Δεν αμφιβάλω ότι και ουσία και μεγάλη σημασία έχει να συζητάμε για τον ΕΝΦΙΑ, τις φορολογικές κλίμακες, τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα προνοιακά επιδόματα. Αυτό ωστόσο που δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι την επομένη των εκλογών –άμεσα- θα πρέπει να συμφωνήσουμε τρόπος ασφαλούς χρηματοδότησης της χώρας. Κι αυτό θα πρέπει να το κάνουμε από κοινού με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, η προεκλογική περίοδος αναλίσκεται στο πώς θα φτάσουμε στο διακανονισμό του χρέους μας. Η συζήτηση προφανώς πρέπει να γίνει και μάλιστα μετά από ευρύτερη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων. Κανείς όμως από τους εταίρους μας δεν πρόκειται να συζητήσει τέτοιο ενδεχόμενο, αν δεν αποδείξουμε ότι όσα (και όποτε) συμφωνήσουμε για το διακανονισμό του χρέους, θα τηρηθούν και στην πράξη.

Και αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δύο δεδομένα. Πρώτον. Οι τρέχουσες πολιτικές εντός της Ευρωζώνης έχουν σχεδόν συμφωνηθεί. Οι όποιες αλλαγές θα έρθουν μέσα από συνολικές ζυμώσεις, όχι από τη διαπραγμάτευση για τα δικά μας θέματα. Και δεύτερον, Για να αποτελέσουμε μέρος αυτής της συζήτησης οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία μας. Απέναντι και στους δανειστές μας, αλλά κυρίως απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς.

Όλα τα παραπάνω ακούγονται θεωρητικά. Δε θα είναι ωστόσο, όταν θα κληθούμε να εφαρμόσουμε ό,τι τελικά συμφωνηθεί με τους εταίρους μας για να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση του 2015. Και κυρίως για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή μας σε κρίσιμες εν γένει αποφάσεις που λαμβάνονται στην καρδιά της Ευρωζώνης.

Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα και οι όποιες αλλαγές (κατά βάση δημοσιονομικές περικοπές) έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα, ήταν απόρροια της ανάγκης μας για «την κάθε επόμενη δόση». Και αποτέλεσμα διαδικασίας… κρυφτού. Αυτό που σηματοδοτεί ο σχηματισμός της όποιας νέας Κυβέρνησης είναι η διακοπή αυτού του «κρυφτού». Για την ακρίβεια του στρουθοκαμηλισμού…

Όποιο πρόγραμμα κι ακολουθηθεί στη χώρα στο εξής, οφείλει να είναι «ιδιόκτητο», να απορρέει από μεγάλες πολιτικές πλειοψηφίες. Δύσκολο; Όχι τόσο, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν καλούμαστε να διαχειριστούμε πώς θα αξιοποιήσουμε τη δυναμική της χώρας και τι είδους «φιλολαϊκές» πολιτικές θα εφαρμόσουμε. Είμαστε ακόμα στα πολύ βασικά. Στα λειτουργικά. Και σε αυτά μία ελάχιστη συμφωνία δεν είναι απλώς εφικτή, αλλά αυτονόητη.