Τ’ ειν’ η πατρίδα μας;
Μην ειν’ οι κάμποι; Τα βοσκοτόπια της τα ακριβά;
Μην ειν’ η τράπεζα της Αττικής μας
που τους κουμπάρους δανείζει αδρά;
Οι εισαγγελείς της που τους εκπίπτουν
όταν δεν είναι καλά παιδιά;
Μην ειν’ τα στουρνάρια της που τα σκαλίζουν
όταν τσινάνε στη διαφθορά;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και μια ελπίδα μεσ’ την ψυχή
πως κάποια μέρα κι εσύ θα γίνεις
μια πατρίδα κανονική!