Παλιέ μου φίλε Γρηγόρη, η ζωή μάς έκανε να χαθούμε· είμαστε από τους ανθρώπους όμως που δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε κάθε μέρα για να εκδηλώσουμε την συμπάθειά του ο ένας προς τον άλλον. Όταν ιδωθούμε, ο ένας θα αγκαλιάσει τον άλλον και θα πούμε τα νέα μας. Και, με αυτή την πιθανή προοπτική μιας υποθετικής «συνάντησης» σκέφτηκα πως, μέσα σ’ αυτό το μεγάλο διάστημα (που δεν συναντιόμαστε), τα πράγματα έχουν αλλάξει· επειδή σε παρακολουθώ καθημερινά, μέσα από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, παρατηρώ ριζικές αλλαγές στις συμπεριφορές σου· εννοώ βέβαια στο χώρο της πολιτικής καθημερινότητας, η οποία μας περιβάλλει και μας διαμορφώνει και ένιωσα την ανάγκη να σου στείλω ένα μήνυμα μετά πάσης ειλικρινείας.
Έχω μάθει να σέβομαι το ρητό «ο καθένας διαλέγει τον δρόμο του» και, πιστός σε αυτή την θέση παρακολουθώ την πολιτική σου διαδρομή, εκ πεποιθήσεως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να… ενοχλείται από τις όποιες επιλογές κάνουν οι γνωστοί και οι φίλοι μου, παλαιοί και νέοι, αρκεί να παραμένουν σε δημοκρατικά σχήματα. Εκείνο όμως που με ενοχλεί είναι ο όποιος… δικός μου άνθρωπος να στιγματίζεται με τον χαρακτηρισμό τού «γραφικού». Με… χαλάει και με θυμώνει.
Η επαγγελματική ενασχόλησή σου με την πολιτική, ήταν ένα ξάφνιασμα για την ευρύτερη, κι από τα παλιά, παρέα σου. Σχολιάζαμε το… ξαφνικό της περίπτωσης: ένας πανέξυπνος ραδιοφωνικός παραγωγός, ο οποίος κατείχε την δυνατότητα καταγγελτικού λόγου και δεν δίσταζε να «καρφώνει» ευφυώς άτομα και χώρους, στους οποίους θεωρούσε πως δρούσαν λαμόγια ή πως πρωταγωνιστούσε η διαπλοκή σε εταιρίες δίσκων, σε καλλιτέχνες και σε άλλα παρόμοια. Το ίδιο μαχητικός ήσουν και με κάποιες διοικήσεις της ΑΕΚ τις οποίες δεν δίσταζες να καταγγέλλεις και να φανερώνεις τα στραβά κι ανάποδά τους, ευθαρσώς.
Η μεταπήδησή σου στον πολιτικό χώρο της Βουλής θεωρούσα πως προμήνυε μεγάλο ενδιαφέρον, μόνο και μόνο για τον παρεμβατικό σου λόγο. Ένας πάντα επαναστατημένος από τα αριστερά, με αίσθηση της σάτιρας και της άκακης ειρωνείας, ένας χιουμορίστας με πολιτικό ένστικτο, σκέφτηκα πως δικαιούται δια να ομιλεί, και αυτό το θεωρούσα αναμφισβήτητο. Επίσης σκεφτόμουν πως κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι, σαν τον Γρηγόρη, μπορούν να καταγγέλλουν με έξυπνο τρόπο το σάπιο σύστημα που έχει ριζώσει στον τόπο μας.
Σε άκουγα και σε παρακολουθούσα να αρχίζεις και να τελειώνεις την έντονη κριτική σου, κυρίως προς τη «μάνα» Αριστερά. Και γιατί όχι, αναρωτήθηκα. Τόσα στραβά και δεινά έχουν προηγηθεί, κι από τη στιγμή που τα συνειδητοποιούμε το να συνεχίζουμε να τα κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί, θα ήταν τουλάχιστον κοροϊδία. Ο θυμός σου όμως εκείνος δεν σταμάτησε ποτέ. Αγνόησες την λαϊκή… συμβουλή «το γινάτι βγάζει μάτι» και η κριτική σου μεταβλήθηκε σε χολή για καταστάσεις και πρόσωπα της Αριστεράς γενικότερα. Σε παρακολουθώ στις κομματικές σου επιλογές και τοποθετήσεις, δηλαδή στις πολλαπλές διαδρομές σου, αναζητώντας κάτι που προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω, αλλά κι αυτό είναι δικαίωμά σου. Θα έλεγα πως είναι δικαίωμά σου ακόμα και η πρόσφατη μετακίνησή σου στην Ν. Δημοκρατία, προκειμένου -όπως διατείνεσαι- να φύγει η ερμαφρόδιτη Αριστερά (?), «η αριστερή συμμορία που μας κυβερνά», το «τσίρκο απατεώνων» και «τα λαμόγια τού Τσίπρα». Έχω ακούσει το ίδιο θυμωμένο επιχείρημα και από άλλους αριστερούς φίλους· όμως δεν είναι πλέον πρωτοπόρο. Όλα έχουν τη λογική τους Γρηγόρη μου, έστω και αν οι σκέψεις και οι θέσεις αυτές, κατά τη δική μου γνώμη, είναι έωλες, σχεδόν αφελείς. Κυρίως είναι πολιτικά διάτρητες, Δικαίωμά σου βεβαίως.
Ένας ανυπόμονος αναγνώστης θα με ρωτούσε σ’ αυτό το σημείο για το πού διαφωνώ μαζί σου, αφού δηλώνω πως όλα είναι λογικά…
Στον λόγο σου διαφωνώ Γρηγόρη μου· στον τόσο επιθετικό, θυμωμένο και εφιαλτικά επαναλαμβανόμενο λόγο που ξεστομίζεις ως άλλος πόλος του… Πολάκη. Για σκέψου, σκέφτηκα, δυο αριστεροί να έχουν εξελιχθεί σε ανθρώπους με όμοια εκφραστικά μέσα κι ας ανήκουν πια σε διαφορετικές παρατάξεις! Δεν είναι διόλου ευχάριστο…
Οι λέξεις, τα νοήματα, η αισθητική του λόγου, το ύφος και το περιεχόμενο· μόλις πρόσφατα χαρακτήρισες την υπουργό «γκομενάκι», τους παρευρισκόμενους καλλιτέχνες σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ «σκουπίδια»: πήρες την μπουλντόζα Γρηγόρη μου και σάρωσες πρόσωπα, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά αυτό, φίλε, μην το συμπεριλάβεις στην λεκτική και αγωνιστική σου τόλμη. Ψάξε μήπως είναι το αντίθετο…
Θα σου έλεγα να βγεις από τον λήθαργο και το ανεξέλεγκτο μίσος (?) που τρέφεις για τον επιλεγέντα ως, σχεδόν μοναδικό σου αντίπαλο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκω πως δεν έχει αποτέλεσμα η μορφή αγώνα που έχεις επιλέξει, παρά μόνο απωθητικό.
Μας χαλάς το όποιο αντιπολιτευτικό αίσθημα διαθέτουμε, φίλε. Μας φέρνεις σε δύσκολη θέση εμάς τους υπόλοιπους του δημοκρατικού «τόξου», οι οποίοι επιθυμούμε να εκφράζονται με πολιτικό πολιτισμό οι όποιες πολιτικές-κομματικές αντιθέσεις, διαφωνίες, ανατροπές και τα παρεπόμενά τους. Εσύ, με τις συμπεριφορές σου, είσαι απομακρυσμένος από τέτοιες έννοιες.
Τα λόγια σου είναι γεμάτα με ανεξέλεγκτους, τοξικούς, δηλητηριώδεις επιθετικούς προσδιορισμούς που προσβάλλουν το κοινό αίσθημα. Λόγω της παλαιότερης φιλίας μας, θέλησα να σου γράψω αυτές τις γραμμές γιατί, δεν στο κρύβω, μας έχεις πικράνει με την ελεύθερη μεν, αλλά ακατανόητη πορεία σου, τόσο, που, με όλη τη συμπάθεια, θα σου πρότεινα να απαλλαχθείς από τους συνεργάτες -συμβούλους σου (?), οι οποίοι φαίνεται πως δεν έχουν την ικανότητα να σε συνετίσουν προκειμένου να αποφύγεις τις τόσες λεκτικές παρεκτροπές, οι οποίες-επαναλαμβάνω- μπορεί να σε καταστήσουν έως και… γραφική φιγούρα μιας παραπαίουσας, θολής, πάλαι ποτέ Αριστεράς.