Είναι φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, σε πορεία διάλυσης. Να ζήσουμε δηλαδή να τον θυμόμαστε! Η εξέλιξη αυτή ήταν περίπου φυσιολογική μετά την διάσπασή του, με την αποχώρηση των 11 βουλευτών του, την αποχώρηση σχεδόν του 1/3 της Κεντρικής Επιτροπής, της πλειοψηφίας της Νεολαίας του και την διαμόρφωση ενός νέου κόμματος στα αριστερά του. Όταν μάλιστα οι αποχωρήσαντες αποτελούν το σύνολο σχεδόν των «ιστορικών» στελεχών που είχαν διαμορφώσει τη φυσιογνωμία του τα τελευταία 20 χρόνια, δεν μπορεί να μιλάει κανείς για ΣΥΡΙΖΑ αλλά για ένα άλλο κόμμα -το κόμμα Κασελάκη- σε πορεία αποδρομής.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ καθορίστηκε υπό την ηγεσία Τσίπρα από το 6-7% το 2013, την εκλογική νίκη με την ανάδειξή του σε Κυβέρνηση το 2015, την τυχοδιωκτική καταστροφική διακυβέρνησή του το πρώτο εξάμηνο, το αντισυνταγματικό ουσιαστικά δημοψήφισμα και την κωλοτούμπα με την υπογραφή ενός νέου επαχθέστερου και αχρείαστου νέου μνημονίου. Ο άκρατος λαϊκισμός, η τοξικότητα του, η κυβερνητική του συνεργασία με την ακροδεξιά του Καμμένου και η αποτυχημένη, φορομπηχτική και αλλοπρόσαλλη διακυβέρνησή του, διαμόρφωσαν το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα μακριά από τις παραδόσεις, της μεταπολεμικής αριστεράς και ιδιαίτερα της ανανεωτικής, στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ένα αρχηγικό κόμμα Τσίπρα, με ευθύνη και όλων αυτών που τώρα αποχωρούν, αφού πρώτα τόσα χρόνια εξέθρεψαν ή ανέχθηκαν, χάριν της εξουσίας, το «τέρας» που τώρα καταγγέλλουν. Η συντριπτική ήττα στις εθνικές εκλογές και στη συνέχεια η εκλογή Κασελάκη, στην ηγεσία του, ενός απολίτικου «ξένου» στην πολιτική, επιτάχυνε τη διαφαινόμενη συρρίκνωσή του.

Αυτή την στιγμή έχουμε ένα μεγάλο κενό στην πολιτική ζωή της χώρας.Την απουσία αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνολικά μιας αντιπολίτευσης που μπορεί να ασκήσει επαρκώς τον θεσμικό αντιπολιτευτικό της ρόλο. Βέβαια τα κενά στην πολιτική, όπως και στη ζωή, καλύπτονται κάποια στιγμή. Ουδείς όμως μπορεί να γνωρίζει πότε και από ποιόν αυτό θα καλυφθεί, αν θα γίνει σύντομα -κάτι που δεν φαίνεται με τα σημερινά πολιτικά δεδομένα- ή σε πολλά χρόνια. Ενώ ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να καλυφθεί από κάποιον ακροδεξιό λαϊκιστή , όπως συμβαίνει σε μια σειρά χωρών της Ευρώπης.

Το ΠΑΣΟΚ αποκομίζει κάποια δημοσκοπικά κέρδη, αργά όμως και βασανιστικά. Αν δεν καταφέρει να διαμορφώσει ένα συνολικό πειστικό πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο - πλαίσιο, μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης μάλλον θα περιμένει για άγνωστο χρονικό διάστημα στην αντιπολίτευση. Η λογική του «ούτε – ούτε» που επικράτησε εδώ και χρόνια στις τάξεις του, πέραν του ότι ήταν κατά τη γνώμη μου, λανθασμένη δεν έχει πλέον πραγματικό περιεχόμενο μετά τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και η αντιπολίτευση στο ξεπερασμένο μοτίβο Δεξιά – Αντιδεξιά.

Οι κυρίαρχες πολιτικές αντιθέσεις που γίνονται σήμερα κατανοητές από την πλειοψηφία των πολιτών και αποτελούν ζητούμενο, είναι πιστεύω τα διλλήματα πρόοδος ή συντήρηση, ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη ή υπανάπτυξη, επίλυση των προβλημάτων της καθημερινότητας ή αδιαφορία, αποτελεσματικότητα στη διακυβέρνηση ή ανεπάρκεια. Μπροστά σέ όλα αυτά τα ερωτήματα και στο ποιος μπορεί να δώσει τις απαντήσεις στην πράξη, οι πολίτες επιλέγουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις κυβερνήσεις του, παρά τα λάθη και τις παραλήψεις που έχουν υπάρξει.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος πολιτικά έχοντας κατακτήσει και το πολιτικό κέντρο. Αυτή τη στιγμή ο μόνος αντίπαλος που έχει η κυβέρνηση της Ν.Δ είναι…ο εαυτός της, οι κίνδυνοι της αλαζονείας, του εφησυχασμού, της απραξίας στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας όπως η ακρίβεια, η Υγεία, η Παιδεία αλλά και στην υλοποίηση μεγάλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων.