Είναι γεγονός: Πλέον μπορείς να γίνεις καλλιτεχνικός διευθυντής σε οποιονδήποτε φορέα χωρίς να διαθέτεις καν απολυτήριο Λυκείου. Πρόκειται για πρόταση που κατέθεσε ο –συμπαθέστατος κατά τα άλλα- βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρολιάκος και αποδέχτηκε ο αρμόδιος υφυπουργός Γιώργος Βασιλειάδης.
Δε μιλάμε πια για πανεπιστήμια και τέτοια. Άλλωστε αυτά είναι για τους φιλελέδες και τους φασίστες. Λύκειο λέμε. Πως έλεγε ο Καραγκιόζης «Εγώ πήγα σχολείο μέχρι την Πέμπτη και την Παρασκευή έμεινα σπίτι μου;». Κάτι τέτοιο. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε η συγκεκριμένη (ν)τροπολογία διαθέτει και αναδρομικό χαρακτήρα.
Στην εισήγησή του ο κ. Σκουρολιάκος αναφέρει: «Δεδομένης της ιδιαιτερότητας στο χώρο της τέχνης όπου σημαντικότερο ρόλο έχει η καλλιτεχνική αξία προς απάντηση στη σύγχρονη ανάγκη για την πρόσληψη των καλλιτεχνικών διευθυντών με κριτήρια συνδεόμενα με τα ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα τους, ήτοι την αναγνωρισμένη προσφορά, τη διάκριση, την κατάρτιση και την εμπειρία τους στο χώρος της τέχνης και ιδιαιτέρως του θεάτρου, προτείνει η πρόβλεψη οι συγκεκριμένοι να προσλαμβάνονται ανεξαρτήτως κατοχής τίτλου συγκεκριμένης εκπαιδευτικής βαθμίδας». Αυτά που λέει δεν είναι παράλογα. Όντως η τέχνη και το ταλέντο δεν έχουν σχέση με την σχολική μόρφωση. Προσωπικά όμως οι μόνοι καλλιτέχνες που μπορώ να σκεφτώ που δεν έχουν βγάλει Λύκειο σήμερα είναι τα τσιγγανάκια που μπαίνουν στο Μετρό και παίζουν την Βιολετέρα στο ακορντεόν. Και αυτά, το Λύκειο δεν το έχουν βγάλει κυρίως λόγω ηλικίας. Επίσης, η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή περιλαμβάνει σημαντικές διοικητικές υποχρεώσεις και έχει ανάγκη από συγκεκριμένες γνώσεις. Ακόμα και αν υποθέσουμε πως κάπου υπάρχει κάποιος γίγαντας της τέχνης ο οποίος δεν προχώρησε πέρα από το Γυμνάσιο είτε επειδή έπρεπε να βοηθάει τον πατέρα του στην οικοδομή με τα μπετά είτε επειδή παραήταν κουλτουριάρης για να πηγαίνει σχολείο, η αμορφωσιά του θα του δημιουργούσε μέγιστο πρόβλημα.
Πέρα από την πλάκα πάντως οι αναγνώσεις που προσφέρονται είναι αρκετές. Πρώτα από όλα αναδρομικός χαρακτήρας φανερώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη διορίσει πουθενάδες στις συγκεκριμένες θέσεις. Δεν αποκλείεται δε η όλη τροπολογία να είναι και «φωτογραφική», αφορώντας κάποιον «σύντροφο» ο οποίος «χώθηκε» κάπου βάσει όχι των προσόντων του αλλά της προσφοράς του στο Κόμμα. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό στα χρονικά αριστερό (λέμε τώρα) κόμμα που ουσιαστικά δεν διαθέτει διανοούμενους. Όσοι την πατήσανε τον εγκαταλείπουν μετά βδελυγμίας με αποτέλεσμα να υποστηρίζεται μόνο από μια χούφτα ηθοποιών και δυο-τρεις ξεπεσμένους συγγραφείς. Τρομαχτικό χτύπημα αν διανοηθεί κανείς τα ιερά τέρατα που στήριζαν το συγκεκριμένο χώρο μέχρι και την αυγή του αιώνα μας.
Το ζουμί όμως είναι αλλού: Ο ΣΥΡΙΖΑ με την τροπολογία αυτή υπογραμμίζει τον χαρακτήρα του: Το κόμμα του μέτριου, του αμόρφωτου, του λούζερ. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άλλωστε των οπαδών του. Για τον ΣΥΡΙΖΑ π.χ. ένας δήθεν συγγραφέας που έχει προσφύγει σε αυτοεκδόσεις ή έχει πληρώσει το τριχίλιαρο που απαιτούν διάφοροι mainstream εκδοτικοί οίκοι για να εκδώσει το αριστούργημά του αλλά στηρίζει λυσσαλέα και επιθετικά τον Αλέξη Τσίπρα είναι όσο διανοούμενος χρειάζεται. Άλλωστε, η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή είναι ιδιαιτέρως νευραλγική. Και άρα μπορεί να βοηθήσει «ημέτερους» να φάνε ψωμάκι. Χρειάζονται λοιπόν κομματόσκυλα-κομμάντο και όχι τίποτα ρομαντικοί θολοκουλτουριάρηδες.
Ας περιμένουμε λοιπόν κι άλλες τέτοιας μορφής τροπολογίες. Αναλφάβητους καθηγητές Πανεπιστημίου, πτέραρχους με υψοφοβία, τηλεφωνητές στην ΕΡΤ με προβλήματα ακοής… Από ό,τι φαίνεται υπάρχουν ακόμη πολλοί «στρατιώτες» του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν ακόμα βολευτεί.