Το 2015 θα είναι η πρώτη χρονιά μετά το ξέσπασμα της κρίσης με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης για όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Την πρόβλεψη της Κομισιόν μπορεί να διαψεύσει η Ελλάδα που κινείται στη δική της τροχιά.

Η βελτίωση της αναπτυξιακής προοπτικής οφείλεται στην κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου, στην εξασθένηση του ευρώ και στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης από την ΕΚΤ, ενώ η πτώση του κόστους δανεισμού θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες στη χώρα μας αν είχε πρόσβαση τις αγορές.

Το γεγονός ότι η ευρωζώνη παίρνει τη στροφή για να αφήσει πίσω την ύφεση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έντιμο συμβιβασμό με τους πιστωτές-εταίρους που δεν θέλουν ένα ελληνικό ατύχημα που θα μπορούσε να ανακόψει τη θετική δυναμική. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα αποδεχτούν παραβίαση του πλαισίου που ισχύει erga omnes και αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού για χάρη της πλέον υπερχρεωμένης χώρας και της μοναδικής που δεν καταφέρνει να απαλλαγεί από τα μνημόνια.

Οσο και αν στην ΕΕ δεν θέλουν αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης με όρους Grexit ή χρεοκοπίας εντός ευρώ, δεν πρόκειται να αποδεχτούν ως διάγνωση του ελληνικού προβλήματος ότι η λιτότητα φταίει για την  υστέρηση της ελληνικής οικονομίας και όχι το αντίστροφο. Δεν πρόκειται επίσης να υιοθετήσουν προτάσεις επεκτατικής πολιτικής με όρους ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή παροχές χωρίς ανάπτυξη και μεγάλωμα του κράτους χωρίς ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης και χωρίς βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο και το θετικό momentum που υπήρξε μετά τις εκλογές, δεν έχει αξιοποιήσει την κοινωνική στήριξη για μια καλή συμφωνία αλλά μόνο ως άλλοθι αντίστασης σε έναν πόλεμο με χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής για τη χώρα. Θα μπορούσαν όλα να είναι αλλιώς αν προχωρούσε σε γενναίες μεταρρυθμίσεις (στο κράτος, το φορολογικό και το ασφαλιστικό σύστημα, στην ταχύτητα απονομής Δικαιοσύνης κοκ) που θα υπερέβαιναν στην πράξη το μνημόνιο και αν αναλάμβανε πρωτοβουλίες εθνικής συνεννόησης που θα κατέπλητταν θετικά το ευρωπαϊκό ακροατήριο.

Αντί γι αυτά επιμένουν στο δόγμα της χώρας-καμικάζι και στις φαντασιώσεις για την μεταφυσική νίκη επί του νεοφιλελευθερισμού. Θέλουμε να μας φοβούνται ή να μας σέβονται; Μας εμπνέει το αφήγημα του θύματος ή της επιτυχίας; Οσο ισχύει το πρώτο, δεν θα μας συμβαίνει το δεύτερο.