Βγήκαμε λοιπόν στον πηγαιμό για την δημιουργία του νέου μεταρρυθμιστικού πόλου, του νέου κόμματος της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, κι ενώ εξαρχής γνωρίζαμε ότι περιπέτειες πολλές θα συναντήσουμε, όχι με τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, ή τον θυμωμένο Ποσειδώνα, αλλά με συντηρητικούς, παλαιοκομματικούς, αναχρονιστές, με μυαλά κολλημένα στην μεταπολίτευση του αριστερισμού και του κρατισμού, και φυσικά κυρίως με αυτούς που φοβούνται την αλλαγή. Την πραγματική αλλαγή. Δυστυχώς σε αυτούς προστέθηκε κι ο Φώτης Κουβέλης και οι εξ αυτού ελεγχόμενοι στη ΔΗΜΑΡ. Τα πρώτα δείγματα που λάβαμε ήταν ιδιαίτερα θετικά. Αναφέρομαι κυρίως στις δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν – έστω υποθετικά- ιδιαίτερα δυνατό και με απήχηση τον νέο φορέα, στην μεγαλειώδη κεντρική εκδήλωση της Κίνησης των 58 και στο κλίμα που διμηουργησε η ανακοίνωση της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης.
Όλα μοιάζαν σχεδόν ιδανικά, όμως μεγάλη αγωνία υπήρχε για την στάση των υπόλοιπων ενδιαφερόμενων του χώρου Ανδ. Λοβέρδο και Φώτη Κουβέλη. Τα πρώτα άσχημα, ειδεχθή θα έλεγα, μαντάτα τα ακούσαμε δια στόματος Λοβέρδου. Ο υποτιμητικός σχεδόν γεμάτος μίσος λόγος του εναντίον της εκδήλωσης των 58 σε συνδυασμό με το υπαινικτικό του ύφος θα πρέπει να προβληματίσουν ιδιαίτερα τους υποστηριχτές του. Μια τέτοια αναφορα, θυμίζει αριστερίστικες τακτικες άλλων δεκαετιών του παλαιοκοματικού συστήματος και σίγουρα δεν θα έπρεπε να λεχθούν από κάποιο πρόσωπο που υποτίθεται πως εκπροσωπεί την σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά. Υποβάθμισε τον εαυτό του στις συνειδήσεις των κεντροαριστερών (και στη δική μου καθώς τον θεορώ επιτυχημένο υπουργό και ικανό πολιτικό). Τι υποτείθεται πως συνεπάγονται οι δηλώσεις του; Αφού οι 58, δηλαδή όλες αυτές οι σπουδαίες προσωπικότητες των γραμμάτων των τεχνών και των επιστημών, το ΠΑΣΟΚ, η Δυναμική Ελλάδα και οι υπόλοιπες κινήσεις είναι εκπρόσωποι του τίποτα, αυτός και το κόμμα του είναι οι εκπρόσωποι των πάντων; Η εξήγηση είναι απλή: όπως προανέφερα μάλλον πρόκειται για μια τακτική που μυρίζει αριστερισμό. Θέλει απλά να προκαλέσει μια τεχνητή ένταση και μέσω οξέων ανταπαντήσεων να δημιουργήσει μια επιχειρηματολογία για την απόρριψη της συνεργασίας. Στα πλαίσια έντονων αντιπαραθέσεων δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία. Ο Νίκος Μπίστης βέβαια λέγοντας «Ας αναλάβουν το κόστος της μη συνεργασίας αυτοί που την επιδιώκουν» απέδειξε την ηθική ανωτερότητα της κίνησης των 58. Από την άλλη μεριά ακούμε την ΔΗΜΑΡ να θέτει κάποια ζητήματα που συνιστούν τα εμπόδια για την συνεργασία που κυρίως αφορούν το ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρό του, όπως και τον προσδιορισμό της κεντροαριστεράς και τις διαφοροποιήσεις της απο το κακό ΠΑΣΟΚ του κακού Βενιζέλου. Πρόκειται για δικαιολογίες που προβάλλονται για να αποφύγουν την συνεργασία. Κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αντικειμενικά τα ωφέλη της ΔΗΜΑΡ και της Συμφωνίας του Λοβέρδου είναι πάρα πολλά, πολλά περισσότερα από τις ζημιές που φοβούνται ότι θα έχουν.
Το τελευταίο διάστημα παρατειρείται κάτι αξιοσημείωτο. Οι σχέσεις Λοβέρδου ΔΗΜΑΡ βρίσκονται στον πάγο. Είναι απορίας άξιο. Οι δυο τους μαζί με αλλά πρόσωπα του χώρου θέλαν να συγκροτήσουν τον δικό τους πόλο και τώρα βρίσκονται ένα βήμα πριν το διαζύγιο…
Τόσο ο Λοβέρδος όσο και η ΔΗΜΑΡ είναι ευπρόσδεκτοι και με το παραπάνω στο εγχείρημα της πρωτοβουλίας για την κεντροαριστερά και φυσικά στην Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χωρίς αυτούς δεν πρέπει να προχωρήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο σε αστείες αντιπαραθέσεις. Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν και ο νέος φορέας (με ή χωρίς Λοβέρδο και Κουβέλη) πρέπει να είναι έτοιμος. Για όλα τα εμπόδια που προβάλλουν υπάρχουν απλές και καθαρές λύσεις. Άλλωστε Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.