Νέο δίλημμα μας θέτει τώρα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. « Ή με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Μέρκελ». Να λοιπόν το ουσιώδες ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι πολίτες, σύμφωνα με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που ενώ διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα, έχει εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα που δημιούργησε η στρατηγική του κόμματός του.
Οι αντιδράσεις του ιδίου, αλλά και των στελεχών του, την ώρα που η χώρα κάνει δειλά βήματα εξόδου από την κρίση, είναι ενδεικτικές αυτού του αδιεξόδου. Αρχικά έκαναν λόγο για στημένη έξοδο στις αγορές! Μια συμπαιγνία, δηλαδή, του παγκόσμιου και αδυσώπητου συστήματος των αγορών, που πριν από περίπου τέσσερα χρόνια πέταξε την Ελλάδα εκτός, με ποιους; Με την Ελληνική Κυβέρνηση; Την Μέρκελ και όλους τους απανταχού «μερκελιστές»; Για ποιο λόγο; Να σταματήσουν την ανοδική(;) πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία; Παιδιαριώδεις ισχυρισμοί, προκειμένου να αιτιολογήσουν την δική τους ανικανότητα να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να δημιουργήσουν μια ρεαλιστική εναλλακτική λύση.
Στη συνέχεια εμφανίστηκαν με τον ισχυρισμό πως πρέπει να μείνουμε στον δανεισμό με 1,5% στο πλαίσιο του μνημονίου, το οποίο ωστόσο καταδικάζουν και προαναγγέλλουν πως θα το καταργήσουν. Υποστήριξαν ακόμη πως η έξοδος στις αγορές, μας αφαιρεί το δικαίωμα να διαπραγματευτούμε το χρέος… Ισχυρισμοί που απευθύνονται σε αφελείς και δεν αντέχουν στην κοινή λογική. Επιχειρηματολογία, που δείχνει άγνοια ή εσκεμμένη απόκρυψη του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι διεθνείς αγορές, αλλά και η σημασία που έχει η επιστροφή μιας χώρας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, μετά μάλιστα τις οδυνηρές προσπάθειες και την τεράστια ύφεση που γνώρισε τα τελευταία χρόνια.
Είναι πράγματι μια πολιτική μιζέριας που δείχνει το στρατηγικό αδιέξοδο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε την πολιτική του, αλλά και την ύπαρξή του στον πόλεμο κατά του Μνημονίου και τώρα που τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά για έξοδο από το μνημόνιο, νιώθει πως θα μείνει με το πουκάμισο αδειανό.
Όλη αυτή την περίοδο της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε σε έναν άκρατο λαϊκισμό και απώλεσε πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός ευρωπαϊκού αριστερού προοδευτικού κόμματος, που αναζητά συμμαχίες και προτείνει ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αντιθέτως, συναντήθηκε ακόμη και με ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, όπως οι ΑΝ.ΕΛ, με μόνο κοινό σημείο τους τον λαϊκισμό, την συνωμοσιολογία, την εκμετάλλευση της οργής των απλών ανθρώπων και τον παραλογισμό. Επένδυσε στην καταστροφολογία, προβλέποντας την ανά τρίμηνο καταστροφή της χώρας, αλλά και την πτώση της κυβέρνησης.
Και τώρα, που όλα δείχνουν πως η χώρα βαδίζει προς την έξοδο από την κρίση, μοιάζει να ανησυχεί για το τι θα κάνει χωρίς «βαρβάρους». Το δίλημμα «Με την Μέρκελ ή τον ΣΥΡΙΖΑ», αυτή την αγωνία υποκρύπτει…