Οταν αποτελεί είδηση δελτίων ειδήσεων η εκπνοή για την προθεσμία πληρωμής φόρων και το πρόστιμο για όσους καθυστερήσουν…
Οταν ο πολιτικός καβγάς κυβέρνησης-αντιπολίτευσης επικεντρώνεται στο αν, πόσο και ποιες συντάξεις κόπηκαν αυτό το μήνα…
Οταν κάθε συνεδρίαση ΥΠΟΙΚ της ευρωζώνης ή εκπροσώπων τους καταλήγει σε νέες αναβολές, νέα τελεσίγραφα και νέους όρους για την εκταμίευση της επόμενης δόσης…
Οταν ο κοινοβουλευτισμός έχει ξεπέσει σε επίπεδο τηλεφωνικής συνομιλίας από το βήμα της Βουλής και «κόπυ πάστε»…
Οταν ο πελατειασμός και η κομματοκρατία γίνονται αυτοσκοπός για την κυβέρνηση…
Οταν μετά από τόσα χρόνια στην κρίση, την ύφεση και τα μνημόνια δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος, την αποτελεσματικότητα και το δίκαιο χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος, την επιτάχυνση στην απονομή Δικαιοσύνης (και τη διόρθωση πόσων ακόμη στρεβλώσεων…)…
Οταν η πολιτική συναίνεση είναι αδύνατη ακόμη και αν πρόκειται για μείζονα εθνικά διακυβεύματα…
Οταν η συζήτηση για το παρελθόν (ποιος ζημίωσε περισσότερο το δημόσιο συμφέρον) υπερκαλύπτει εκείνη για το μέλλον (παραγωγικό μοντέλο, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, καινοτομία, τεχνολογία, απασχόληση)…

… Τότε η στασιμότητα και η αποτελμάτωση γίνονται αμείλικτη πραγματικότητα.

Για να απεγκλωβιστούμε από το σπιράλ της παρακμής χρειάζεται μεταρρυθμιστικό σοκ το οποίο μπορεί να προκύψει μόνο με την ανάδυση μιας νέας πολιτικής δύναμης που πιστεύει στον εκσυγχρονισμό, που θέλει και μπορεί να κάνει τη ρήξη με τις βαθιές αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας.