότι εγκαταλείπει τις παλιές παθογένειες και ανοίγει νέους ρεαλιστικούς δρόμους που θα βελτιώσουν τη ζωή τους. Αν πράγματι θα πείσει ότι γεννιέται κάτι καινούργιο και όχι ότι αναπαλαιώνεται το παλαιό.