Την παροιμία «ό,τι σπέρνεις θα θερίσεις» την έχουμε βρει πολλές φορές μπροστά μας σαν κοινωνία. Την ξαναβρίσκουμε τώρα που ο Ερντογάν, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ξανά το προσφυγικό-μεταναστευτικό σαν μέσο πίεσης και υλοποίησης των γαλάζιων σχεδίων του σε Αιγαίο και Μεσόγειο.

Η «εγκάρδια» υποδοχή των κατατρεγμένων της περιοχής από τους κατοίκους των νησιών και τώρα και της ενδοχώρας, δεν έχει πέσει ως κεραυνός εν αιθρία. Κανένας, ξεκινώντας από την οργανωμένη πολιτεία, δεν ξεκίνησε όλα αυτά τα χρόνια μια συστηματική προσπάθεια ενημέρωσης των κατοίκων, απομόνωσης των ρατσιστικών απόψεων και ενεργειών αλλά και οργάνωσης της υποδοχής, της νόμιμης παραμονής και της αξιοποίησης των ανθρώπων αυτών. Μερικά πρόχειρα μέτρα μέχρι «να περάσει κι αυτό» και δεν βαριέσαι μετά…

Όλα αυτά βέβαια παράλληλα με την προσπάθεια να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη ότι το πρόβλημα την αφορά και όσο και να κλείσει τα μάτια – και τα σύνορά της – δεν θα αποφύγει να το βρει μπροστά της και μάλιστα σύντομα.

Οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού εσωτερικών για νέα συνολική ευρωπαϊκή αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ανοίγουν ένα παραθυράκι αισιοδοξίας που όμως δεν φτάνει.

Χρειάζονται συντονισμένες ενέργειες από την ελληνική πλευρά και κυρίως χρειάζεται συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Δεν πρόκειται για κάποιο παραταξιακό ζήτημα, πρόκειται για μεγάλο Εθνικό πρόβλημα για το οποίο όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να κληθούν σε σύσκεψη από τον ΠτΔ προκειμένου να συμβάλλουν σε ένα κοινά αποδεκτό σχέδιο, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους και το πολιτικό κόστος που αναλογεί στον καθένα.

Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.