Ενας αγροτοσυνδικαλιστής μιλούσε στην κάμερα κάπου έξω από τη Λάρισα. «Εμείς έχουμε μόνο ένα αίτημα», είπε. «Να φύγουν τα ΜΑΤ για να μπορέσουμε να διαδηλώσουμε». Λογικός ακουγόταν· το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ιερό. Απλώς δεν είπε ότι ήθελε να διαδηλώσει καταμεσής της Εθνικής Οδού. Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Από τα λεγόμενά του και από το ύφος του φαινόταν πως πραγματικά πίστευε ότι έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να εμποδίσει τους υπόλοιπους συμπολίτες του να κινούνται ελεύθερα. Ηθελε, σώνει και καλά, να σταματήσει την κίνηση ώστε να φωνάξει τα αιτήματά του στη μέση του οδοστρώματος. Θεώρησε δε «καταστολή» την απαγόρευση που προβλέπεται από τον νόμο, αλλά και από τη λογική.
Με το ίδιο σκεπτικό ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεξε να καταγγείλει το «νέο όργιο κυβερνητικής καταστολής» για την προσαγωγή 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Προηγήθηκε η εισβολή των τελευταίων στο γραφείο του υπουργού Εργασίας. Θεωρείται, πλέον, αυτονόητο ότι όποιος περνάει έξω από ένα υπουργείο μπορεί να μπουκάρει στο γραφείο του υπουργού, είτε για καφέ είτε για κουβέντα. Ακόμη και αν δεν πιστέψουμε το βίντεο και τις φωτογραφίες για τις καταστροφές στο γραφείο του κ. Βρούτση και ασπαστούμε την άποψη του ΚΚΕ (ότι δηλαδή αυτά είναι σκηνοθετημένη προβοκάτσια), τι σόι συνάντηση θα ήταν αυτή του υπουργού με 35 νοματαίους; Ούτε καρέκλα να κάτσουν δεν θα είχαν.
Εχει γίνει πεποίθηση ότι όποιος δηλώνει συνδικαλιστής και πολύ περισσότερο αριστερός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να κλείσει την εθνική οδό, να εμποδίσει τους άλλους να δουλέψουν, να μπουκάρει όπου θέλει. Νόμος πια δεν είναι καν το δίκιο του εργάτη. Είναι τα καπρίτσια των συνδικαλιστών.
Το χειρότερο όμως είναι η αλλοίωση της λογικής που επήλθε τα προηγούμενα χρόνια. Οποτεδήποτε μια κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τον νόμο καταγγέλλεται ως εχθρός των εργαζομένων, αγροτών κ.λπ. Η μόνιμη καραμέλα είναι οι «αυταρχικές και αντιδημοκρατικές πρακτικές» του κράτους. Να σημειώσουμε εδώ ότι κάθε φορά που εκατό νοματαίοι αποφασίζουν να διαδηλώσουν στο κέντρο της Αθήνας, το «αυταρχικό» μας κράτος σκίζεται να τους εξυπηρετήσει. Τους επιτρέπει να διαδηλώνουν στο μέσον της Σταδίου· κι ας χωράνε σε ένα πεζοδρόμιο. Κλείνει όλους τους παράδρομους μην τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς, από τους άλλους που πασχίζουν να πάνε στη δουλειά τους. Τέτοιος αυταρχισμός…
Οι περισσότερες συνδικαλιστικές διαμαρτυρίες δεν έχουν στόχο την κοινοποίηση των αιτημάτων των διαμαρτυρομένων στον λαό. Δηλαδή, το να διαδηλώσει κάποιος στις ερημιές του κάμπου, στο μέσον της εθνικής οδού, μόνο συμπαράσταση από το κοινωνικό σύνολο δεν θα βρει. Στόχος μοιάζει η ταλαιπωρία των υπολοίπων και δι’ αυτής ο εκβιασμός της εκάστοτε κυβέρνησης για τα δίκαια ή άδικα αιτήματά τους. Η κοινωνία, στην οποία υποτίθεται ότι απευθύνονται οι διαδηλωτές, δεν είναι παρά ο χαμένος και ταλαιπωρημένος ενδιάμεσος στη διελκυστίνδα μεταξύ συνδικαλιστών και κυβέρνησης. Τα αιτήματα δεν εντάσσονται σε ένα συνεκτικό κοινωνικο-πολιτικό σχέδιο· είναι απλώς γιούργια στον κρατικό κορβανά, άσχετα αν ποδοπατιούνται τα δικαιώματα των άλλων. Αλλά ας σταματήσουμε εδώ, διότι ακόμη και αυτές οι επισημάνσεις μπορεί να θεωρηθούν αυταρχισμός…