Αντί να αναζητούμε πατήματα για να σκαρφαλώσουμε προς την έξοδο του πηγαδιού, συνεχίζουμε δυστυχώς να σκάβουμε στον πάτο…
Η υποχώρηση στις εντελώς παράλογες, σχιζοφρενικές πλέον και χωρίς τέλος απαιτήσεις των δανειστών, μέσω των εκπροσώπων τους στην Ελλάδα και η συνέχιση της τακτικής του εξευμενισμού τους, μέσω μιας διαρκούς και «άνευ όρων παράδοσης», προφανώς με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα υπάρξουν συνολικότερες αποφάσεις στην ΕΕ, οι οποίες θα δώσουν μια συνολική οριστική και ευνοϊκή, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, λύση, είναι βέβαιο ότι δεν οδηγεί πλέον πουθενά.
«Δεν υπάρχει άλλη λύση», είναι το αντεπιχείρημα το οποίο ήταν και εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό και ισχυρό και λογικό. Όμως, εξαιτίας της παταγώδους αποτυχίας του οικονομικού «προγράμματος» που εφαρμόσθηκε και της μεγάλης ποσοτικής συσσώρευσης αρνητικών οικονομικών και κοινωνικών αποτελεσμάτων, έχει αρχίσει να εξασθενεί. Τα άσχημα αυτά αποτελέσματα, έχουν οδηγήσει σε μεγάλες «ποιοτικές» μεταβολές στο σύνολο της ελληνικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας.
Ζούμε πλέον σε μιαν άλλη Ελλάδα! …
Είναι τέτοιο το μέγεθος της ζημιάς στην οικονομία και την κοινωνία, που έχει προκληθεί από τη λανθασμένη οικονομική συνταγή που εκβιαστικά μας έχει επιβληθεί και που με δογματικό, σχεδόν σαδιστικό τρόπο συνεχίζει να μας επιβάλλεται, που σιγά-σιγά, το λογικό ή λογικοφανές υπό το κράτους του φόβου αρχικά επιχείρημα, ότι «αν δεν κάνουμε αυτά που μας λένε θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε και τότε είναι που θα ζήσουμε την αληθινή κόλαση», αρχίζει να χάνει σε πειστικότητα, από τη στιγμή που «ο δρόμος της σωτηρίας» οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.
Αυτή τη στιγμή, είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει δυστυχώς καμιά άλλη συνολικά επεξεργασμένη λύση στον ορίζοντα. Μέχρι σήμερα, υπό το κράτος των απειλών και το φόβο της χρεοκοπίας, δεν επιχειρήθηκε να διαμορφωθεί σε κυβερνητικό επίπεδο καμιά άλλη λύση και δεν πρόκειται φυσικά να υπάρξει, αν δεν επιχειρηθεί να διαμορφωθεί. Ούτε βέβαια και καμιά σοβαρή επαναδιαπραγμάτευση πρόκειται να γίνει, αν δεν υπάρξουν εθνικές και κοινωνικές αντιστάσεις, πολιτικές κόκκινες γραμμές και αιτιολογημένες αρνήσεις στους εκβιασμούς. Για την ακρίβεια, οι όποιες άλλες λύσεις θα αρχίσουν να διαμορφώνονται εκ των πραγμάτων, με σημείο εκκίνησης την άρνηση επιτέλους κάποια στιγμή να δεχθούμε τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, να αντιπροτείνουμε τα δικά μας «πρέπει» που με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα και μετριοπάθεια θα διαπραγματευτούμε, με άλλους όρους.
Να διαπραγματευτούμε, δεσμευόμενοι και αυτοδεσμευμένοι, ότι θα πραγματοποιήσουμε ούτως ή άλλως από μόνοι μας και χωρίς τους παραλογισμούς και τους εξτρεμισμούς της όποιας τρόικας, όλες εκείνες τις αλλαγές, τις απαραίτητες περικοπές και τις μεταρρυθμίσεις που είναι απολύτως αναγκαίες, για να περάσουμε σύντομα σε πρωτογενή πλεονάσματα και η οικονομία βαθμιαία σε τροχιά ανάπτυξης.
Να επαναδιαπραγματευθούμε, προτάσσοντας μεταξύ των άλλων ισχυρά πολιτικά επιχειρήματα. Για το μέλλον της Ελλάδας εντός της ΕΕ και τους κινδύνους που εγκυμονούνται, σχεδόν με βεβαιότητα για τη Δημοκρατία σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Για τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας και τις ενδεχόμενες ζημιές, οικονομικές και στρατηγικές των εταίρων μας στην περιοχή, αν συνεχίσουν, αντί της ειλικρινούς συμμαχικής βοήθειας, να μας οδηγούν στην κοινωνική και εθνική καταστροφή.
Είναι βέβαιο, κατά τη γνώμη μου, πως ο ελληνικός λαός θα στηρίξει σθεναρά μια τέτοια προσπάθεια και θα αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα που μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για την ανόρθωση της χώρας. Κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοσθεί και να πετύχει, όπως ήδη έχει αποδειχθεί, όταν αυτό στρέφεται ενάντια στην κοινωνία. Αντίθετα, μόνο ένα οικονομικό και πολιτικό σχέδιο που θα στηρίζεται και θα εκφράζει πλειοψηφικά τον ελληνικό λαό, ακόμα και αν σήμερα μοιάζει δύσκολο, τιτάνιο ή και ανέφικτο, μπορεί να έχει εν τέλει ελπίδες να στεφθεί με επιτυχία.
Όμως αν δεν τολμήσουμε δεν θα το μάθουμε ποτέ… Όταν σηκώσεις τα χέρια προς τον ουρανό, τότε σίγουρα έχεις πολλές ελπίδες πως δεν θα βρεθείς με αυτά μέσα στη λάσπη…