Και ξαφνικά έσκασε η είδηση για το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Χάρη Τομπούλογλου, ο οποίος πιάστηκε με προσημειωμένη μίζα ανά χείρας και για άλλη μια φορά η ελληνική κοινωνία έπεσε από τα σύννεφα. Μα καλά, πως έγινε αυτό;
Ο Χάρης Ταμπούλογλου, δε, φέρεται να είπε μεταξύ άλλων «Δεν είμαι εγώ μ… να κονομάνε όλοι από δουλειές και εγώ να μην παίρνω μία αυτή την εποχή».
Εγώ, λοιπόν, σου λέω φιλαράκο ότι δεν «κονομάνε» ολοι αυτήν την περίοδο, πρώτον από αξιοπρέπεια και δεύτερον γιατί όσοι κατέχουν κρατικές θέσεις ΔΕΝ έχουν τοποθετηθεί εκεί για την κονόμα.
Από την αλλή με όλη αυτήν την ιστορία κατάλαβαν μερικοί ότι δεν είναι μόνο οι καταραμένοι φάρα των Πασοκων , η οποία εχει εθιστεί στη μίζα( βλέπετε αυτό το έργο παίζεται καθημερνά σε όλα τα μίντια).
Ο Χάρης Τομπούλογλου, πρόεδρος του νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού,Κομματικό στέλεχος της ΝΔ και άνευ πτυχίου παρακαλώ!
Τι να το κάνεις το πτυχίο, ρε αδερφέ ,εάν ανήκεις στο κόμμα.
Εδώ, λοιπόν, μου ήρθε στο νου συνειρμικά η ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», του Αλέκου Σακελάριου, με πρωταγωνιστή το Λάμπρο Κωνσταντάρα στον ρόλο του γνωστού σε ολους μας Μαυρογιαλούρου.
?Ολοι θα θυμάστε τους δυο νεαρούς χωρικούς να συζητούν με τον υπουργό για τις ελλείψεις του χωριού σε υποδομές και υπηρεσίες.
Ο Μαυρογιαλούρος, μέσα από αυτές τις συζητήσεις συνειδητοποιεί την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού αλλά και την διαφθορά που επικρατεί, ενώ πέφτει από τα σύννεφα όταν ανακαλύπτει ότι ο στενός συνεργάτης του ο Γκρουέζας τον οποίον ενσαρκώνει ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έχει καταχραστεί δημόσιο χρήμα μέσα από διεφθαρμένες συναλλαγές.
Μετά από όλα αυτά, ο Μαυρογιαλούρος προς τιμήν του ( διότι είχε φιλότιμο) παραιτείται από τη θέση του υπουργού.
Στην ταινία ακούγεται ένας απίστευτος διάλογος που πάει κάπως έτσι:
-Εγώ σκοτώνομαι για το κόμμα υπουργέ μου και θα με βγάλετε καταχραστή;
-Δεν μου λες, ρε Γκρουέζα, εσύ είσαι του κόμματος;
-Φυσικά και είμαι
-Και πόσα χρόνια είσαι στο κόμμα;
-Είμαι από είκοσι χρονών παιδάκι υπουργέ μου, από τόσο!
-Και τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρουέζα; Εξωκομματικώς, πως τα βολεύεις;
-Μα είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ!
Σας θυμίζει κάτι αυτός ο διάλογος; Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Η διαχρονική πλέον παθογένεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Και που θέλω να καταλήξω.
Ότι ο μονος τρόπος για να προχωρήσει το πολιτικό σύστημα και η χώρα είναι:
1) «Οταν στους πολιτικά κόμματα σταματήσουν να «ευδοκιμούν» άτομα με παρασιτική ψυχολογία τα οποία ελλείψει ηθικής και αρχών προσφέρουν ανερυθρίαστα εκδουλεύσεις στον εκάστοτε αρχηγό.
2)΄Οταν η διαφορετική άποψη πάψει να στοχοποιείται ως εχθρική ή ως προσπάθεια υπονόμευσης.
3) Όταν δεν θα θεωρείται αυτονόητο πως ο εκάστοτε πρόεδρος είναι κάτι σαν τον Πάπα , κατέχει το αλάθητο και τα στελέχη δεν τους επιτρέπεται να διαφωνήσουν ποτέ.
4) Όταν αρχίζουν να αναδεικνύονται , άτομα μέσα από την κοινωνία με κανονικές ζωές και όχι μόνο οσοι περιδιαβαίνουν νυχθημερόν τους διαδρόμους πολιτικών γραφείων .
Όταν τα κριτήρια δηλαδή, γινούν κριτήρια ικανών και όχι κριτήρια εκλεκτών ή βολικών απλώς και μονο επειδή οι τελευταίοι δεν φέρνουν αντίρρηση σε τίποτα προκειμένου να αρπάξουν καμία θεσούλα οπουδήποτε ή να πλασαριστούν καλύτερα εντός κόμματος.
Μόνο θα είμαστε σε θέση να υποστηρίζουμε ότι τα πράγματα αλλάξαν.
Μέχρι τότε θα τρώμε στη μάπα τους διάφορους Γκρουέζες και θα το θεωρούμε και αυτονόητο!
Ε, όχι ρε παιδιά . Δεν είναι αυτονόητο, νοσηρό είναι.