Πολλοί λένε πως είναι λάθος να «υποτιμά» κανείς τον κ. Τσίπρα. Βασικό τους επιχείρημα η ομολογουμένως ταχεία και άκρως επιτυχής άνοδός του στο πολιτικό στερέωμα με αποκορύφωμα την επικράτηση σε τέσσερις διαδοχικές αναμετρήσεις στη διετία 2014-2015. Η λέξη «υποτιμώ» σημαίνει αξιολογώ κάτι χαμηλότερα από την πραγματική τιμή ή αξία του. Ισχυρίζομαι πως αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του κ. Τσίπρα και ότι όποιος του αποδίδει χαμηλή «αξία», δεν τον υποτιμά, αντιθέτως έχει δίκιο.
Ο κ. Τσίπρας αποτελεί, όντως, έναν «σταθμό» στη Νεοελληνική ιστορία, η οποία, όμως, βρίθει από περιπτώσεις «ανίκανων» που κατόρθωσαν να αναδειχθούν στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, νικώντας, μάλιστα κατά πολύ υπέρτερους αντιπάλους. Αυτό «τελειώνει» το μύθο περί «σοφού λαού», ειδικά του ελληνικού. Τα παραδείγματα Δηλιγιάννη-Τρικούπη και Παν. Τσαλδάρη-Βενιζέλου είναι μόνο δύο. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και για άλλους λαούς. Παράδειγμα ο Αμερικανικός.
Η πραγματική ικανότητα ενός πολιτικού μετριέται μόνο με το βαθμό στον οποίο ανταποκρίνεται στο έργο που αναλαμβάνει. Και αυτό, σύμφωνα και με τους αρχαίους μας, φαίνεται μόνο στο αποτέλεσμα. Τα αποτελέσματα της Πρωθυπουργίας Τσίπρα είναι ήδη ορατά. Η δραματική κατάσταση της Ελληνικής Κοινωνίας και Οικονομίας από προσωρινή κατάσταση παγιώνεται και αποκτά χαρακτηριστικά βαλκανικής χώρας της περασμένης γενιάς. Ισχυρίζομαι πως αυτό είναι αποκλειστικά «έργο Τσίπρα» και πως εναρμονίζεται με τον εσωτερικό του εαυτό. Η Ελλάδα εξελίσσεται «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Τσίπρα».
Το ποιος, πραγματικά, είναι ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε ακόμη μία φορά, αυτή τη φορά ανάγλυφα, στο ταξίδι στις ΗΠΑ. Στο «κάδρο» με τον χειρότερο Πρόεδρο που ανέδειξε αυτή η χώρα, άξεστο, αγγράμματο, ψυχικά ασταθή και υποψήφιο για «ανάκληση» ένα χρόνο μετά την εκλογή του, κατόρθωσε να δείχνει χειρότερος. Η «γλώσσα του σώματος», η έκφραση του προσώπου, θύμιζε τον αναιδή «γαβριά» που κατόρθωσε να προσκληθεί στο πάρτι. Αλήθεια, χρειάζεται «ταλέντο» να κάνεις τον Τραμπ να δείχνει … «άρχοντας». Δεν μπαίνω στην ουσία των λεχθέντων, ούτε καν στα «αγγλικά». Η εικόνα, πραγματικά, ήταν 1000 λέξεις. Συντριπτική, αλλά αληθινή.
Θα είχε αξία μία «πραγματική» δημοσκόπηση που θα μετρούσε την απήχηση της «Εικόνας» του ταξιδιού του κ. Τσίπρα. Άκουσα τον Καθηγητή κ. Δημ. Καιρίδη στο ACTION 24 να λέει: «ένοιωσα ντροπή». Το ίδιο και εγώ. Γρήγορα, όμως, ένιωσα και …ανακούφιση στη σκέψη πως αυτό που έβλεπα το έβλεπαν και άλλοι. Για εμένα, ήταν σαν να έβλεπα στο «μυαλό του Τσίπρα». Το συμπύκνωμα της απαιδευσίας, της έλλειψης γνώσεων, παιδείας και στοιχειώδους καλλιέργειας, το σαθρό οικοδόμημα ιδεολογημάτων και κλισέ, η τραγική αίσθηση ανύπαρκτου χιούμορ μεταφερόμενου, λάθος, σε άλλη γλώσσα, προκαλούσαν αποστροφή, ντροπή. Η ανακούφιση βρίσκεται στην ελπίδα πως το ίδιο «είδαν» και άλλοι. Ελπίζω να μην αληθεύει πως …«η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».