* Κυρίες και κύριοι σύνεδροι,
Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας των 58 για την ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, χαιρετίζω τις εργασίες σας, εύχομαι καλή δύναμη και σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση που μας απευθύνατε.

.

Η σχέση μας είναι η αλήθεια δεν είχε ξεκινήσει καλά. Ας είμαστε ειλικρινείς. Εξάλλου, η ειλικρίνεια είναι μια πολιτική αρετή που καλλιεργείτε εδώ στη Δράση, με κόστος. Δεχτείτε λοιπόν, σας παρακαλώ, την υπενθύμιση αυτή. Όταν τον Οκτώβριο εκδηλώθηκε η πρωτοβουλία μας, ο Πρόεδρός σας έσπευσε να μας εγκαλέσει ότι υλοποιούμε ένα σκοτεινό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ για να απαλλαγεί από τα χρέη του. Ελπίζω ότι ήταν κάτι ατυχές που σήμερα έχει ξεπεραστεί. Και καλώς. 
Και αυτό επειδή, ενώ, κατά τη γνώμη μου, δεν είμαστε συγγενείς (η συγγένεια είναι μια ακούσια δέσμευση που ενεργοποιείται σε γάμους και κηδείες και όχι κάποια επιλογή ελευθερίας), είμαι βέβαιος ότι κινούμαστε στις δύσκολες πίστες της πολιτικής φιλίας – που όμως δεν έχει αποκτήσει κάποια υλική υπόσταση.

.

Συμφωνούμε ότι η Ευρώπη, δέσμια της λιτότητας και παρά την απαρχή κάποιας ανάκαμψης, δεν ανοικοδομείται γενναία και δημοκρατικά.
Συμφωνούμε ότι η χώρα μας, παρά τη σταθεροποίηση, έχει πληρώσει υπερβολικά βαρύ τίμημα από την κρίση και ότι η στασιμότητα μπορεί να γίνει η νέα έρημος των πολιτών.
Συμφωνούμε ότι δεν θα έχουμε ανάπτυξη αν δεν κάνουμε αλλαγές στο κράτος μας.
Συμφωνούμε ότι υπάρχουν κίνδυνοι μεγάλου πισωγυρίσματος -οικονομικού, πολιτικού, πολιτειακού- και ότι η ανεργία των νέων αποτελεί τη σκανδαλώδη ύλη της αντιδημοκρατικής εκτροπής του μέλλοντος. 
Συμφωνούμε ότι η χώρα κυβερνιέται με υπερσυντηρητικούς όρους, παλιοκομματικούς και αρχαϊκούς. Ότι η αντιπολίτευση δεν θέλει να αναλάβει τις εθνικές της ευθύνες και να αποκλείσει θεμελιακά και επί της αρχής το σενάριο της βάναυσης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, παρά τα όποια σκιρτίματα ρεαλισμού που εκδηλώνει σποραδικά. 
Δεν είναι, όμως, σίγουρο ότι συμφωνούμε στο τι σημαίνει μεταρρύθμιση, στο πώς οργανώνεται η κοινωνική αλλαγή, στο αν είναι θέμα πολιτικής βούλησης μόνον κι αν είναι ζήτημα μιας εντιμότητας των αρίστων όλο αυτό. Ο Ροβεσπιέρος, για παράδειγμα, ήταν έντιμος και αποφασιστικός. Ο Δαντόν πάλι όχι.
Συμφωνούμε ότι οι θρησκόληπτη Νέα Δημοκρατία και η εθνολαϊκιστική αριστερά κάνουν την κοινωνία μας κάθε μέρα και πιο συντηρητική. Ότι με τον παλαιοδεξιό αυταρχισμό της η μία και τον ύποπτο αντισυστημισμό της η άλλη θίγουν ολοένα και περισσότερο το αυθύπαρκτο του ατόμου και την αυτονομία του πολίτη.
Συμφωνούμε ότι οι ελευθερίες μας συρρικνώνονται. 
Αλλά ίσως να διαφωνούμε για ποιες ελευθερίες μιλάμε κατά προτεραιτότητα. 
Διαφωνούμε για τα όρια του κράτους και της παρέμβασής του στην αναδιανομή του πλούτου και στη διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Του κράτους αυτού που πράγματι πρέπει να αλλάξει, αλλά όχι να καταργηθεί. Θα διαφωνήσουμε μάλλον και με την αντιφορολογική σας εκστρατεία, σήμερα. 
Θα διαφωνήσουμε επίσης ότι το μνημόνιο έδρασε διαλυτικά επειδή δεν εφαρμόστηκε πιστά. Δεν είναι έτσι, αγαπητοί φίλοι. Το μνημόνιο έχει τον κοινωνικό κυνισμό μιας αδύναμης Ευρώπης που κυβερνιέται από μια μονεταριστική νεοφιλελεύθερη δεξιά. 
Θα συμφωνήσουμε ότι το ασφαλιστικό και το προνοιακό θέμα δεν μπορεί να επιβαρύνει άλλο το επιχειρείν, την εργασία και τους όρους ζωής των νέων γενεών, ότι πρέπει να τολμήσουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που θα έχει μικτά χαρατηριστικά (κεφαλαιοποιητικό με κρατικές διασφαλίσεις). Υποθέτω ότι συγκλίνουμε στο ότι αυτό οδηγεί στην απελευθέρωση των νέων γενεών από τα βάρη και τα στερεότυπα που τους φορτώνουν οι απερχόμενες. Θα συμφωνήσετε, όμως, ότι αυτό δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια των «ασφαλιστών» και ότι θα πρέπει να ισορροπηθεί από το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα για όλους; Ότι το τελευταίο προάγει την εξατομίκευση και την ελευθερία του ατόμου;
Θα συμφωνήσουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει κοινός τόπος ευημερίας και όχι ήπειρος των νέων οικονομικών εθνικισμών και της αιώνιας λιτότητας. Και θα πρέπει εμείς να παραδεχτούμε πόσο έφταιξε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για την κρίση. Αλλά και εσείς να αναρωτηθείτε αν έχει σήμερα νόημα ο νεοφιλελεύθερος μονεταρισμός, η κούρσα της άνευ όρων ανταγωνιστικότητας και η αχαρακτήριστη πολιτική του υποψηφίου σας Όλι Ρεν. Μα θα μου πειτε υπάρχει και ο Φερχόφστατ. Ναι, ευτυχώς.
Ιδού μερικά ζεύγη εγγύτητας και απόστασης. Ίσως προπλάσματα ενός διαλόγου για συγκεκριμένα θέματα και όχι για τις κοινές δημοκρατικές μας αρχές, που δεν χρειάζεται ναρκισσιστικά να επιβεβαιώσουμε. Προπλάσματα φιλίας ενάντια στον αταβισμό της μοναχικής πορείας. Αυτής που δικαιώνεται πλέον μόνο στη λογοτεχνία του καταραμένου, που δεν ενδιαφέρει, όμως, τους πολίτες που εναγωνίως θέλουν να υπερβούν την εμφυλιακή συνθήκη και να ευημερήσουν μαζί, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που πρέπει να αλλάξουν. 
Σας ευχαριστώ.»

.

* Χαιρετισμός εκ μέρους των 58 στο συνέδριο της «Δράσης»