Στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα όσο κι αν προσπαθεί κανείς να προκαλέσει και να διεγείρει την κοινωνία με παρελθοντικούς όρους ιδεολογικής διχαστικής αντιπαράθεσης υποκινώντας τα δεξιά αριστερά η Κεντροαριστερά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων μάλλον κινείται σε λάθος κατεύθυνση και το κυριότερο  προσφέρει αρνητικές υπηρεσίες στην πατρίδα του. Στη σημερινή εποχή των επαναλαμβανόμενων, χρηστικών αρκετές φορές, μνημονίων και της διεθνούς οικονομικής εποπτείας της χώρας για τα επόμενα είκοσι χρόνια εξαιτίας της σπατάλης και κακής λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας, οι πολιτικές ηγεμονίες μονοκομματικών κυβερνήσεων κρίνονται πιθανόν αναποτελεσματικές ενώ ταυτόχρονα ο πολιτικός χρόνος διακυβέρνησης κονταίνει και η αμφισβήτηση του εκλογικού σώματος κορυφώνεται σύντομα μετά παρέλευση τριμήνου περίπου από την ανάληψη της εξουσίας.

Η χώρα μας αντιμετωπίζει μια πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη θεσμική κατά βάση κρίση και δευτερευόντως κοινωνική, πολιτική και οικονομική που χρειάζεται σοβαρές δομικές παρεμβάσεις από σοβαρούς πολιτικούς ηγέτες που διαθέτουν αρετές και πολιτική τόλμη να ανοίξουν και να προχωρήσουν το κεφάλαιο που λέγεται μεταρρυθμίσεις αψηφώντας εντελώς το πολιτικό κόστος και την πελατειακή λογική. Η εικόνα μιας Δημοκρατίας περισσότερο αντιπροσωπευτικής, παραγωγικής, συμμετοχικής είναι αυτή που οφείλει να δώσει ρόλο και θέση στον πολίτη.

Μια μεταρρυθμιστική Δημοκρατία περιεκτική και ποιοτική που δεν επιτρέπει τη συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια διαφόρων ελίτ που τη χρησιμοποιούν για εξυπηρέτηση προσωπικού οφέλους και συμφερόντων.

Δεν ενδιαφέρει την κοινωνία η ταλαιπωρία της Κεντροαριστεράς που αναζητά νέα ταυτότητα και πολιτικό αφήγημα για να επαναπροσεγγίσει το κομματικό της ακροατήριο αλλά ούτε η κεντροδεξιά που μελετά τρόπους και μεθοδολογία επανασύνδεσης με τη λαϊκή της παράδοση επιδιώκοντας νέες κοινωνικές συμμαχίες, μεγάλες ρήξεις και ανανέωση του κομματικού της προφίλ.

Περισσότερο δεν ενδιαφέρει την κοινωνία ο περισσότερος η λιγότερος φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός με κοινωνικό πρόσημο που στην πράξη «σκοντάφτει» στις άτεγκτες μνημόνιακες υποχρεώσεις.

Την κοινωνία όμως ενδιαφέρει να υπάρξει συνεννόηση και συναίνεση από όλα τα πολιτικά κόμματα στα μείζονα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες όπως είναι η μείωση των δυσβάστακτων φορολογικών βαρών και η άρση των εμποδίων για απελευθέρωση της οικονομίας από τα δεσμά της κρατικής γραφειοκρατίας που εμποδίζει τις επενδύσεις και το επιχειρειν στη χώρα.

Σε αυτήν την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς, χρειάζονται όλοι καθώς τα προτάγματα είναι πολύπλοκα και απαιτητικά για να μπορέσει η χώρα να βγει από το τούνελ της ύφεσης στο ξέφωτο της ανάπτυξης. Πολιτική στόχευση πρέπει να είναι η  ανάπτυξη με δικαιοσύνη, κοινωνικό πρόσημο και ευαισθησία για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, το μέσο δε για την επίτευξη αυτής της ανάπτυξης είναι οι διαρκείς μεταρρυθμίσεις και τα όπλα για την επίτευξη αυτών των μεταρρυθμίσεων η επίμονη προσήλωση σε συγκεκριμένους στόχους, το πολιτικό θάρρος για αντιμετώπιση συνεχών συγκρούσεων και αντιδράσεων και η προετοιμασία της κοινωνίας για τη μεταρρυθμιστική αναγκαιότητα.

Ο Λόρενς Ολιβιέ έλεγε αν θες να γίνει κάτι ο μόνος τρόπος είναι να το κάνεις!!! Και ήρθε η ώρα ως κοινωνία να αποφασίσουμε αν θέλουμε ή δεν θέλουμε να το κάνουμε; Αν μπορούμε να το κάνουμε και πιει θα βγουν μπροστά; Να αποδεχτούμε αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε; Και το βασικότερο να κατανοήσουμε επιτέλους κατά προτεραιότητα τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αλλάξει; Για να αποφασίσουμε στη συνέχεια να το κάνουμε!!!