Κάθε Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ προβάλλεται από την κυβέρνηση ως πεδίο επίδειξης της αποφασιστικότητας του πρωθυπουργού ή και αναμέτρησής του με τους ισχυρότερους και σκληρότερους μεταξύ των ομολόγων του. Είτε πρόκειται για θέματα οικονομίας είτε για το προσφυγικό η εικόνα που κατασκευάζεται είναι ότι ο Α. Τσίπρας χτύπησε το χέρι στο τραπέζι για να αποτρέψει τα δεινά που μας προετοίμαζαν οι «άλλοι» και να προστατεύσει το εθνικό συμφέρον.
Εχει γίνει παρεξήγηση. Η διαπραγμάτευση δεν είναι εκ προοιμίου πόλεμος και δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε φασαρία και σύγκρουση. Συνήθως, τα καλά αποτελέσματα έρχονται μετά από σοβαρή προετοιμασία, σιωπηρή δουλειά βάθους, γνώση των θεμάτων, διαμόρφωση συμμαχιών και κατάθεση έξυπνων προτάσεων και ιδεών.
Οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται απαραίτητα από τον τσαμπουκά, τη μαγκιά και το νταηλάκι όπως αρκετοί στον τόπο μας φρονούν. Και στην ΕΕ συνομιλούμε με εταίρους, όχι με εχθρούς, προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, όχι να τους τη φέρουμε. Βεβαίως και απαιτείται διεκδίκηση του καλύτερου για την ελληνική κοινωνία αλλά η αποτελεσματικότερη διεκδίκηση δεν είναι απαραιτήτως η πιο θορυβώδης και φανταχτερή. Το αντίθετο συμβαίνει συνήθως.