Πιπέρι στο στόμα του υφυπουργού Ζουράρι, που χρησιμοποίησε την πιο ελληνική λέξη που για λόγους λογοκρισίας την γράφουν μ……, αντί για το μπιπ του ηχογραφημένου λόγου. Κοτζάμ (υφ)υπουργός Παιδείας, πνευματικό παιδί του Μαρξ καθώς και των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, με κατάληξη στην πολιτική ακροδεξιά ομάδα Καμμένου του… μεγαλοπρεπή, ο Κώστας Ζουράρις, ο αρχαιολάτρης της Αριστεράς (και της προόδου) και όποιος μπορεί να με βοηθήσει θα τον ευγνωμονώ αν μου πει σε ποια κομμουνιστική απόχρωση να τον εντάξω, ώστε να ησυχάσω…
Πάντως, ο Ζουράρις κατακεραυνώνει όλους όσοι τολμήσαμε να τοποθετήσουμε και να ορίσουμε την πορεία του Φιντέλ Κάστρο ως αυταρχική ή και «δικτατορική». Προσοχή, όχι την επαναστατική εκκίνηση τού 1959, αλλά την εξηντάχρονη συνεχή προσωπική εξουσία του…
Όλοι εμείς λοιπόν χαρακτηριστήκαμε από τον εμπαθή και πολιτισμένο υφυπουργό ως μαλάκες (δίχως μπιπ και αποσιωπητικά). Αυτή είναι η μόνη λέξη διαλόγου του καλού (υφ)υπουργού. Η λέξη της πιάτσας που είναι και η μόνη καταληπτή από το ευρύτερο κοινό και δεν επιδέχεται αλλοίωσης… Ο Ζουράρις θεωρεί πως στα εξήντα χρόνια απόλυτης εξουσίας του, ο Φιντέλ, δεν όφειλε τίποτα άλλο στο λαό του παρά μόνο τα πρώτα επιτεύγματα: να ανασύρει δηλαδή την κουβανέζικη κοινωνία από τον βούρκο και να την ανορθώσει ώστε να την βγάλει στην επιφάνεια (να μην πεινάει, να μορφώνεται, να προοδεύει μέσα σε κουβανέζικα μοντέλα ζωής και με βάση το οικονομικό κατά κεφαλήν εισόδημα). Δεν χρειάζονται άλλες υποχρεώσεις από τους επαναστάτες. Όποιου δεν του αρέσει ας πάρει τα μπογαλάκια του και ας πάρει το καραβάκι να πάει αλλού… Ο (υφ)υπουργός θεωρεί πως ειδικά ο Κάστρο απαλλάσσεται των υπολοίπων δημοκρατικών υποχρεώσεων προς τον λαό του και δεν χρειαζόταν καμία άλλη προσπάθεια για να βάλει το τρένο στις ράγες μετά την πτώση Μπατίστα. Βεβαίως θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στην Κούβα, επιβλήθηκε αμερικανικό εμπάργκο εγκλωβίζοντας και απομονώνοντας τη χώρα επί πολλά χρόνια. Αλλά σε ό,τι αφορά τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, θες από πεποίθηση θες λόγω τού εμπάργκο, συμβάδισε, αν και με διαφορές, μαζί με τους άλλους ομοϊδεάτες συντρόφους του: Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ, Χότζα, Μάο, δυναστείες των βορειοκορεατών Κιμ κλπ. Όλα αυτά τα… καλά παιδιά και οι δορυφόροι τους, κράτησαν γερά την εξουσία επί πολλά χρόνια ο καθένας απ’ αυτούς τους… προοδευτικούς, στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα στον κόσμο…
Ο Ζουράρις μπήκε και έμπρακτα στον κεντρικό πολιτικό κόσμο, τώρα μάλιστα που ασκεί εξουσία στο χώρο της Παιδείας αξιολογούμενος πως μπορεί να προσφέρει με τις γνώσεις του και την αναμφισβήτητη ευρυμάθειά του. Αντ’ αυτών, προς το παρόν είμαστε εμείς οι μαλάκες που μπερδεύουμε τον Κάστρο με τους δικτάτορες. Θα ζητούσα από τον (υφ)υπουργό πράγματι να μου βρει μια άλλη λέξη για να τοποθετηθούμε μπροστά σε μια εξηντάχρονη εξουσία. Έχω ακούσει για «Μεγάλο τιμονιέρη», για «Μεγάλο αρχηγό», για «Σουλτάνο», για «Αυτοκράτορα» κλπ.
Το «δικτάτορας», όσο σκληρά και αν ακούγεται στα αφτιά όσων θα ήθελαν δημοκρατικότερη συμπεριφορά και μεγαλύτερη κατανόηση προς έναν τέτοιον επαναστάτη, είναι η μόνη λέξη εν χρήση που συμπεριλαμβάνει τα στοιχεία που ακολούθησε (ο Κάστρο), από τη στιγμή που σε αυτή την εξηντάχρονη πορεία του δεν επέτρεψε εκλογές, ανοικτές επικοινωνίες και ενδεχομένως κάτι άλλο που να οξυγονώνει ιδέες και διαδικασίες ενός ρεύματος στοιχειώδους αλλαγής. Τα πολιτικά, ατομικά δικαιώματα, παραμένουν κι έτσι πρέπει, πάγιοι όροι και αιτήματα στο βωμό τής Αριστεράς όσο παραμένει μακριά από εξουσίες. Όμως, όπως έχει αποδειχτεί όλες τις φορές, μέσα στην εξουσία, τα αιτήματα (και τα δικαιώματα) παίρνουν άλλη μορφή και σημαίνουν «κίνδυνο για τη διατήρησης της εξουσίας», με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση έως και την καταπάτησή τους…
Μείναμε τώρα όλοι εμείς (οι μαλάκες) (υφ)υπουργέ μου, ώστε να δεις και να μάθεις (πάντα μαθαίνει κανείς ακόμα και οι παντογνώστες) πως, αυτοί που εσύ αποκαλείς μαλάκες, είναι τόσοι πολλοί σε όλο τον κόσμο, τόσα εκατομμύρια ψυχές, που δεν συγχωρούν Συστήματα που εγκαθιδρύονται επί του σβέρκου μας για πολλά χρόνια, απορροφώντας μας κόπο και εργασία. Ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα (υφ)υπουργέ μου και όλοι πλέον αναζητούν και ευτυχώς, ελευθερίες, δικαιώματα, μέλλον με ασφάλεια, ασχέτως αν οι ακροδεξιές ιδέες και οι συνακόλουθες δυνάμεις επανέρχονται και πασχίζουν να εμφανιστούν δυναμικά στο προσκήνιο… Ο λεγόμενος «προοδευτικός κόσμος» (ναι υπάρχει ακόμα αυτός ο όρος και αυτός ο κόσμος (υφ)υπουργέ μου) συνεχίζει να οραματίζεται και πάλι έναν κόσμο δικαιότερο από τον χθεσινό και τον σημερινό, δίχως τα εκφυλιστικά φαινόμενα δικτατοριών, ολοκληρωτικών καθεστώτων, παλαιάς κοπής αρχηγίσκων και νεποτισμού, απ’ όποια πολιτική απόχρωση κι αν προέρχονται, όπως και η αναβίωση απάνθρωπων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης που θυμίζουν περασμένους αιώνες. Γνώριμα χαρακτηριστικά στον δικό μας κόσμο… Όχι πως βρισκόμαστε ως Ευρώπη στα καλύτερά μας, αλλά πάντα αναζητάμε ένα σύστημα που να διαχωρίζει τις πικρές εμπειρίες τού παρελθόντος από εκείνες που θα σημάνουν «νέο δρόμο». Εξ’ άλλου, τι είναι η σημερινή Ευρώπη; Μια διαρκής αγωνία για το εάν θα πραγματωθούν οι ελπίδες για μια Ευρώπη που θα μας περικλείει όχι τόσο ασφυκτικά, όχι τόσο προκρούστεια…
Έτσι θα πορευτούμε πια. Δεν περιμένουμε πολλά. Έστω και αν κάποιοι μας κολλάνε την ετικέτα «μαλάκες», αυτοί, δηλαδή εμείς, θα συνεχίσουμε να αναζητάμε τις κοινωνίες και τα δικαιώματα των πολιτών και όχι των υπάκουων υπηκόων…
Υφυπουργέ μου Ζουράρι, πέρα από το γεγονός πως μπήκες έμπρακτα στην κεντρική πολιτική σκηνή με το καραδεξί, κατάφερες να λαϊκίσεις για άλλη μια φορά στο δημόσιο λόγο σου…
*Ο τίτλος από παλιό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα