Η κρίση πολιτικά εξουθένωσε το ΠΑΣΟΚ και τον ενδιάμεσο μεταρρυθμιστικό χώρο. Ομως τίποτε δεν ήταν μοιραίο. Λάθη και προσωπικές στρατηγικές διαμόρφωσαν μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών. Στο τέλος του 2012 η ενιαία με 6,3% ΔΗΜΑΡ καταψήφισε το δεύτερο μνημόνιο και λίγο μετά αποχώρησε από την τρικομματική κυβέρνηση. Δρομολόγησε τον εκλογικό της αφανισμό και άφησε το ΠΑΣΟΚ και τον Βαγγέλη Βενιζέλο να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ και της διάσωσης της χώρας.
Στο τέλος του 2013 έγινε η πιο σημαντική και ελπιδοφόρα κίνηση, αυτή των «58». Ολοι θυμόμαστε τον ενθουσιασμό και τη συσπείρωση που προκάλεσε το Ακροπόλ. Η πρωτοβουλία δεν καρποφόρησε με κύρια ευθύνη μιας ομάδας από τους «58» που υπερεκτίμησε τις δυνατότητές της και θεώρησε ότι μπορεί να παρακάμψει το ΠΑΣΟΚ. Λίγες ώρες μετά το ναυάγιο της σύμπραξης ΠΑΣΟΚ-«58» ανακοίνωσε το κόμμα του ο Σταύρος Θεοδωράκης. Το αίτημα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού έδωσε αρχικά μια σημαντική ώθηση στο Ποτάμι. Ομως η απολυτοποίηση της απολίτικης αντίθεσης παλαιού – νέου (που τώρα προβάλλει ως βασικό επιχείρημα ο Τσίπρας), ο προσωποπαγής χαρακτήρας του κόμματος και η αισχυντηλή αντιπολίτευση στον θεωρούμενο μέχρι χτες πανίσχυρο και μελλοντικό εταίρο Τσίπρα το οδήγησαν στη σημερινή στασιμότητα. Η θετική όμως έκπληξη των ευρωεκλογών του 2014 ήταν το 8% της Ελιάς.
Η Ελιά αντιμετωπίστηκε αρνητικά από παραδοσιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου. Αντί να οικοδομήσει πάνω στην Ελιά το μέλλον της παράταξης, φοβούμενος τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ (που τελικά δεν την απέφυγε), ο Βαγγέλης Βενιζέλος εγκατέλειψε απρόθυμα την Ελιά. Οι καταστροφικοί επτά μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησαν σε μη αναμενόμενες από πολλούς ανακατατάξεις του εκλογικού σώματος. Ο ανταγωνισμός για την πρώτη θέση και το bonus των 50 εδρών αναπόφευκτα πιέζει τον κατακερματισμένο ενδιάμεσο χώρο. Μια κίνηση αμυντικού αλλά ουσιαστικού χαρακτήρα θα ήταν να ενώσουν δυνάμεις, να συγκροτήσουν ένα μετρήσιμο τρίτο πόλο ώστε να επηρεάσουν από θέση σχετικής ισχύος τις μετεκλογικές εξελίξεις.
Το αίτημα για μια νέα, μεγάλη, ενωμένη και ανανεωμένη παράταξη θα προκύψει επιτακτικά την επομένη των εκλογών. Το σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ δεν προξενεί βέβαια ρίγη ενθουσιασμού. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του πολέμησαν στο παρελθόν κάθε ενωτική προσπάθεια, τα δύο κόμματα μέχρι πρότινος πορεύονταν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Ομως έστω και αργά, έστω και για λόγους επιβίωσης, έκαναν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα γίνει μετεκλογικά το δεύτερο βήμα; Ή κάποιοι θα εκλάβουν την ψήφο ανάγκης ως εισιτήριο για να συνεχίσουν στην άγονη γραμμή που οδήγησε έναν πολύτιμο χώρο να αγωνίζεται για ποσοστά επιβίωσης; Ας ελπίσουμε ότι όλοι έχουν γίνει σοφότεροι και ότι θα δρομολογηθεί το ιδρυτικό Συνέδριο της Παράταξης χωρίς χρονοτριβή.