Όλα είναι θέμα αισθητικής και η αισθητική περιέχει βαθιά μέσα της σύνθετα συμβολικά στοιχεία, μερικές φορές εύκολα αναγνωρίσιμα, άλλες φορές καλά κρυμμένα στην πολυπλοκότητα τού συμβολισμού…
Ως παρατηρητής σχολιογράφος που αποτυπώνει τις σκέψεις του στο… χαρτί (που πλέον το λέμε ως επί το πλείστον «οθόνη»), δεν θα μπορούσα να κάνω τα στραβά μάτια στο μεγάλο, στο τεράστιο θέμα των συμβολισμών που αναδύει όλο αυτό το διάστημα, ο μεγάλος λαϊκιστής της εποχής μας κος Πάνος Καμμένος!
Τα κοστούμια, οι στολές παραλλαγής, το περισπούδαστο ύφος, τα σημεία συναντήσεων που επιλέγει, οι κουβέντες του, οι λέξεις, η γλώσσα τού σώματος και τα μηνύματα που εκπέμπει, όλα αυτά είναι αρκούντως χρήσιμα προς μελέτη κάποιου πολιτικού ψυχαναλυτή, ο οποίος θα διεισδύσει στον παράλογο κόσμο τής εξουσίας και της γελοιότητας συγχρόνως… Αυτά τα δυο (εξουσία και γελοιότητα) πάνε πάντα μαζί όταν οι πρωταγωνιστές εμφανίζονται μόνο και μόνο για το τηλεοπτικό θεαθήναι, όταν το απόλυτο πολιτικό κενό πρυτανεύει σε συνδυασμό με τη χαμηλή ποιότητα πνεύματος …
Διανύουμε εποχή απίστευτης πολιτικής αχρειότητας και ο κλήρος, σε αυτή την περίπτωση, έπεσε στην… κυβερνώσα αριστεροδεξιά μετά την κολεγιά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, με αποτέλεσμα να χρεώνεται η μια παράταξη τις ασχήμιες και τις γονυκλισίες τής άλλης, από τη στιγμή που έγινε αυτή η ιστορική συνεργασία. Κι όμως, δεν φαίνεται να τους καίγεται καρφάκι…
Ο Καμμένος, εδώ ως περήφανος Έλλην, υπερασπιστής των εθνικών ιδανικών τής ελληνοχριστιανικής Πατρίδος μας, έχει αναλάβει ρόλους που βγαίνουν από τα σπλάχνα ενός… περιούσιου λαού του οποίου οι ιστορικές σελίδες αναβιώνουν τις σημερινές μέρες όπου η… Πατρίς κινδυνεύει από τον Τούρκο γείτονα Ερντογάν. Αν προσέξατε, εκεί στη γωνία, στο Καστελόριζο, μαζί με τους νεοφασίστες τής Χ.Α. παρών και σιωπηλός ο κος Δρίτσας! Δεν φέρει καμία(;) ευθύνη ο άνθρωπος…
Φαιδρό και άκρως επικίνδυνο το σκηνικό που δεν προκαλεί ούτε καν γέλιο, ώστε να πούμε πως στήθηκε γι’ αυτό τον λόγο, για να γελάμε δηλαδή και κάπου-κάπου… Οι στολές εκστρατείας, η… περήφανη στάση τού σώματος, οι συναντήσεις σε Καστελόριζο, στον Έβρο, σε επιτελεία με ανώτατους αξιωματικούς, οι δήθεν υπερασπιστικές και απειλητικές δηλώσεις προς τον «στυγνό δικτάτορα» τής γείτονος και κάτι δηλώσεις σε στιλ: «οι Έλληνες να κοιμούνται ήσυχοι, γιατί κάποιοι ξαγρυπνούν», όλα αυτά φτιάχνουν κλίμα εμπόλεμο, ψυχωτικό, αναβιώνουν ατμόσφαιρες μιας άλλης εποχής, τής μισαλλοδοξίας και του σκοταδισμού, παριστάνοντας πως η χώρα μας είναι δήθεν έτοιμη, πάντα ηρωική, δαφνοστεφανομένη και εξοπλισμένη σαν αστακός, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει «οποιονδήποτε εχθρό»!
Αυτή είναι ξεπερασμένη αισθητική με υλικά μεσοπολέμου και παραλίγο να αναζητούσαμε και τις μανάδες που πλέκανε τα πουλόβερ των στρατιωτών στο μέτωπο… Αναχρονισμός και ετερόκλητες καταστάσεις μιας άλλης Ελλάδας, με επικεφαλής έναν τύπο που κοιτάζεται στον καθρέφτη με φόρμες εκστρατείας,  για να καμαρώνει την παλαιά αίγλη βετεράνου πολεμιστή και «υπερήφανου Έλληνος»…
Δεν γνωρίζω αν όλο αυτό το σκηνικό έχει στηθεί για να μας σπάσει τα νεύρα ή για να βάλουμε τα γέλια. Μια τραγελαφική και συγχρόνως γκροτέσκα εικόνα πολιτικών παικτών που τους έχουν δοθεί εξουσίες και παίζουν σαν τα μικρά παιδιά με τα ξεκούρδιστα στρατιωτάκια τους, τα αεροπλανάκια, τα καραβάκια και άλλα τέτοια σκατουλάκια, μετατρέποντας τα πάντα σε ένα περιβάλλον άκρως νοσηρό και επιζήμιο για τη δημόσια υγεία… Ναι, καλά διαβάσατε. «Υγεία» λέω, διότι η αισθητική είναι άρρηκτα δεμένη με τη δημόσια υγεία.
Η μουσική, το τραγούδι, το θέατρο και άλλες τέχνες, είναι λύτρωση, αλλά παρατηρούμε πως, όταν οι ίδιες αυτές τέχνες παρουσιάζουν αρρωστημένα πράγματα, με κακά και πρόχειρα δημιουργήματα, τότε μεταμορφώνονται σε κατάρα και απόγνωση… Στοιχειώνουν τον αποδέκτη, τον αιχμαλωτίζουν στη δίνη και τον μετατρέπουν σε σάκο του μποξ! Ο επικίνδυνος λοιπόν, για τη δημόσια υγεία, κος Πάνος, ο υπουργός προστασίας εθνικών συνόρων και βασικός «σύντροφος» της συγκυβέρνησης, είναι ο… άλλος μας ο εαυτός. Είναι εκείνος που όταν θελήσουμε να μπούμε μέσα στο τοπίο της φαιδρότητας, το πετυχαίνουμε και το κάνουμε κάτι σαν «τρόπο ζωής». Τα περιθώριά μας όμως δεν διαθέτουν περισσότερο χώρο ανοχής. Τα όρια του εθνικού μας διασυρμού δεν επιτρέπουν ούτε καν μια πιο μαύρη αισθητική του δημόσιου θεάματος από όση μάς σερβίρεται από τον γραφικό υπουργό που-μεταξύ μας-εξευτελίζει την όλη εθνική πολιτική με αποτέλεσμα να εμπλεκόμαστε όλοι μας, ακόμα κι εμείς που τον χλευάζουμε…
Θέλει προσοχή το όλον, διότι και η ανοχή έχει τα όριά της, ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με την αισθητική, η οποία διαχέεται, απλώνεται, επιβάλλεται στις ψυχές, στο σώμα και στη νόηση. Και όλα αυτά επιφέρουν στρεβλώσεις στις συνειδήσεις που με μια λέξη δημιουργούν:
Υ π ο δ ο ύ λ ω σ η !