Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιεί ως κλεψίτυπο το «Συμβόλαιο Αλλαγής», για το νέο «οδικό χάρτη της προοδευτικής κυβέρνησης», αλλά αποδεικνύεται καθημερινά ότι μάλλον έχει αποδεχθεί ένα συμβόλαιο πολιτικής απόσυρσης στις επικείμενες εκλογές και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να το υλοποιήσει. Μπορεί, επίσης, το τετριμμένο «ραντεβού στα γουναράδικα» να αντικαταστάθηκε αυτή τη φορά –και πάλι ως κλεψίτυπο- από το «νέο ραντεβού με την ιστορία», αλλά ακόμα και οι κακότεχνες απομιμήσεις προδίδουν την προδιαγεγραμμένη ήττα. Αλλιώς δεν εξηγείται πως είναι δυνατόν, δέκα μέρες πριν τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ να πολλαπλασιάζει θέσεις, δηλώσεις και διεκδικήσεις που αποκλίνουν δραματικά από όσα οι πολίτες μπορούν να θεωρούν κανονικά πράγματα για μια κανονική χώρα.
Κατ’ αρχάς, η αναφορά στην «προοδευτική κυβέρνηση», που έγινε από την πρώτη στιγμή ο κεντρικός εκλογικός στόχος του κ. Τσίπρα, μόνο ως πολιτική καρικατούρα αποτυπώνεται πλέον. Το ένα μετά το άλλο, τα κόμματα με τα οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί -αν είχε τη σχετική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ- απορρίπτουν μια τέτοια προοπτική, ενώ ο κ. Βαρουφάκης εξακολουθεί να τον καλεί να (ξανα)κάνουν μαζί «τη ρήξη» (sic), κλείνοντας το χρηματιστήριο, εθνικοποιώντας τράπεζες και αντικαθιστώντας τα ευρώ με «Δήμητρες». Ο κ. Τσίπρας μπορεί να έσπευσε να πάρει αποστάσεις ασφαλείας από τον κ. Βαρουφάκη, αλλά δεν του είναι άγνωστα όλα αυτά. Στον ΣΥΡΙΖΑ, η κρατικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας, υποστηρίζεται επίσημα από τους συντάκτες του οικονομικού προγράμματός του, ως μέσο για τη δημιουργία ενός δημόσιου πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Από την πλευρά του, ο κ. Τσακαλώτος δεν προτείνει «Δήμητρες», αλλά «τοπικά συμπληρωματικά νομίσματα», για να καλυφθούν τα κενά των διαθέσιμων τραπεζικών χρηματοδοτήσεων, δηλαδή ένα παράλληλο νόμισμα με το ευρώ. Άλλωστε, για τον ΣΥΡΙΖΑ, το νόμισμα δεν ήταν ποτέ φετίχ και έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι, έτσι απλά, μπορεί να τινάξει την μπάνκα στον αέρα.
Στα πιο καθημερινά, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στηρίζουν, από το υστέρημά τους, τα παιδιά τους, στην προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις, ο κ. Τσίπρας αναστατώνει την προσπάθειά τους, εξαγγέλλοντας την κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, από φέτος. Ξέρει ότι είναι αδύνατον να το κάνει, αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες; Ως γνωστόν, την ευθύνη φέρουν όσοι πείθονται από παρόμοιες υποσχέσεις και όχι αυτοί που τις δίνουν. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιεί τους μαθητές και καθηγητές της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αλλά και αυτούς της δημόσιας εκπαίδευσης που συμμετέχουν στο διεθνές πρόγραμμα Pisa, διεκδικεί την κατάργηση της αξιολόγησης των σχολείων, των Συμβουλίων Διοίκησης στα Πανεπιστήμια, υπόσχεται την ελεύθερη πρόσβαση εισακτέων σε πανεπιστημιακά Τμήματα, και οτιδήποτε άλλο λαϊκιστικό και βαθιά οπισθοδρομικό μπορεί να φέρει κάποιες ψήφους απογοήτευσης ή οργής.
Τέλος, στις πενήντα πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του, Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αντιμετωπίσει δια μαγείας την ακρίβεια, την αισχροκέρδεια, τον πληθωρισμό και να ρυθμίσει το ιδιωτικό χρέος με τη γνωστή μέθοδο, «με ένα νόμο κι ένα άρθρο».
Τα παραπάνω δεν μπορούν να θεωρηθούν κανονικές πολιτικές θέσεις κόμματος που διεκδικεί την εξουσία σε μια κανονική χώρα. Δεν συνιστούν απλά μια πλειοδοσία ανερμάτιστων προεκλογικών υποσχέσεων και παροχών, αλλά ενέχουν, στον πυρήνα τους, τη διαρκή διακινδύνευση για το παρόν και το μέλλον των πολιτών και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Με αυτή την πλειοδοσία, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει το εκλογικό ακροατήριό του, που θα του επιτρέψει την επόμενη μέρα των εκλογών να δικαιολογήσει την ήττα του, με ένα συμβόλαιο πολιτικής απόσυρσης.
Πηγή: www.tanea.gr