Η σύγχρονη πολιτική λειτουργία τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία δεν είναι και τόσο θετικά σε σχέση με την ανθρώπινη οντότητα σε βάθος χρόνου.
Σε πλανητικό επίπεδο παρατηρούνται εκφυλιστικά φαινόμενα ως προς τον ρόλο και το αξιακό βάρος της πολιτικής δραστηριοποίησης, που παραπέμπουν σε διαδικασίες μετάλλαξης ως προς τον άνθρωπο του μέλλοντος και την διαμόρφωση μιας εντελώς διαφορετικής πραγματικότητας, η οποία θα οριοθετείται από την κυριαρχία της μηχανιστικής προσέγγισης του ρόλου του στους διάφορους τομείς, που αναπτύσσει δραστηριότητα.
Εάν είναι χρήσιμος και ως ένα βαθμό απαραίτητος για την λειτουργία της διαμορφωμένης παγκόσμιας οικονομικής ισορροπίας και την εξυπηρέτηση του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και ειδικότερα των συστημάτων, που το συνθέτουν (οικονομικό, ασφαλιστικό, πολιτικό κ.λ.π.), τότε θα έχει μετρήσιμη πρόσβαση στην ευημερία, τα χαρακτηριστικά της οποίας θα είναι όλο και πιο ρευστά, όσο προχωρούμε προς το μέλλον.
Αυτή η ρευστότητα βέβαια θα έχει και παρενέργειες σε σχέση με την συνοχή και την προοπτική των κοινωνιών, καθώς και τον βαθμό διακινδύνευσης τους λόγω ασύμμετρων απειλών ή προβλημάτων με πλανητικές διαστάσεις (π.χ. μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών).
Ως προς την συλλογική πολιτική λειτουργία της παγκόσμιας κοινότητας πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και η αδυναμία του να λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για την ειρηνική συμβίωση των λαών και την βιωσιμότητα των κοινωνιών.
Αρκεί να ληφθούν υπόψη τα προβλήματα, που δημιουργούνται από την κατάσταση στη Συρία με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τα εκατομμύρια των προσφύγων, με αποτέλεσμα την αποδόμηση της συριακής κοινωνίας και την αδυναμία ομαλής ενσωμάτωσης των προσφύγων στις χώρες υποδοχής.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αδυναμία άσκησης αποτελεσματικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και των πολύ αρνητικών επιπτώσεων της όχι μόνο στις μελλοντικές γενιές αλλά και στο φυσικό περιβάλλον.
Ακόμη πιο οδυνηρή είναι η αδυναμία επίλυσης ενός πολύ τραγικού προβλήματος, όπως είναι η πείνα, που πλήττει ένα μεγάλο τμήμα του αφρικανικού πληθυσμού. Από τα 4,4 δισεκατομμύρια αμερικανικά δολάρια, που χρειάζονται σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ για την παροχή βοήθειας, συγκεντρώθηκε μόνο το 10%.
Αυτή η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος σε πλανητικό επίπεδο οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπων στο θάνατο ή στην αναζήτηση ελπίδας στην προσφυγιά. Ακόμη πιο τραγικό είναι, ότι ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Donald Trump θα μειώσει αισθητά την οικονομική συνεισφορά της χώρας του στον ΟΗΕ.
Τα παραδείγματα βέβαια δεν εξαντλούνται στο διεθνές πεδίο. Τα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, όπως είναι τα κόμματα, λειτουργούν με την ίδια λογική και στο εθνικό επίπεδο.
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την μηχανιστική προσέγγιση των πολιτών, οι οποίοι στο πλαίσιο των εργασιακών τους ρόλων υπηρετούν την λειτουργικότητα των κοινωνικών συστημάτων.
Στα κόμματα (ουσιαστικά και όχι στο επικοινωνιακό πεδίο) αντί για οράματα κυριαρχεί μια μορφή πραγματισμού, σύμφωνα με την οποία τα προϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν αξιοποιούνται για την ευημερία των κοινωνιών, αλλά για την συσσώρευση πλούτου σε ολιγομελείς οικονομικές ελίτ, οι οποίες μάλιστα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν εθνική αναφορά, αλλά κινούνται σε πλανητικό επίπεδο.
Με αυτό τον τρόπο όμως οδηγούνται οι κοινωνίες στην φτωχοποίηση, ενώ αποδυναμώνεται η κοινωνική συνοχή και διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την ισοπέδωση των κοινωνικών αξιών και την πολιτισμική παρακμή.
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο κοινωνικό επίπεδο, στο πολιτικό τα κόμματα ασχολούνται είτε με την διαχείριση της εξουσίας είτε με την χωρίς σχέδιο για το μέλλον αντιπαράθεση με στόχο την ανάληψη της ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας, δηλαδή την διαχείριση κυβερνητικής εξουσίας.
Το όραμα, που λείπει από την σύγχρονη πολιτική, το συναντά ο απλός πολίτης στο οικονομικό σύστημα και στις ελίτ, οι οποίες το κατευθύνουν. Μόνο που δεν στοχεύει στην πρόσδωση νοήματος στη ζωή των πολιτών, αλλά στην αναπαραγωγή του ισχύοντος μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών με την αξιοποίηση όμως και της γνώσης και των τεχνολογικών της εφαρμογών για την άνοδο τόσο της επίδοσης των ατόμων στο πλαίσιο των εργασιακών τους ρόλων όσο και της απόδοσης στην οικονομική δραστηριότητα με την αύξηση της κερδοφορίας.
Σε αυτή την πορεία η πρωτοπορεία των οικονομικών ελίτ δεν διστάζει να ανοίγει νέους δρόμους, οι οποίοι μπορεί να οδηγούν και στην μετάλλαξη της ανθρώπινης οντότητας. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η τεχνολογία και ιδιαιτέρως η τεχνητή νοημοσύνη.
Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λογικής είναι η εξαγορά από τον Elon Reeve Musk, ιδρυτή της εταιρείας Tesla στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ενός Start up, στο πλαίσιο του οποίου γίνεται έρευνα σχετικά με την δυνατότητα τοποθέτησης εμφυτευμάτων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ώστε να είναι εφικτή η σύνδεση του με κομπιούτερ.
Μπορεί κανείς να φαντασθεί την προοπτική αυτής της ερευνητικής προσπάθειας, στο μέτρο που επαληθεύεται η επιδίωξη διασύνδεσης του ανθρώπινου εγκέφαλου με την τεχνητή νοημοσύνη της ψηφιακής τεχνολογίας. Το άτομο ουσιαστικά μετατρέπεται σε ένα τσιπ (chip) σε δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών, ενώ η νοημοσύνη αποκόπτεται από την συνείδηση. Ο άνθρωπος θα πρέπει να απευθύνεται σε αλγόριθμους. Αυτοί θα γνωρίζουν, πως νιώθει.
Ήδη η τεχνητή νοημοσύνη αξιοποιείται στην ιατρική στον διαγνωστικό τομέα, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιείται και για την πραγματοποίηση εγχειρήσεων.
Στην Ιαπωνία, η κοινωνία της οποίας γηράσκει ταχύτατα και το 2050 το 40% των πολιτών θα είναι πάνω από 65 ετών, αξιοποιούνται ρομπότ για την φροντίδα των ηλικιωμένων σε διάφορους τομείς.
Επίσης στο πλαίσιο της αυτοματοποίησης και των θετικών επιπτώσεων στον οικονομικό τομέα και όχι μόνο, διαμορφώνονται νέα δεδομένα στον εργασιακό τομέα. Η εύρεση ενός αλγόριθμου (δηλαδή ενός συνόλου σαφών και με ακρίβεια οριοθετημένων εντολών, οι οποίες στοχεύουν στην επίλυση ενός προβλήματος) και η κατασκευή ενός αυτόνομου μηχανισμού, που εκτελεί αυτό τον αλγόριθμο χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, διαφοροποιεί ριζικά την θέση και τον ρόλο του εργαζόμενου πολίτη, ενώ μειώνει το κόστος εργασίας.
Αν συνυπολογισθεί, ότι η σύγχρονη πραγματικότητα έχει αρκετά υψηλό βαθμό πολυπλοκότητας και εξελίσσεται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα σε σχέση με το παρελθόν, ενώ η πολιτική κινείται στον επικοινωνιακό τομέα με την λογική της κοινωνίας του θεάματος (βασίζεται στην εντύπωση, που προκαλείται στον πολίτη και όχι στην ενεργοποίηση της λογικής προσέγγισης και ανάλυσης του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι σε εθνικό, ευρωπαϊκό και πλανητικό επίπεδο), τότε αναδύονται ανάγλυφα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της λειτουργίας του πολίτη ως πολιτικού υποκείμενου.
Δεν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την διαμόρφωση ενημερωμένων και με ορθολογική κρίση πολιτών, οι οποίοι ενσυνειδήτως λειτουργούν πολιτικά, κατανοούν την πολύπλοκη πραγματικότητα, που τους περιβάλλει και είναι σε θέση να αναπτύσσουν δραστηριότητα και σε συλλογικά πολιτικά υποκείμενα, όπως είναι τα κόμματα.
Απεναντίας σε βάθος χρόνου με την παρεμβολή και της τεχνητής νοημοσύνης θα μετατραπούν σε εργαλείο μιας μηχανιστικής προσέγγισης της εξέλιξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία των κοινωνιών προς το μέλλον και τον ανθρώπινο ρόλο σε αυτήν.
Το θέμα είναι, αν αυτή η δυναμική μετάλλαξης της ανθρώπινης οντότητας αρχίζει να συνειδητοποιείται από το πολιτικό σύστημα και τι συμπεράσματα βγάζει για τον σχεδιασμό της μετάβασης στη νέα εποχή. Εκτός και αν αφεθεί οριστικά στον σχεδιασμό της πραγματικότητας από το οικονομικό σύστημα και τις ολιγομελείς ελίτ, που το ελέγχουν και το ίδιο περιορισθεί στην διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας και την λογική του πραγματισμού με στόχο την διατήρηση και βελτίωση της λειτουργικότητας των κοινωνικών συστημάτων.
Σε αυτή την περίπτωση η μετατροπή του πολίτη σε συστημικό εργαλείο και η αποκοπή της νοημοσύνης από την συνείδηση θα είναι η φυσική εξέλιξη. Ανάλογης ποιότητας παράγωγο θα είναι και το πολιτικό υποκείμενο, ατομικό ή συλλογικό