Η περίπτωση Τσουκάτου, στην πραγματικότητα, δεν ξαφνιάζει και τόσο πολύ· ξαναήρθε στην δημοσιότητα απλώς για να μας θυμίσει τα περασμένα… μεγαλεία τής διαπλοκής. Εντύπωση κάνει η προαποφασισμένη «σιωπή» τού πολιτικού μορφώματος από το οποίο προέρχεται το συγκεκριμένο πρόσωπο και το οποίο συνεχίζει να υπάρχει —έστω με μικρές διαφορές από εκείνο της δεκαετίας του ’80-’90— με άλλα… πρόσωπα, αλλά με τον ίδιο πολιτικό-ιδεολογικό(;) κορμό. Αναφέρομαι στον κορμό τού ΚΙΝΑΛ. Τώρα, αυτός ο πολιτικός σχηματισμός σιωπά και δηλώνει non comment… Ακούγεται βαριά αυτή η σιωπή και είναι από τις περιπτώσεις που εντυπωσιάζουν όσους επιμένουν να παρακολουθούν τον εξευτελισμό τής πολιτικής και των ιδεών τής σοσιαλδημοκρατίας, καθώς και το θέατρο του παραλόγου το οποίο παίζεται εδώ και δεκαετίες και εξαντλεί τις δυνάμεις και τις αντοχές μας ως πολιτικά όντα και πολίτες…
Ο «στρατηγός» Τσουκάτος αυτοπροβάλλεται τώρα ως… δυστυχής και δηλώνει πως «ξεγελάστηκε», αλλά κοτζάμ πολιτικός ανήρ, τοποθετημένος στα άκρα τής Αριστεράς τού ’70 στα νιάτα του και συνεργαζόμενος στενά με τον Σημίτη τη δεκαετία τού ‘90, πώς δέχτηκε —λέω εγώ—να παίξει ρόλο μεταφορέα ενός τέτοιου σημαντικού ποσού (ακόμα και για την εποχή της δραχμής ήταν ένα τεράστιο χρηματικό ποσό “4 δισεκατομμύρια επισήμως και 12 ανεπισήμως”) που δεν ήταν και νόμιμο; Και αν ρωτήσει κανείς, αν όντως τόσο χρήμα πήγε μόνο για τις προεκλογικές ανάγκες των εκλογών του 2000, αφήνουμε κι εδώ τα αυτονόητα ερωτηματικά μας… Ας αφήσουμε σε άλλους, σε ειδικούς, τις πολιτικές αναλύσεις για τον εξαερισμό που υπέστη εκείνο το πάλαι ποτέ μεγάλο κόμμα, το οποίο είχε τη… χάρη να συγκεντρώνει αρκετούς από εκείνους που προσβλήθηκαν από τη… νόσο των σκανδάλων και τής διαπλοκής…
Γι’ αυτό ας ξεκολλήσουμε από τον μοναχικό πλέον «στρατηγό», μήπως και μας χρησιμεύσει το παράδειγμα για την χρόνια κι αθεράπευτη αρρώστια τού ελληνικού Έθνους· με τη νόσο δηλαδή της διαπλοκής, που τυραννάει και κατατρώει το πολιτικό κατεστημένο, απλώνοντας αυτή τη νόσο και στον κατά τα άλλα… σοφό ελληνικό λαό. Μη ξεχνάμε πως τέτοια… οικονομική νόσος, εύκολα διαδίδεται, διογκώνεται και καταλήγει να είναι σχεδόν… α ν ί α τ η!
Όσο τα ΜΜΕ αναπτύσσονται και διογκώνονται στις εποχές μας, με την τεράστια αρωγή που προσδίδουν οι ιντερνετικές διαδικτυακές πλατφόρμες, τόσο οι «αποκαλύψεις για την διαπλοκή», θα έρχονται συχνότερα στο φως και θα είναι πιο τεκμηριωμένες· όχι πως δεν θα πρέπει να παλέψουμε για να επισημάνουμε και να προσπεράσουμε τις καθημερινές παγίδες των ειδήσεων —σκουπιδιών (trashnews), αλλά τα ντοκουμέντα έρχονται καθημερινά πιο κοντά στον αναγνώστη-ακροατή-θεατή. Η είδηση πλέον είναι τόσο πιο εύκολο να αποκαλυφθεί, όσο και να «στηθεί», να οργανωθεί, να προγραμματιστεί κλπ. Αυτά ως γενικός κανόνας, ο οποίος ως γνωστόν ισχύει και εξουσιάζει την λειτουργία τού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Όμως, τέτοιοι… στρατηγοί δεν θα λείψουν ποτέ από την πολιτική καθημερινότητα με την μικρή, την μέτρια, την μεγάλη διάσταση της διαπλοκής να μας ταλανίζει.
Δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την εντύπωση πως, με το τότε «σκάνδαλο Κωσκωτά» που ταρακούνησε τη χώρα και κυριάρχησε προς το τέλος της δεκαετίας του ’80, σημειώθηκε μια τεράστια αλλαγή σε οποιεσδήποτε συναλλαγές τού κάθε πολίτη. Ξαφνικά οι τράπεζες έθεσαν πιο αυστηρούς κανόνες στις συναλλαγές τους, ενώ δημόσιοι και ιδιωτικοί Οργανισμοί περιόρισαν την οποιαδήποτε εμπιστοσύνη είχαν απέναντι στον πολίτη. Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, ο απόλυτος έλεγχος της κάθε δραχμούλας είχε γίνει εξοντωτικός και η γραφειοκρατία ήταν ένα τείχος απροσπέλαστο. Η ελληνική πολιτεία δεν εμπιστευόταν κανέναν και επιπλέον υποπτευόταν ως «απατεώνα» τον οποιονδήποτε… Αυτή η μιζέρια τής έλλειψης εμπιστοσύνης δεν έχει σταματήσει ποτέ και έχει γίνει πλέον status της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι και το «έδαφος», στο οποίο στηρίζεται η νόσος τής παντός είδους διαπλοκής, αφού οι συνδετικοί κρίκοι μεταξύ κράτους και πολίτη είναι σχεδόν ανύπαρκτοι…
Πώς θα θεραπευτεί αυτό το κοινωνικό αδιέξοδο, το οποίο επί πλέον έχει ήδη εκθέσει τη χώρα με παγκόσμιες ανακοινώσεις επιδόσεων διαπλοκής (κοινώς: κράξιμο;).
Ναι λοιπόν· ο στρατηγός, έφερε πάλι στο φως το θέμα προς συζήτηση και προβληματισμό (όχι πως μας έλειψε ποτέ…). Θα περιεργαζόμαστε τα φαινόμενα, θα τα αναλύουμε, θα τα κουτσομπολεύουμε έστω, θα τα στηλιτεύουμε βεβαίως-βεβαίως, κάποιοι θα θεωρήσουν πως η διαπλοκή είναι ένα από τα φαινόμενα της αρρώστιας του καπιταλισμού ή του νεοφιλελευθερισμού, η νόσος του πολιτικού μας συστήματος και της ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς και λειτουργίας κομματικών παραγόντων. Πολλά θα ειπωθούν για τη διαπλοκή και την ποιότητα της ελληνικής κοινωνίας· μόνο που την ίδια ώρα το πλήθος των δικαστικών υποθέσεων γύρω π.χ. από καταχρήσεις εξουσιών, κλοπές περιουσιών, ακόμα και εγκλημάτων που διαπράττονται λόγω κληρονομικών και οικονομικών διαφορών, το αδιαχώρητο και ο υπερπληθυσμός κρατουμένων των φυλακών, δείχνουν την μελαγχολική πλευρά ενός τεράστιου κοινωνικού προβλήματος, για το οποίο η ελληνική πολιτεία μαζί με την κοινωνία θα πρέπει να αφιερώσουν πολύ, πάρα πολύ χρόνο, παιδεία, ουσιαστικό πολιτισμό, πνευματική καλλιέργεια, γνώση και προσπάθεια ουσιαστικού και πραγματικού εκσυγχρονιστικού πνεύματος…
Πολλά ζητάω ε;