Μέσα σε δύο μέρες έκλεισαν άδοξα τον ιστορικό τους κύκλο δύο δημόσια πρόσωπα που θα μπορούσαν να είχαν προσφέρει πολλά στην χαμένη πολιτική αναγέννηση: ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Πρόοδου (παρ’ ολίγον και της Οικολογίας) και η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση. Και τα δύο έθρεψαν μεγάλες ελπίδες για μια ποιοτική παρέμβαση στην κατ’εξοχήν δημόσια σφαίρα, στο χώρο του πολιτισμού και της πολιτικής. Και τα δύο υποσχέθηκαν ανανέωση κομματική, δημοκρατική, πολιτιστική, ψυχαγωγική, ανανέωση στην δημόσια παρουσία, στον δημόσιο διάλογο, στην ποιοτική μουσική, στην οικολογική προσέγγιση, στο μη δογματικό λόγο, στην αντικειμενική ενημέρωση του πολίτη. Και στα δύο υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι με μεράκι, με δημοκρατικό ήθος, με νέες ιδέες, με καινοτόμο σκέψη, με αγάπη για την δουλειά τους, με ευαισθησία έναντι του πολίτη, του αδύναμου, του περιβάλλοντος. Και στα δύο όμως κυριάρχησε μια σπάταλη και ιδιοτελής διαχείριση: οι μεν επωφελήθηκαν από το πλουσιοπάροχο τέλος ΕΡΤ της ΔΕΗ για να φουσκώσουν υπερβολικά τις αποδοχές τους, οι δε ανάλωσαν το κεφάλαιο της ανανεωτικής αριστεράς που είχε μαζευτεί με πολύχρονο πνευματικό κόπο. Οι μεν μεταβλήθηκαν σε γραφειοκρατικό τέρας με χιλιάδες αργομισθίες, οι δε σε εθνολαϊκιστικό εξάμβλωμα με κάθε είδους πικραμένους, αγανακτισμένους κρατιστές. Και στα δύο επεκράτησαν τελικά οπισθοδρομικές ιδεοληψίες, αναχρονιστικές τάσεις, υποδαύλιση άγριων απεργιών, αδιαφορία για τον πολίτη, συντεχνιασμός, σταλινικές πρακτικές.

Κρίμα! Είναι σίγουρο ότι θα μας λείψει το σπίτι του Παπαγιαννάκη, το compromesso storico αλλά ελληνικά, η θετική ανάγνωση του Maastricht, το Τρίτο Πρόγραμμα, το Kosmos FM, ο χώρος της κουλτούρας και της ποιότητας.

Το να μην τα χάσουμε οριστικά από μας όμως εξαρτάται. Άνθρωποι τα έφτιαξαν, άνθρωποι μπορούν να τα ξαναφτιάξουν. Ας προσπαθήσουμε την δεύτερη φορά να διδαχτούμε από τα λάθη της πρώτης…