Στην ευρωζώνη γίνονται σοβαρές διεργασίες για την ενιαία οικονομική διακυβέρνηση. Το δόγμα Σόιμπλε αμφισβητείται όλο και πιο έντονα, ενώ οι δυνάμεις που αγωνίζονται για την προστασία των δημοκρατικών αξιών και για την κοινωνική δικαιοσύνη αναζητούν τον ισχυρότερο δυνατό τρόπο έκφρασης. Η χώρα μας αντιμετωπίζει κίνδυνο πλήρους περιθωριοποίησης στο σύστημα του κοινού νομίσματος, ακόμη και εξόδου. Για να μη μείνουμε νεκροζώντανοι στο ευρώ ή για να μη το εγκαταλείψουμε κουτρουβαλώντας στο χάος χρειάζεται ένα μεταρρυθμιστικό σοκ ανεξάρτητα και πέρα από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς.
Αντί να συζητήσουμε για τις διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτούνται προκειμένου να βγούμε από την ύφεση, να ξεφύγουμε από τα ελλείμματα και να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας καταναλώνουμε ένα υπερθέαμα πολιτικής σαχλαμάρας (βαρουφακειάδα) και χωνόμαστε στην αποπνικτική εσωκομματική κουζίνα του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα και τις ουσιαστικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Με άλλα λόγια, έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν δικό μας κόσμο που χαρακτηρίζεται από όλο και βαθύτερη παρακμή.