Τιμή και δόξα στον άγνωστο προλετάριο φαρμακοποιό που αψηφώντας τρόικες, μνημόνια και υπουργεία, δίνει τη μάχη της παρακεταμόλης. Τιμή και δόξα σε αυτόν που, αν και ιδιοκτήτης φαρμακείου, συμπεριφέρεται ως βιομηχανικός εργάτης και απεργεί κατά του εαυτού του. Ή μάλλον κατεβάζει τα ρολά, αδιαφορώντας εναντίον ποίου απεργεί. Αυτά σκεφτόμουν πάνω-κάτω και τοιουτοτρόπως μονολογούσα χθες το μεσημέρι καθώς περνούσα από το ένα οικοδομικό τετράγωνο στο άλλο γυρεύοντας το ανοιχτό φαρμακείο που θα με ελεούσε με τα σκευάσματα τα απαραίτητα προς το ζην. Εντέλει, μην μπορώντας να βρω ούτε ένα χωρίς τα αφιλόξενα και αποτροπιαστικά ρολά του λοκ άουτ, κατέληξα στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσω ένα λίτρο γάλα, αναγκαίο ομοίως προς το ζην. Ηταν, υποθέτω, ένα από τα τελευταία φρέσκα λίτρα που θα είχα την ευτυχία να πιω στη ζωή μου, φρέσκα, εγχώρια, δικά μου, γάλα εκ γάλακτος ελληνικού, από αγελάδα που ομιλεί τη γλώσσα των προγόνων μου και τρέφεται με το ευλογημένο χόρτο της δικής μας άνοιξης. Το ίδιο χόρτο που έβλεπε και ο Αθανάσιος Διάκος όταν του συνέβη το κακό και έψαλλε την άνοιξη. Αυτό το τελευταίο δεν είναι δική μου έμπνευση. Το ψάρεψα από το φτηνό βιβλίο που αγόρασα για να το διαβάσω ρουφώντας το γαλατάκι μου, έστω και χωρίς την απαραίτητη για τον πονοκέφαλο παρακεταμόλη.

Ευκαιρίας δοθείσης δε, αφού εξέπνευσε ο Διάκος, μπόρεσα να φιλοσοφήσω σκεπτόμενος την πορεία της χώρας και να σκεφθώ από πού ξεκινήσαμε και πώς μέσα σε λίγα μόλις χρόνια καταφέραμε να επιτύχουμε. Πόσα άλματα χρειάστηκαν για να μπορούν να μας προσφέρουν τα σούπερ μάρκετ φτηνά βιβλία, φτηνή παρακεταμόλη και φτηνό γάλα. Και πώς είναι δυνατόν ένας λαός, ο οποίος έχει δώσει τόσους αγώνες για την ελευθερία του, να μην αισθάνεται ευτυχισμένος όταν βλέπει τα αποτελέσματα των κόπων του. Γι’ αυτό και χαλάλι στον άγνωστο προλετάριο φαρμακοποιό. Γιατί αυτός ξέρει τι κάνει, και αυτός ξέρει εναντίον ποίου απεργεί. Και δεν πρέπει να παίρνω προσωπικά τα κατεβασμένα ρολά. Λες και με νοιάζει εμένα πού θα βρίσκω την παρακεταμόλη, που ούτως ή άλλως τη βρίσκω στο περίπτερο. Διότι το ξέρουμε ότι σ’ αυτόν τον πανάρχαιο τόπο σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα. Σημασία έχει ο αγώνας, η φασαρία, το τουρλουμπούκι, οι δηλώσεις του ενός Τζαμτζή και του άλλου Λουράντου. Ολα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.