Ο δρόμος για μια οριστική συμφωνία με τους πιστωτές είναι μακρύς και δύσκολος. Χρειάζονται προσεκτικά βήματα, λίγα λόγια και μεταρρυθμιστική δυναμική για να κερδηθεί το παιχνίδι που έχει διαρκέσει πολύ με αποτέλεσμα την εξουθένωση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και την κόπωση των θεσμικών μας εταίρων.
Η κυβέρνηση οφείλει να ολοκληρώσει τη στροφή στο ρεαλισμό που ξεκίνησε με τη μετακίνηση από τη διεκδίκηση της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους στην προσπάθεια για διασφάλιση της βιωσιμότητάς του με άλλους, έμμεσους τρόπους. Και η αντιπολίτευση θα συνεισφέρει στην εθνική υπόθεση αν εγκαταλείψει το άγχος της αναζήτησης «τούμπας» από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πολύ απλά οι αυτονόητες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς είναι αναγκαίες.
Ούτε πανηγυρισμοί, ούτε καταγγελία, ούτε κατασκευή ψευδαισθήσεων ούτε καταστροφολογία. Ας δοκιμάσουμε κάτι στο οποίο δεν έχουμε παράδοση ως χώρα: Μια ψύχραιμη προσέγγιση των προβλημάτων μας χωρίς κατά φαντασίαν νίκες και ήττες, χωρίς εσωτερικό διχασμό και χωρίς εξωτερικό εχθρό.