Πριν λίγα χρόνια, όταν ο Ερντογάν, ακόμη Πρωθυπουργός και ο Νταβούτογλου ΥΠΕΞ, έβαλαν μπρος ένα σχέδιο παρέμβασης, στην περίφημη «Αραβική άνοιξη», που απέτυχε παταγωδώς, είκοσι μέρες μετά, την απολύτως αποτυχημένη παρουσία του Ερντογάν στην Αλγερία, όπου πια η έκφραση της αντίρρησης ήταν οριστική και ξεκάθαρη, ο Νταβούτογλου βγήκε, δημοσίως, και σε συνέντευξη και στα ντόπια ΜΜΕ, αλλά και στο BBC εάν ενθυμούμαι καλά, έκανε την αυτοκριτική του, δηλώνοντας ότι ήταν μια απολύτως αποτυχημένη επιλογή, λόγω του οτι οι καιροί άλλαξαν και μπλα-μπλα…
Λίγες μέρες μετά, ενημερώνοντας για το γεγονός, που δεν πήρε χαμπάρι κανένας, εκείνη την εποχή, ότι συνέβη, αναρωτιόμουν εάν ποτέ πολιτικό πρόσωπο, δεν μιλάω για την δική μας χώρα, δεν είμαι δα και τόσο ανόητος, αλλά γενικά, εάν είδαμε ποτέ, αντίστοιχη δημόσια αυτοκριτική και ανάλυση του λάθους.
Πριν δυο μέρες, βγήκε ο Ερντογάν, δημοσίως και ζήτησε συγγνώμη, από τους Τούρκους πολίτες, για το πελώριο λάθος του, όπως δήλωσε, να στηριχτεί ,με τρόπο απερίσκεπτο, στις πλάτες του Φετουλάχ Γκιουλέν και γενικά του Τζεμαάτ (τζεμαάτ: θα πει, επί της ουσίας, κλειστή κοινωνία και ως τέτοια αποκαλούν την Οργάνωση του Φετουλάχ Γκιούλεν, στην Τουρκία)
Δεν είναι τυχαία καθόλου η αντίδραση, ούτε υποδηλώνει ψευδοθεατρινισμό.
Μόνο που, ο εναγκαλισμός ήταν πολύ σφιχτός, πολύ πριν κατακτησει την κυβέρνηση της Τουρκίας, το ΑΚΡ, ακόμα από την περίοδο της πλήρους εγκατάλειψης του Ερμπακάν.
Κι ερχόμαστε την πραγματικότητα και στο σήμερα.
Αυτά τα οποία πέτυχε ο Ερντογάν, στη χώρας του, στην πρώτη επταετία της διακυβέρνησή του, είναι ασύλληπτα σημαντικά.
Το κυριότερο δε, οι επιπτώσεις τους, θα αρχίσουν να εμφανίζονται τα επόμενα χρόνια.
Η περίοδος όπου δόθηκε η μεγάλη μάχη, με ορίζοντα τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, δεν πρέπει να λησμονιέται, από οποιονδήποτε έχει διάθεση να αναλύσει, το τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία.
Ο Ερντογάν ήρθε σε συμβιβασμό, δύο φορές, με τους στρατιωτικούς.
Την πρώτη ήταν την περίοδο που εξελίσσονταν, ραγδαία θα έλεγα, η υπόθεση Εργκενεκόν. Τότε φάνηκε πεντακάθαρα, ότι ναι μεν δέχτηκαν τους όρους του, για εισδοχή στα ανώτερα κλιμάκια και ανθρώπων που εμφορούνταν από φιλογκιουλενικές απόψεις και εκεί ακριβώς ήταν που την πάτησε, ο κατά τα άλλα πανέξυπνος, Τούρκος ηγέτης, αλλά και οι κεμαλίστες πασσάδες…
Λόγω του ότι, ναι μεν οι γκιουλενίστες μπήκαν στα ανώτερα στρατιωτικά κλιμάκια, με τη διαφορά όμως, ότι δεν ελέγχονταν από τον ίδιο, αλλά από τον Ιμάμη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κι από την άλλη οι πασσαδες εχασαν την αποκλειστικότητα στην επικοι9νωνια με τι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ…
Το μίγμα στις ένοπλες δυνάμεις, κατέστη την περίοδο αυτή, στην κυριολεξία, εκρηκτικό.
Εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται η Δύση, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί είναι προσκολλημένη σε αντιλήψεις σκουριασμένες, σε σχέση με την Ανατολή και κυρίως με το δήθεν μετριοπαθές ή απαθές Ισλάμ, είναι οτι κάποιες από τις έννοιες, που όλοι έδειξαν έκπληκτοι, γιατί δεν είχαν το ίδιο νόημα που εμείς δίναμε σ αυτές, στη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης… Όπως για παράδειγμα, οι έννοιες δημοκρατία, εκμοντερνισμός, δύση και επίδραση της στον τρόπο ζωής τους κλπ-κλπ… Και μη μου πείτε, ότι τις έχει τόσο καλά ξεκαθαρισμένες και απολύτως κατανο’ησει, η δική μας Δυτική φιλολογία και αντίληψη. Ετσι την πάτησε και η κυρία Κλιντον και παρέσυρε στις άπιαστες, για τον κοινό νου, ανοησίες της περιόδου εκείνης…
Και πείτε με, ότι θέλετε εσείς.
Το πραξικόπημα απέτυχε, γιατί κάποιοι πραγματικά Κεμαλιστες αξιωματικοί, ας το πούμε αυτομόλησαν, από την ομάδα των στασιαστών και αποδυνάμωσαν έτσι, πλήρως, κυρίως τις δυνάμεις που βρίσκονταν στην Πόλη.
Και για όσους ακόμη αναρωτιούνται, δεν επρόκειτο για οπερέτα, αλλά, για πραγματική ηλιθιότητα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που είχαν την φαεινή ιδέα, σε μια τέτοια εποχή, να ψαλιδίσουν την υπεροψία του Σουλτάνου. Και πέσαν ακριβώς στην περίπτωση, λόγω του ότι, τηρώντας πιστά τα συμφωνηθέντα, ο Ερντογάν, έδωσε γην και ύδωρ στους πασάδες, σε σχέση με τις αμυντικές προμήθειες, μέχρι και το 2018, που όπως έχουμε προείπει, ελέγχονται, απολύτως, μόνον από το Επιτελείο και ποτέ από την οποιαδήποτε πολιτική εξουσία.
Το δεύτερο, και σημαντικό, ότι είχε ήδη στραπατσάρει το «ιματζ» του, ζητώντας δημοσίως συγγνώμη, από τους Ρώσους και τον απηνή διώκτη του, Βλαδίμηρο Πούτιν.
Επίσης, είχε ήδη κλείσει, το κενό που είχε δημιουργηθεί, χρόνια πριν, στις σχέσεις του με το Ισραήλ και ένιωθε, την πελώρια ανάγκη να μην φανερωθεί, αλλά και να μην ξεκόψει, από την Δύση.
Η Τούρκικη οικονομία επί της ουσίας, στηρίζεται σήμερα, στις Ευρωπαϊκές επενδύσεις στη χώρα, οι οποίες είναι μεγάλες και είναι προφανές, ότι η πορεία θα δείχνει αυξανόμενες τις επενδύσεις αυτές, για τον πολύ απλό λόγο, ότι οι αγορές της Ευρασίας, απολύτως ελεγχόμενες από την Τουρκία, είναι πολύ ενδιαφέρουσες για τις Ευρωπαϊκές ανάγκες ανάκαμψης.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ακόμη, ότι σε ένα τέτοιο, απολύτως διχαστικό κλίμα, στο οποίο οδήγησε η άφρων πολιτική του Ερντογάν, που συνέχιζε έναν εμφύλιο πόλεμο, με μοναδικο ως φαίνεται σκοπό, να κερδίσει λίγες ψήφους, που θα του διασφάλιζαν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, αναγκαίες για την ευόδωση των σχεδίων του στην Προεδρεία, η αποσταθεροποίηση θα επιδρασει αρνητικα σε όλη την ευρύτερη περιοχή…
Τίποτε δεν έχει τελειώσει και τίποτε δεν έχει ξεκαθαριστεί, ακόμη και σήμερα που μιλάμε, στην Άγκυρα.
Εδώ θα πρέπει να αντιληφθούμε το πώς ο Σουλτάνος έκανε τη δευτερη συμφωνια με τους στρατηγούς στη διάρκεια της πτησης του αεροσκαφους του προς την Πόλη…
Θεωρώ υποχρέωση μας να καταλάβουμε την εμμονή, των Τούρκων δημοσιογράφων, που ζητούν από την Ευρώπη, να παίξει έναν όσο γίνεται πιο ενεργό ρόλο, διότι αυτό στην ουσία αναδεικνύει μια πραγματικότητα που πρέπει να την λάβουμε υπόψη μας, εάν πραγματικά θέλουμε να ερμηνεύσουμε το τι συμβαίνει στη γειτονική μας χώρα…
Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που βρέθηκαν πολλάκις με την πλάτη στον τοίχο, τώρα προσπαθούν να ανακτήσουν έδαφος και να αποκτήσουν λόγο…
Απλά διαβάστε προσεκτικά τις δηλ,ωσεις του Ντεμιρτάς και των στελεχών του ρεπουμπλικανικού κόμματος, που συναντήθηκε με τον Ερντογάν…
Η απελπισμένη κραυγή του έγκλειστου, επί μήνες στις φυλακές και κατηγορούμενου για κατασκοπεία, Διευθυντή της πραγματικά ιστορικής εφημερίδας της Τουρκίας, Gum Huriyet, προς την κυρία Μέρκελ ήταν απολύτως αυτονόητη.
Έπεται συνέχεια……