Ενας καλός φίλος, συνταξιούχος του ΕΣΥ, μου έλεγε προχθές ότι «το Συμβούλιο Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές στις συντάξεις μας». Τον κοίταξα απορημένος. Μου φάνηκε μάλλον… χαρούμενος. «Και λοιπόν», τον ρώτησα. «Εχουν λεφτά να σου δώσουν;». Αυτά σε μία μεγάλη επαρχιακή πόλη που πήγα για έναν γάμο γιου στενού φίλου. Γυρίσαμε Παρασκευή απόγευμα, όταν είχε αρχίσει η μεγάλη «έξοδος». Χιλιάδες αυτοκίνητα έφευγαν για άλλο ένα 3ήμερο, από τα τόσα στην ευλογημένη αυτή χώρα. Είχαν μόλις πάρει την τελευταία, μάλλον, σύνταξη.
Είναι απίστευτα αμέριμνοι οι συμπολίτες μας. Η ζωή κυλάει σαν να μην τρέχει τίποτα, με το «τι θα γίνει» στο στόμα καθενός. Ολοι ρωτούν αν θα «χρεοκοπήσουμε», με τα σημάδια εσωτερικής χρεοκοπίας παντού. Ασθενοφόρα που χαλάνε, δρόμοι και νησίδες, παλιά λεωφορεία χωρίς συντήρηση, το ΕΣΥ χωρίς γάζες. Τα αεροπλάνα του πρωθυπουργού δεν πετάνε, οι συντάξεις ίσως δεν πληρωθούν, οι αυτοκινητόδρομοι ίσως σταματήσουν πάλι λόγω έλλειψης χρημάτων, για τις μαθητικές Ολυμπιάδες το υπουργείο Παιδείας δεν έχει ούτε €50.000.
Την ίδια ώρα, σε όλο τον κόσμο η τεχνολογία αλλάζει τη ζωή μας, ανοίγονται νέες δυνατότητες, οι κοινωνικές σχέσεις, ακόμη και μεταξύ φύλων, μετέρχονται επαναστατικές αλλαγές, νέες οικονομικές και πολιτισμικές δυνάμεις εμφανίζονται. Ολες αυτές οι αλλαγές βασισμένες σε ένα οικονομικό μοντέλο με παγκόσμια αποδοχή, βασισμένο στην αγορά, στην καινοτομία και στην ελευθερία. Παραλλαγές υπάρχουν, σύμφωνα με εθνικές παραδόσεις και αντιλήψεις, αλλά το πρότυπο είναι ένα. Δημοκρατική εναλλαγή κομμάτων, ατομικές επιλογές και προσήλωση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Το πρότυπο αυτό υιοθετούν χώρες, ενώσεις κρατών, διεθνείς θεσμοί και μεγάλοι υπερεθνικοί οργανισμοί.
Σε αυτό το παγκόσμιο τερέν παρατηρούνται τρεις μόνο παραφωνίες. Το Ισλαμικό Κράτος, η Βόρεια Κορέα και η Ελλάδα. Τα δύο είναι άλλης «τάξεως» ιστορίες φρίκης. Στην Ελλάδα, όμως, η κυβερνητική παράταξη ξαναπαίζει το τέλος του Εμφυλίου με άλλο σενάριο, εξήντα πέντε χρόνια μετά, όταν κομμουνιστική κυβέρνηση δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Δεν το λες «κανονικό», όταν ακόμη και αριστερές κυβερνήσεις μεταλλάσσονται σε κάτι λάιτ, στην Ελλάδα να ξαναζούμε τον μύθο του «κομμουνιστικού παραδείσου» που γλιτώσαμε όταν άλλες χώρες υπέκυπταν δια της βίας για 40 χρόνια. Οταν, μάλιστα, είμαστε το μόνο ιστορικό παράδειγμα οικειοθελούς επιλογής αυτού που όλο και περισσότερο θυμίζει το «1984» του G. Orwell, όπου, ως γνωστόν, δεν υπήρχε ούτε ΣτΕ.