Δηλώνω ότι συμπαραστέκομαι με όλες μου τις δυνάμεις στο δράμα που ζουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο τους σοκ ήταν η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Δεν περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα επέλεγε να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα της ξενοφοβικής και εθνικιστικής άκρας δεξιάς. Το δεύτερο και μεγαλύτερο σοκ ήταν η διαπίστωση ότι το μνημόνιο δεν σχίζεται με ένα νόμο και ένα άρθρο, ότι η 13η σύνταξη ήταν μεγάλο ψέμα, ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν απάτη, ότι τον ΕΝΦΙΑ δεν θα σταματήσουν να τον πληρώνουν, όπως τους είχε υποσχεθεί ο αρχηγός τους.
Εκείνο όμως που τους σμπαράλιασε ήταν όταν είδαν με τα ίδια τους τα μάτια ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως το νέο μνημόνιο, η μείωση των συντάξεων, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών, η ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, η πώληση των λιμανιών και των σιδηροδρόμων , η απαλλαγή των βιομηχάνων από τον φόρο της ενέργειας, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η πώληση των δανείων στα αιμοβόρα funds . Ακούω το γοερό τους κλάμα και σπαράζει η καρδιά μου. Μέχρι και η μαντάμ Μέρκελ δάκρυσε με τον πόνο τους.
Ιδιαίτερα όμως συμπαραστέκομαι στο δράμα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθούν οσονούπω να ψηφίσουν αγκαλιά με τους ψεκασμένους συναδέλφους τους, όλα αυτά τα επαχθή και απεχθή μέτρα , τα οποία μετά βδελυγμίας κατήγγελλαν μέχρι πριν λίγους μήνες. Φυσικά το ενδεχόμενο της παραίτησης δεν το συζητάει κανείς. Τέτοιους μισθούς και τέτοια προνόμια δεν πρόκειται να τα ξαναβρούν. Προτιμότεροι είναι οι δημόσιοι προπηλακισμοί. Άσε που έχουν ακόμη μερικά ξαδέλφια και συντρόφους που πρέπει να βολέψουν στο δημόσιο.
Για το δράμα των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιστέκονται στο ξενοκίνητο ΤΑΙΠΕΔ, το όργανο των δανειστών, αλλά παραμένουν στην Κυβέρνηση, η συμπαράστασή μου είναι διπλή. Διότι εκτός από το ιδεολογικό τους δράμα, περνούν και το δράμα του διλήμματος στο οποίο βρίσκονται: Να πάνε στο σπίτι τους με αξιοπρέπεια ή να διατηρήσουν την καρέκλα της εξουσίας;
Όλος αυτός ο κόσμος πιστεύει ότι για το πρόβλημα του χρέους υπάρχουν «αριστερές» λύσεις. Δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με την ιδέα ότι η Αριστερά μπορεί να αποτύχει οικτρά. Ότι θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μια παρένθεση μεταξύ δύο κυβερνήσεων της Δεξιάς. Οι περισσότεροι είναι ταυτισμένοι με τους ηττημένους του εμφυλίου και με τον Σοβιετικό «Παράδεισο» που χάθηκε. Γι αυτό και δεν θα τους ακούσεις ποτέ να λένε «ήταν λάθος που ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ». Ούτε κριτική ασκούν. Θα είναι σαν να παραδέχονται το λάθος τους. Τελευταίο τους επιχείρημα είναι το «μήπως οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Και ησυχάζουν προσωρινά, μέχρι να δεχθούν κατακέφαλα το επόμενο «μέτρο». Ο Συριζαίος μπορεί να κλαίει βουβά, αλλά ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι όσα του έλεγαν ήταν παραμύθια. Διότι τότε θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα της εξέλιξης της τεχνολογίας και δεν μας την επέβαλλαν ούτε οι εβραίοι ούτε τα νεφελίμ. Ότι ο φιλελευθερισμός με τους «φιλελέ» δεν είναι το απόλυτο κακό, αλλά ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Ότι η Ευρώπη δεν έχει παραδοθεί στο νεοφιλελευθερισμό και αποτελεί ένα πεδίο συμμετοχικής πολιτικής δράσης, ορθολογισμού, ελευθερίας και πολιτισμού που δεν πρέπει να μισούμε διότι και μείς εκεί ανήκουμε. Τέλος θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η ελευθερία της έκφρασης , η ελευθεροτυπία και τα ανεξάρτητα ΜΜΕ είναι όρος για μια ανοικτή κοινωνία και ότι ο περιορισμός τους με πειθαρχικές διώξεις ή με τον κρατικό έλεγχό τους σκοτώνει τη δημοκρατία.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΖΑ πιστεύουν ότι κάπου υπάρχει μια αριστερή υπερφυσική δύναμη , που θα εξοντώσει τον καπιταλισμό , θα αχρηστεύσει την επιχειρηματικότητα και θα ιδρύσει ένα κράτος που θα παράγει πλούτο εκ του μηδενός και θα του προσφέρει τα πάντα, μισθούς, συντάξεις, σπίτια, αυτοκίνητα και καλοπέραση , χωρίς κόπο, χωρίς μόρφωση και κατάρτιση.
Φοβάμαι ότι τις ελπίδες για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να τις εναποθέσουν στην έλευση της Βασιλείας των Ουρανών.