Η συνεχιζόμενη, σε ολοένα και πιο υψηλούς και διχαστικούς τόνους, συζήτηση για το νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή σχετικά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τα δικαιώματα των παιδιών τους έρχεται να αναδείξει ξανά τη χρόνια διακομματική παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Ότι δηλαδή οι πολιτικές σκοπιμότητες και τα μικροκομματικά συμφέροντα διατηρούν την απόλυτη προτεραιότητα στους σχεδιασμούς των κομματικών ηγεσιών. Ταυτόχρονα, οι τοποθετήσεις βουλευτών από όλο το πολιτικό φάσμα έρχονται να διαταράξουν, για μια ακόμα φορά, τις διαχωριστικές γραμμές πίσω από τις οποίες οχυρώνονται οι κάθε λογής εκπρόσωποι των παραδοσιακών ιδεολογικών ρευμάτων.
Ο πρωθυπουργός αποφάσισε -με σημαντική καθυστέρηση και περισσότερο εξ ανάγκης, είναι η αλήθεια- να ανοίξει την επί της ουσίας συζήτηση για ένα θέμα που αφορά στον πυρήνα των δικαιωμάτων μερίδας των πολιτών. Όταν δηλαδή διαπίστωσε ότι η μισή περίπου κοινοβουλευτική του ομάδα δεν είναι προετοιμασμένη να ξεπεράσει τέτοιου είδους «νομοθετικά σοκ». Εξ άλλου, η αναγνώριση του δικαιώματος της συστηματικής εσωκομματικής αντιπολίτευσης στους πρώην πρωθυπουργούς της παράταξής του, μάλλον τους έχει ενθαρρύνει να φτάσουν την κριτική τους στα άκρα, όπως γίνεται και στο ζήτημα των ομόφυλων ζευγαριών. Ο χαρακτηρισμός της αποχής των βουλευτών από τη σχετική ψηφοφορία ως «αξιοπρεπούς στάσης» ανακουφίζει ίσως, έστω και πρόσκαιρα, την κυβερνητική πλειοψηφία αλλά μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνος στο μέλλον και όχι μόνον για την κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, η πρωθυπουργική ανοχή στην αποχή πυροδότησε την πολιτική αναστάτωση. Τα κόμματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης άδραξαν την ευκαιρία προκειμένου να μεταθέσουν τη δημόσια συζήτηση από ένα κρίσιμο κοινωνικό πρόβλημα σε μια προεκλογική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, έχοντας το βλέμμα τους στραμμένο στις ευρωεκλογές. Ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε «κομματική πειθαρχία» στους βουλευτές του αναγνωρίζοντας ότι η Αριστερά που εκπροσωπεί χρειάζεται βούρδουλα για να ψηφίσει υπέρ της ισότητας των δικαιωμάτων των πολιτών. Παράλληλα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να υποτιμά τον κίνδυνο να ενισχύσει αντικειμενικά με τη στάση της τις θέσεις των πιο συντηρητικών και ακραίων στοιχείων εντός και εκτός της ΝΔ. Το τίμημα της «δεύτερης θέσης» δεν πρέπει να το πληρώσει η κοινωνία.
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr